Chapter seven.

~ Alison Lilian Hale.

De volgende ochtend werd ik wakker met mijn hoofd op Ashton’s borst en het voelde geweldig. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij hier was, ik had hem zo erg gemist. Voor een tijdje luisterde ik naar zijn hartslag en genoot ik van zijn warmte. Een van zijn armen lag om mijn middel en mijn huid brandde op de plek waar zijn huid de mijne raakte. We sliepen altijd zo als we samen waren maar deze ochtend voelde het anders. Op een goede manier anders maar het was ook verwarrend omdat ik niet wist wat dit gevoel betekende.

‘Goedemorgen Ali,’ fluisterde zijn slaperige stem in mijn oor.

Ik draaide me om zodat ik hem aan kon kijken.

‘Goedemorgen slaapkop!’

Ashton had zijn ogen nog steeds dicht maar hij glimlachte en trok me nog iets dichter tegen zich aan.

‘Heb je lekker geslapen?’ Vroeg ik hem terwijl ik mijn ogen niet van hem af kon houden.

Zelfs als hij net wakker was zag hij er perfect uit. Wacht.. Wat? Dacht ik nou serieus dat hij perfect was? Oh crap.

‘Het is lang geleden dat ik zo goed geslapen heb als vannacht,’ zei hij waarna hij zijn gezicht in mijn nek verstopte.

‘Ik ook,’ giechelde ik toen zijn adem in mijn nek kietelde.

We bleven zo een tijdje liggen en ik viel bijna weer in slaap, maar Michael besloot het moment te verpesten door mijn kamer in te vallen.

‘Goedemorgen lovies!’ Begroete hij ons vanaf de grond.

Ashton rolde bij me vandaan en zodra zijn aanraking mijn lichaam verliet voelde ik me leeg en koud. Zuchtend stond ik ook op. Michael lag nog steeds op de grond, zijn groene haar zat in de war en er zaten enorm veel kreukels in zijn shirt. Zijn grijns was zo groot, dat ik bijna bang werd dat zijn lippen zouden scheuren. Opeens sprong hij op en tackelde me in een knuffel.

‘Michael!’ Omdat zijn lichaam mijn longen voor een paar seconde plette, kwam zijn naam er maar half uit.

Hij giechelde maar verplaatste snel hij zijn lichaamsgewicht zodat ik weer normaal kon ademen. Ashton stond een meter bij ons vandaan te lachen maar verdween al snel door mijn deur om naar de badkamer te gaan.

‘Wat dat echt nodig?’ vroeg ik mijn groenharige vriend.

Hij knikte blij en voor dat ik ook maar iets kon zeggen begon hij me te kietelen. Ik begon gelijk keihard te lachen, als ik ergens niet tegen kon dan was het wel dit.

‘MICHAEL STOP!’ Gilde ik lachend terwijl ik hem van me af probeerde te duwen

‘DR FLUKE KOMT JE REDDEN!’ Schreeuwde Luke toen hij mijn kamer in kwam rennen.

Ik lachte zo hard dat ik moeite had om adem te halen en de tranen stroomde over mijn wangen.

‘He-ee-elp,’ wist ik nog net uit te brengen.

Luke sprong boven op Michael en samen rolde ze over de grond ‘Waag het niet haar nog eens aan te raken Mike-rowave!’

‘Wat gebeurd hier nou weer?’

Ashton leunde tegen mijn deurpost met een geamuseerde blik op zijn gezicht. Het zag er waarschijnlijk heel grappig uit want ik zag dat hij zijn best deed om niet keihard te gaan lachen. Eigenlijk snapte ik ook wel waarom, ik rolde lachend en met tranen op mijn wangen over de grond. En Luke en Michael rolde ook over de grond, vechtend over wie de betere superheld was. Ja ik had gekke vrienden, maar dat was ook een van de redenen waarom ik zoveel van ze hield. Momenten zoals deze waren de beste.

--