De eerste schooldag

Zenuwachtig frunnikt Roos aan de hengsels van haar rugzak. Het was kwart voor acht. De schoolbus kon er ieder moment zijn.
Ze vond het best spannend. Ze was nog nooit met een schoolbus geweest. Wel in Nederland in een gewone bus, maar niet in een bus speciaal voor school.
Ze werd door de schoolbus opgehaald omdat ze anders dik een uur moest fietsen. Met de schoolbus duurde het iets meer dan een half uur. Roos vond het in ieder geval wel fijn dat ze niet hoeft te fietsen. Hier in Dorset zijn geen middelbare scholen. Ze moest daarvoor persé naar Jerson, het stadje dat aan dorset grenst.
Ze was benieuwd naar haar nieuwe school. Het Henry Ray college heette het. Ze was bang dat ze zou verdwalen, de docenten niet aardig waren, ze een rotmentor en rotklas zou krijgen en het eten niet lekker was. Roos hoefde niet haar eigen eten mee te nemen zoals op haar vorige school in Nederland. Ze had twee pauzes die ieder dertig minuten duurde. In die pauzes kon je eten halen in de kantine. Het eten was iedere dag anders. Roos was benieuwd wat ze vandaag te eten zou krijgen.
Roos streek even langs haar zwarte rok en witte bloes; het verplichte uniform voor school. De jongens hadden hetzelfde alleen dan een zwarte broek in plaats van een rok. Roos wilde eerst die rok gewoon niet aantrekken. Ze heeft een hekel aan rokken. Ze draagt altijd een spijkerbroek.
Roos zuchte. Waar bleef die elendige bus nou toch? Vandaag moest ze zeven uren, dus tot kwart voor drie. Ieder lesuur duurt vijfenveertig minuten. Ze heeft ook twee nieuwe vakken erbij; Spaans en Drama. Drama is toneelspelen. Daar kijkt Roos erg naar uit. Ze is gek op toneelspelen. Lorena ook. Roos en Lorena hebben veel met elkaar gemeen. Ze was al jaloers toen Roos zei dat ze dat vak voortaan twee uur in de week kreeg. "Dat wil ik ook!" had ze gezegd.
Zal de tweede klas heel anders zijn dan de brugklas? vraagt Roos zich af.

Eindelijk komt de gele schoolbus de hoek om. Bij Roos stopt hij. Roos haalt even diep adem en stapt de bus in.
De chauffeur doet achter haar de deur dicht.
Roos kijkt in een zee van nieuwe kinderen. Ze kijken haar allemaal nieuwsgierig aan. Het is duidelijk dat ze heel goed weten dat ze nieuw is. De rode bank voorin in de bus is nog helemaal leeg. Roos ploft neer. De schoolbus begint te rijden.
De meisjes die achter haar zitten kijken haar nieuwsgierig aan.
Een van de meisjes tikt op haar schouder. Roos draait zich om.
Het meisje dat haar heeft aangetikt heeft grote blauwe ogen en blonde krullen. De andere is wat meer verlegen. Ze heeft ook blond haar en blauwe ogen. Ze lijken op elkaar. Al heeft de ene krullen en de andere niet.
"Ben je nieuw?" vraagt het meisje met de krullen in het engels.
Roos bloost en knikt, "Ik ben hier net komen wonen," antwoord ze in het Engels.
De meisjes kijken uit het raam. Ze zien alleen maar bossen, aangezien hun huis een stukje van de weg vandaan ligt tussen de bomen.
"Ben je zwerver ofzo dan?" vroeg iemand met een gemene stem. Roos draaide haar hoofd naar rechts. Een meisje met pikzwart haar en blauwe ogen keek haar uitdagend aan.
Roos keek haar niet begrijpend aan. Ze wist niet wat het meisje zei. Ze praatte snel en het engelse woord voor zwerver kende ze niet dus wist ze niet wat het meisje bedoelde.
Het meisje met de zwarte haren lachte gemeen.
"Ik kom uit Nederland," legde Roos in het Engels uit.
"Ooooo," zei het meisje met de zwarte haren. "Van het platteland. Bij die boertjes met hun klompen en hun tulpen. Whahaha! Vandaar dat stomme accent van je!"
De paniek sloeg toe bij Roos. Waarom praatte ze niet langzamer zodat ze het beter kon verstaan? Al wist Roos niet of ze het wel wilde horen. Het klonk namelijk niet erg aardig.
Het meisje met de zwarte haren draaide zich om en riep naar de andere kinderen in de bus (die duidelijk bang van haar waren, het was duidelijk dat ze de baas was, zelfs over een paar oudere kinderen!): "Hee!! We hebben een nieuwe op school! Een echt boerinnetje! Misschien kan ze ook wel de klompendans voor ons doen. Met een leuk delfsblauw mutsje op haar hoofd whaha!"
Alle kinderen in de klas begonnen te lachen. Roos werd rood en zakte onderuit. Ze kneep haar rugtas dicht tegen zich aan. Tranen prikten in haar ogen maar ze wilde niet huilen. Ze wist niet wat het meisje met de zwarte haren over haar had gezegd, maar waarschijnlijk had ze haar belachelijk gemaakt.
De meisjes die achter haar zaten en zoveel op elkaar leken, zeiden niks meer tegen haar. Ze moesten niet lachen om de grap van het meisje met de zwarte haren. Het was duidelijk dat ze stiekem een hekel hadden aan het meisje met de zwarte haren. Maar ze keken wel uit om dat tegen haar te zeggen.
Roos keek uit het raam. "Laat deze dag alsjeblieft snel voorbij zijn..." fluisterde ze zachtjes.