Loki's cage (Loki Laufeyson)

"Loki?", roep ik zachtjes wanneer ik voor een luxe uitziende ruimte sta; zijn cel.
"Hallo zusje", antwoord hij op een nuchtere toon, terwijl hij voor me komt staan. Het enigste wat ons nu nog scheidt is het glas. "wat brengt jouw hier? Heb jij geen hekel aan me, zoals de rest?". Ik kijk hem met grote ogen aan en werpt me een kleine glimlach toe.
"Natuurlijk heb ik geen hekel aan je! Hoe kom je erbij!?", roep ik met verheven stem, maar een trilling ontkracht de emotie. "Je bent mijn broer! Wat je ook doet, wat je ook uithaalt, ik hou va-". "IK BEN JE BROER NIET!", schreeuwt hij, zijn rug naar me toe kerend.
"Laat die vermomming eens van je zakken", zeg ik zo kalm mogelijk, en ik zet een stapje dichter richting het glas waar ik mijn hand tegen aan leg. Een overduidelijke zucht verlaat zijn mond en het beeld van de 'nuchtere' Loki veranderd naar een gebroken persoon, wie tegen de muur aan zit.
"Blij, zúsje?", zegt hij sarcastisch maar zacht, met zijn ogen naar de grond geslagen. Met een verward gevoel bekijk ik zijn cel. Alles is stuk, en er ligt glas op de grond. Tafels en stoelen liggen om en zijn gebroken. Zijn voet bloed. Hij heeft vast in het gebroken glas gestaan.
"Loki, de god van de gezichtsbedrog", zeg ik zacht in mezelf. Een steek van bezorgdheid gaat door mijn hart en ik loop langzaam zijn cel binnen, het glas op de grond ontwijkend. Ik ga rustig naast hem op de grond zitten, de afstand tussen ons expres zo weinig mogelijk houdend. Ik vraag me af waarom Thor, onze broer, nog niet langs is geweest.
"Ik wist niet wat ik voelde, toen ik hoorde dat ze vermoord was" , zeg ik na een korte stilte zonder naar hem te kijken, of ook maar enig oogcontact te hebben. Hij heeft het er moeilijk mee, liet hij maar eens wat los, dat zou het zoveel makkelijker maken voor hem. Loki heeft zijn gevoelens altijd al verbergt achter zijn trucjes. En Thor is ook al zo gesloten. Een zucht verlaat mijn lippen, en ik sluit mijn ogen terwijl ik mijn hoofd tegen de muur laat rusten.
"Ik ben alleen maar boos", antwoord hij zacht, bijna fluisterend. Ik probeer oogcontact te maken, maar hij slaat zijn ogen snel weer richting de grond.
"Loki...", zeg ik, terwijl ik mijn lichaam volledig naar hem toe draai. "Moeder houdt van je, heel veel, vergeet dat niet". Ik leg mijn hand op zijn been en wacht zorgvuldig op een reactie. Na een lange stilte hoor ik hem zijn neus ophalen en ik observeer hem, hopend dat ik emoties heb weten los te halen. Een enkele traan rolt over zijn wang, en ik hoor aan zijn stokkende adem dat hij de andere probeert tegen te houden. Langzaam verschijnt er een doorzichtig krachtveld om ons heen, een vermomming die hij net ook gebruikte. Ik trek hem in een knuffel en leg zijn hoofd tegen mijn borst aan. Meerdere tranen stromen nu over zijn wangen, gevolgd door hartverscheurende snikken. Langzaam wrijf ik met mijn hand over zijn arm. Nog geen paar seconden laten zie ik Thor door de gang lopen, en hij stopt voor Loki zijn cel. Met betraande ogen wendt Loki zijn blik naar zijn broer, wie hij blijkbaar ook heeft opgemerkt.
"Je broer heeft je nodig, we hebben elkaar nodig nu. Laat je vermomming zakken", fluister ik in zijn oor. Na een korte twijfel zie k hoe het krachtveld langzaam weer verdwijnt en Thor kijkt ons met een pijnlijke, geschrokken blik aan. Ik wenk hem met mijn hand naar ons toe, en Loki verbergt zijn gezicht beschaamd in mijn schouder. Schaamte. Werd dat maar eens verbroken in deze familie. Thor knielt twijfelend naast ons neer, en voor ik het weet stromen er ook tranen over zijn wangen. Hij trekt ons beide in een groepsknuffel, waardoor ik mijn eigen tranen nu niet meer tegen kan houden. Met zijn drieën zitten we huilend op de grond, rouwend om de dood van onze moeder, als een echte familie vol liefde en steun.