22. Vanuit Nils

Zuchtend opende ik Rein zijn snapchat opnieuw en dat herhaalde ik heel wat keren, aangezien het zijn 'verhaal' was. Ze waren leuk samen, erg leuk. Lief vooral, ik moest haar vergeten en gaan zien als het vriendinnetje van m'n beste vriend. Het moest wel, ik wilde niks verpesten. Er kwam toch wel iemand iemand op m'n pad, of niet. Ik zou het wel merken. Ik keek hoe laat het was, half 3 alweer. Daan en Owen waren naar huis en Rein zat dus nog bij Linde. Ik besloot Tessa te bellen om iets leuks te doen, maar ik besefte me ineens dat we morgen een toets hadden, leren dus.

"Nils, eten!" Ik rende naar beneden, richting de heerlijke geur van spaghetti. Ik had nog niet echt geleerd eigenlijk, m'n gedachten waren nog bij gisteren. Was het niet heel overdreven dat de politie erbij kwam en zo. Aan de ene kant leek dat achteraf wel zo, maar aan de andere kant. Als Linde niet thuis gekomen was op dat moment had de politie haar kunnen gaan zoeken, zodat ze geen zelfmoord had gepleegd. En waarom zou ze überhaupt zichzelf iets aan doen door mij, kom op... Ik ben Nils, wat is er nou bijzonder aan mij. Ze doen nu allemaal net alsof alles mijn schuld is. Ik zuchtte en vroeg of ik van tafel mocht. Gelukkig mocht het en ik plofte op m'n bed neer. Waarom heb ik haar eigenlijk slet genoemd, waarom geloofde ik Tessa eerder als Rein en Linde zelf. Misschien omdat ik haar mijn hele leven lang al kende? En sowieso al, slet, een woord dat normaal eigenlijk niet in mijn woordenboek stond. Niet letterlijk natuurlijk, maar oké.. Ik noem nooit iemand een slet of iets in de trant. Wat was er ineens met me aan de hand, kwam het omdat ik teleurgesteld was dat het meisje die ik echt leuk vind een slechte stempel op zich gedrukt had gekregen? Een valse stempel. Ik zuchtte, ik wist het allemaal niet meer. Ik moest het vergeten, Linde vergeten en doorgaan met m'n leven. Ik zocht m'n mobiel en toen ik die op m'n bureau zag liggen zuchtte ik nog eens. Nu moest ik weer op staan. Uit eindelijk deed ik dat dus ook en ik zette m'n televisie aan. Ik dm'de wat mainiacs terug. Één dm viel me op, ik ben kapot, ben je vanavond thuis? Een knuffel van jou laat me mezelf weer even goed voelen, hoop ik... Liefs Wat zou er aan de hand zijn? Ze had het pas net gestuurd dus snel antwoordde ik, Ik ben thuis, natuurlijk mag je even langs komen! Tot straks x ; ) Nadat ik dat gestuurd had bekeek ik haar tweets, haar laatste tweet ging gelijk al over mijn dm. Dm van Nils, nu naar hem toe. Hopen dat ik veilig aankom 😔 Er was iets mis, waarom zou ze niet veilig aankomen? Ik bekeek haar tweets verder nog, maar het enige war me opviel was een foto van een klein meisje, waar ze bij gezet had dat het haar prinsesje was. Ik glimlacht even en liep naar beneden om te gaan wachten op het meisje. Al snel werd er aangebeld. Ze stond te hijgen en keek vlug om zich heen. "Misschien een rare vraag, zou ik binnen mogen komen staan, in de hal?" "Uh, ja natuurlijk!" Stamelde ik. Wat was er aan de hand met haar. Ik keek even naar buiten, maar ik zag niemand. Toen ik me naar haar omdraaide zag ik hoe slecht ze er uit zag, haar haar zat in een simpele staart. Er zaten krassen in haar gezicht en een blauwe bult op haar voorhoofd. "Hey, hoe heet je?" Vroeg ik voorzichtig, terwijl ik naar haar toe liep. "Amber, maar zeg nooit mijn naam. Wil je dat wel, noem me dan Christine." Ik keek haar vragend aan, "Hoezo Christine, hoe kom je zo snel aan die naam?" Amber sloeg haar ogen neer, "Christine is mijn tweede naam, dus vergeet Amber en noem me Christine. Niemand mag weten dat ik ík ben." "Wat bedoel je, wat is er?" Ik ging op de trap zitten en klopte naast me, als teken dat ze naast me mocht komen zitten. "Te lang verhaal, hoef je niet te weten. Je wilt het niet eens weten. Sorry..." Ik schudde m'n hoofd, ik wilde het wel weten. Juist wel! Ze was een fan, ze zag er slecht uit en ik kon haar niet laten gaan zo. Ze leek zo angstig. "Waar ben je bang voor?" Ze keek even om zich heen. "Mensen, iedereen, alles." Weer keek ze om zich heen. "Hey kom eens." Ik gaf haar een knuffel. "Kan je me alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is met je." Snel schudde ze haar hoofd. "Kan niet. Papa's mannen." Ze legde haar vinger op haar lippen, terwijl ze fluisterde. "Horen ze alles?" Ze knikte even en schudde toen haar hoofd weer. "Als ze hier niet binnen zijn, horen ze niks. Maar hier wel." Ik stond op, "Kom mee dan." "Nee!" Riep ze ineens. "Nee, dat kan niet. Niet doen!" Ik schrok en deinsde achteruit. "Ze zijn hier, ik weet het. Als ze maar boven zien gaan, dan..." Ze keek om zich heen en ineens werden haar ogen groot en sprong ze achteruit. "Daar zijn ze, daar! Help Nils, whaaaah!" Het laatste gilde ze uit en haar ogen stonden bang. Ik trok haar aan haar hand mee naar boven, ook al had ik niemand gezien. We gingen op mijn bed zitten en ik stelde haar gerust. "Hoe kom je aan die krassen?" Vroeg ik haar na een tijdje. "Hebben zij gedaan." Ze seinde met haar ogen naar het raam, er stond niemand, maar ik wist dat ze die mannen van haar vader bedoelde. "Maar waarom?" Ineens werd ze lijkbleek, Amber Christine. Ze zei niks meer en haar ogen werden groot. "Ze, ze zeggen.." Ze stopte even en keek me aan. "Nee, ze denken dat ik m'n moeder heb vermoord." Ik keek haar met grote ogen aan. "Hoe, wat, heh?" Amber Christine keek me moeilijk aan. "Het is niet zo, het was een ongeluk. We hadden ruzie, toen liep ze m'n kamer uit en ineens hoorde ik haar mijn naam gillen, toen een bonk en toen was het stil. Ik rende mijn kamer uit en boven aan de trap stond ik stil. M'n moeder lag onder aan de trap." Ik keek haar medelevend aan. "M'n vader kwam de hal inrennen beneden en keek boos omhoog. Hij dacht dat ik haar geduwd had. Uiteindelijk had ze haar nek gebroken, maar dat had ze niet overleefd. M'n vader stuurt mannen achter me aan bij alles wat ik doe. Ook thuis, ze slaan me en doen me pijn. Ze willen dat ik boet voor wat ik niet gedaan heb." Ik schrok van haar verhaal, gaf haar mijn mobiel en smeekte haar de kindertelefoon te bellen. Ik kon haar niet helpen, ik was maar gewoon Nils.