Chapter five.

~ Alison Lilian Hale.

Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo hard gerend had. Ik rende tussen mensen door, viel bijna elke seconden over mijn eigen voeten en ik ademde hard. Mijn ogen scande de mensenmassa op zoek naar de bekende krullen waar ik zoveel van hield, of naar de bandana waar die niet zonder kon.

‘Daar!’ schreeuwde Rowan ineens.

Ik keek naar links en zag als eerste Michael zijn groene haar. Ze liepen net de hoek om en hadden Rowan duidelijk horen schreeuwen. Tranen stoomde over mijn wangen toen ik zag hoe hij zijn spullen liet vallen en onze kant op kwam rennen. Het leek allemaal in slow motion te gaan maar hij kwam toch echt steeds dichterbij. Ik kon zijn gezicht nu goed zien en hij opende zijn armen voor me. Zonder te twijfelen sprong ik, gelijk sloeg ik mijn benen om zijn middel en wikkelde ik mijn armen om zijn nek. Omdat we beide naar elkaar toerende viel hij bijna naar achteren maar hij herstelde zich zelf snel en sloeg zijn armen stevig om me heen.

‘Ali,’ fluisterde die zacht in mijn haar, zo zacht dat ik bijna niet zeker wist of ik het wel goed hoorde.

Ik verstopte mijn gezicht in zijn nek ‘Ik heb je zo gemist Ash.’

‘Ik heb jij ook gemist Ali, meer dan dat je zou denken.’

Ik keek omhoog een bestudeerde zijn gezicht. Zijn ogen waren groener dan ooit, de kuiltjes in zijn wangen waren er nog steeds en zagen er schattiger uit dan ik me kon herinneren. En dan hadden we het nog niet eens over zijn perfecte glimlach gehad. Ik zuchtte gelukkig en liet mijn voorhoofd tegen die van hem rusten.

Iemand gilde ‘Omygosh ze zijn zo schattig!’

Een flits volgde maar ik bestede er geen aandacht aan. Ashton liet me uit zijn armen glijden zodat ik weer met beide benen op de grond stond, maar hij liet me niet gaan. In plaats daarvan trok die me in een gewone knuffel en kuste mijn slaap.

‘Ik weet niet of ik je ooit nog kan laten gaan,’ zei hij zachtjes.

Ik glimlachte in zijn T-shirt ‘Doe het dan niet.’

‘Hey Ash, wij hebben haar ook gemist hoor!’ schreeuwde Luke.

Ik giechelde en liet Ashton los om de andere jongens te begroeten. Toen ik op keek zag ik dat er een paar fans bij de jongens stonden, allemaal met camera’s en telefoon in hun handen. Ze glimlachen vriendelijk naar me, het verbaasde me dat er niet meer fans waren maar toen herinnerde ik me dat ze natuurlijk aan niemand verteld hadden waar ze heen gingen. Michael kwam als eerste naar me toe, hij trok me in een knuffel en haalde mijn haar door de war. Dat was iets wat hij altijd al deed.

‘Hey kleintje,’ grinnikte hij waarna hij me een kus op mijn wang gaf.

Michael was de grote broer die ik nooit had gehad. Als Ashton er niet was, ging ik naar Mikey. Hij kende me dan misschien niet zo goed als Ash maar hij en ik waren een stuk closer geworden sinds ze ontdekt werden door One Direction. Ik kon altijd met hem praten over Ashton en als ik me niet goed voelde en ik Ashtin niet lastig wou vallen, dan belde ik Michael. Zodra Michael me los liet trok Luke me in zijn bekende beren knuffel, al de geruchten over dat Luke de beste knuffels gaf waren waar. Ik weet niet waarom maar zijn knuffels waren gewoon lief, comfortabel en ze maakte me altijd rustig. Calum aaide door mijn haar en gaf me een kus op mijn voorhoofd waarna die iets in mijn oor fluisterde over hoe erg ze me gemist hadden. Hij had me nog niet los gelaten of Ashton stond al weer naast me. Hij sloeg zijn arm om me heen, trok me tegen zich aan en glimlachte lief naar me.
Dit was het beste verjaardags cadeau ever.

--