1.01

"Lauren, ben je klaar?", roept mijn moeder Davinia vanuit de hal. "Ja, ik kom eraan!", roep ik terug en sleep mijn koffer naar de trap. "Geef het mij maar", stelt mijn broer Hayden voor. Ik glimlach naar hem en volg hem de trap af naar beneden. "We hebben alles, hè?", vraagt mijn moeder aan ons. Allen knikken we. Ik neem de hand van mijn jonger broertje Charlie vast en wandel samen met hem naar onze auto. Als alle koffers zijn ingeladen kunnen we vertrekken. Na een autorit van een kwartiertje zijn we aangekomen op Heathrow Airport van Londen. Moe laat ik me ploffen op een van de vele bankjes die de gangen van de luchthaven bezetten. Hayden zet zich naast me neer en slaat zijn arm om mijn schouders. Ik neem de mogelijkheid om mijn hoofd op zijn schouder te leggen. Ik ben verschrikkelijk moe. We moesten nogal vroeg opstaan, aangezien we een vervelende vlucht hebben. We vertrekken namelijk om 5 uur 's morgens met het vliegtuig. Mijn ogen vallen langzaam dicht.

Ik schrik wakker van een stem die zegt dat de vlucht naar Gold Coast Australië over 20 minuten vertrekt. Ik wordt omhooggetrokken door Charlie die al bijna meteen weer weg is. Hij rent met zijn kleine koffertje richting de gates. Lachend volgen we hem. Dit is Charlies eerste keer met het vliegtuig en hij is erg enthousiast. Vrijwel meteen kunnen we het vliegtuig in. Het is een groot vliegtuig en we kunnen met zijn vieren langs elkaar zitten. Na een enorm lange vlucht wordt er eindelijk gemeld dat we onze riemen moeten vastmaken, omdat we gaan landen.

Zodra ik het vliegtuig uitstap, voel ik de brandende zon mijn huid raken. Genietend sluit ik voor even mijn ogen. Als we onze koffers hebben, houden we buiten een taxi aan om ons naar het resort te brengen waar we zouden verblijven voor 3 weken. Na 10 minuutjes in de taxi te hebben gezeten, stopt hij. De chauffeur geeft ons onze koffers aan en knikt vriendelijk. Ik knik terug en volg dan mijn moeder naar de ingang van het hotel. We lopen de lobby binnen en zetten ons neer op een van de stoelen. Mijn moeder loopt naar de receptie om ons in te checken. We moeten eventjes wachten tot onze kamer gereed is. Een jongen loopt naar onze tafel met een dienblad vast waar 4 glaasjes op staan. Hij geeft ons allemaal een glaasje. "Alstublieft, een welkomstdrankje", glimlacht hij en knipoogt kort naar me. Ik glimlach vriendelijk terug en neem het glas aan. Ik moet toegeven dat hij er niet verkeerd uitziet. "Laurie, niet staren naar jongens", plaagt Hayden me, maar eigenlijk meent hij het ook wel. Hij vindt het niet echt geweldig als ik met jongens ben. Hij is namelijk bang dat iemand me zal kwetsen. Dit is al eens gebeurd en daarom is hij zo beschermend. Ik vind het heel lief hoor, maar soms is het echt onnodig. "Haye, shhh", grinnik ik. "We kunnen!", glimlacht onze moeder terwijl ze de sleutel omhoog houdt. Onze koffers worden door iemand van het personeel naar de kamer gebracht. We volgen hem naar onze kamers. "Hayden, Lauren, dit is jullie kamer voor de komende 3 weken", vertelt onze moeder mij en mijn broer en reikt ons een sleutel aan. Glimlachend neem ik hem aan en draai ik de deur van het slot. De werknemer zet onze koffers binnen en schenkt ons een vriendelijke lach. "We zien jullie om 7 uur bij het restaurant om te dineren", deelt onze moeder ons nog mee. We knikken beiden en sluiten dan de deur. Ik laat me op het eenpersoonsbed vallen. "Zusje, zou je je koffer niet uitpakken? We moeten over een uur klaarstaan bij het restaurant, die we eerst nog zullen moeten zoeken", zegt Hayden. Ik sta op van het bed en leg mijn koffer erop. Ik heb een hekel aan uitpakken. Het liefst had ik dat ik alles zou kunnen opsturen van te voren en dat dan alles al ophing en klaarstond als ik aankwam. Na een halfuur hebben we beiden alles uitgepakt.
Ik trek nog een luchtig setje kleding aan en kam snel mijn haren. "Ready?", vraagt Hayden. "Ready", reageer ik. Hij slaat zijn arm om me heen en wandelt richting het restaurant. Het is een geluk dat het overal met bordjes staat aangegeven waar alles ligt anders zaten we allang aan de andere kant van het resort. "Net op tijd", lacht onze moeder als ze ons ziet. Voor de ingang staat een jongen met een shirt aan waarop 'animation' staat. Hij werkt hier dus ook. Hij verandert zijn beweegloze houding en loopt onze richting op. "Hey, komen jullie naar de show vanavond om half 10?", vraagt hij met een prachtige lach op zijn gezicht. "Ik denk het niet," reageert mijn moeder, "we zijn pas aangekomen en gaan straks het hotel wat verkennen." "Oh, dat is jammer, maar welkom in het hotel", reageert hij.
Als de deuren van het restaurant opengaan, loopt de hele menigte van mensen naar binnen om ene goed plaatsje te krijgen. We waren als een van de eersten binnen en hebben een plekje aan de rand bemachtigd. Vanuit hier heb je een geweldig zicht op de zee. Al snel staat er een ober langs onze tafel om te vragen wat we willen drinken. Als hij weg is, sta ik op om wat eten te halen. Na een bord heb ik al genoeg. Mijn moeder, Hayden en Charlie daarentegen staan nog een aantal keren op om nog wat te halen.

Na het eten gaan we met zijn vieren eens het hotel ontdekken. Al snel heb ik gezien dat er een discotheek naast het hotel is. Grijnzend kijk ik naar Hayden. "Daar gaan we morgen eens een bezoekje aan brengen, hè zus?", vraagt hij grijnzend. "Ofcourse!", reageer ik vrolijk. "Mama, ik wil meedoen!", roept Charlie ineens wijzend naar een aantal kinderen die aan het dansen zijn op muziek. De mini disco is bezig. Lachend wandelen we ernaartoe. "Lauren, blijf jij bij hem tot het gedaan is? Ik wou nog gaan vragen voor een kluisje enzo", vraagt mijn moeder me, waarop ik knik dat het oké is. "Tot straks", glimlach ik naar mijn moeder en Hayden. "Tot straks", reageren ze tegelijkertijd. "Ga maar, Charlie", zeg ik tegen mijn jonger broertje. "Kan ik wel meedoen?", vraagt hij dan bang. "Natuurlijk", moedig ik hem aan. Toch laat hij mijn hand niet los en blijft hij onzeker voor zich uit staren. Hij wil graag meedoen dat zie ik aan hem, maar hij durft er niet heen te gaan. Dan zie ik de jongen die ik bij het restaurant ook al zag op ons af komen. Hij bukt zich zodat hij op gelijke hoogte zit als Charlie. "Wil je meedoen?', vraagt hij aan hem. "Ja", reageert Charlie zachtjes. "Kom maar", reageert de jongen en neem Charlie aan een hand mee naar het podium.
Als de mini disco gedaan is, ga ik samen met Charlie naar de bar, waar we hadden afgesproken. We blijven daar tot ongeveer 11 uur en besluiten dan maar te gaan slapen, aangezien we verschrikkelijk moe zijn van de vlucht. Op de kamer trek ik mijn pyjama en leg me op mijn bed. "Welterusten, Haydentje", glimlach ik. "Welterusten, Laurie", reageert hij en doet het licht uit.