Jacky Potter ~ Eerste schooldag

~ Jacky Potter ~

Met een brede grijns had ik toegekeken hoe Stephanie geholpen werd door een jongen die ik herkende van de sorteerceremonie, maar waar ik de naam niet van wist. Toen ik haar naar het kasteel had zien rennen had ik besloten haar te laten en met een glimlach op mijn gezicht was ik richting het kasteel gelopen. Aan de tafel zag ik het bekende gezicht van Lorna, een meisje met donkerblond, halflang haar die ook in het eerste jaar zat bij Gryffindor. Naast haar zat Imke, een andere kamergenoot en daarnaast herkende ik de gelaatstrekken van Brenton.
'En. Hoe zijn je eerste lessen bevallen?' Met een grijns plof ik naast de jongen neer die geschrokken opkijkt. Vrijwel meteen begint hij te hoesten door de toast die in zijn keel verstopt raakt.
'Oh, sorry...' Snel klop ik de jongen op zijn rug.
'G..geeft.. niet..' Zijn gezicht is vuurrood en zijn ogen vochtig. Snel geef ik hem een glas pompoensap, wat meteen lijkt te helpen.
'Beter?' Ik schenk hem een onzekere glimlach. Brenton knikt.
'Maar de lessen zijn eigenlijk heel goed bevallen, moet ik zeggen. Kruidenkunde vond ik niet helemaal geweldig, maar vliegen was echt fantastisch! Ik ben blij dat ik dat niet meer hoef te missen!'
Ik glimlach. 'Ik moet zeggen dat je inderdaad prima vloog, en dat voor je eerste keer.'
'Jij was niet de zoeker, toch?'
Ik schud mijn hoofd. 'Dat was mijn zusje, Stephanie. Die...' Zoekend kijk ik rond. 'Zie ik trouwens niet meteen. Maar ik kan niet zo vliegen. Het is vrij beschamend om te zeggen, gezien de kunsten van mijn familie, maar ik heb lichte vliegangst.'
'Omdat je zus wel goed kan vliegen?'
Ik knik. 'En mijn vader, en mijn moeder, mijn oom... eigenlijk heeft mijn hele familie in het team van Griffyndor gezeten als ik me niet vergis. Mijn peetmoeder is de enige die geen held is op een houten bezem.' Ik grijns en neem een slok van mijn pompoensap. 'Ik lijk waarschijnlijk meer op haar dan mijn eigen ouders.'
Brenton grijnst. 'Nou ja, dan heb je nog iemand in je familie die zich in jou kan verplaatsen.'
'Heb je je ouders al een brief gestuurd?'
Brentons gezicht krijgt een treurige uitdrukking over zich en hij staart naar zijn half opgegeten toast. 'Ik heb wel een poging gedaan, gisteravond nog. Maar ik heb geen antwoord terug ontvangen.'
'Ach joh. Misschien is de brief nog niet aangekomen, die schooluilen zijn niet heel snel heb ik gehoord.'
'Ik hoop dat dat het is...'
'Je mag mijn uil ook wel gebruiken als je wilt? Ik weet zeker dat ze je brief binnen een dag bezorgt, en ze wacht ook tot ze een antwoordbrief krijgt, anders vertrekt ze niet.'
Brenton begint te lachen. 'Oh ja, dat zullen mijn ouders leuk vinden. Een uil die bij hun huis rond hangt en niet vertrekt. Ze zullen nooit op het idee komen een brief als antwoord mee te geven. Zij gebruiken liever de gewone post, of internet of zoiets...'
'Internet?' Vragend kijk ik Brenton aan. 'Ik dacht dat dat voor spelletjes was?'
'Geweldig! Ik moet er nog steeds aan wennen dat je helemaal niks weet van een normale wereld!'
'Nou ja, helemaal niks... niet alles is een betere verwoording.'
Brenton lach. 'Maar ja, via internet. Zo kun je ook brieven versturen.'
'Oh, nou ja... ik denk niet dat we op Zweinstein internet hebben... Anders zet je gewoon in je brief erbij dat ze een antwoord op papier moeten schrijven en dat aan Cookie mee moeten geven, dat ze dan weg gaat.'
'Cookie?'
'Ze is dol op koekjes! En dat doet er niet toe!' Beledigd neem ik een hap van mijn toast. 'Cookie is de beste uil die er is!'
'Nou ja, bedankt in ieder geval. Ik kan het proberen...' Brenton kijkt me enthousiast aan. 'Ik ga meteen een brief schrijven!' Hij springt overeind en spurt de zaal uit. Lachend kijk ik hem na, waarna ik zoekend de eettafel rond kijk. 'Hé Rose!' Rose Weasly zit een stukje verderop en lijkt in druk gesprek met Lorna en Imke.
'Hé.' Ze glimlacht. 'Je had niet eens door dat ik kwam zitten, zo druk was je in gesprek.' Ze lacht. 'Je kunt het wel vinden met onze dreuzel?'
Verward kijk ik haar aan. 'Hij is geen dreuzel, hij kan toveren.'
Rose begint te lachen. 'Nou ja, hij kan vliegen. Die mandragora's waren niet zijn specialiteit.' Imke en Lorna lachen.
'Nou ja, wat heeft dat er nu weer mee te maken!' Beledigd kijk ik mijn nichtje aan. 'Maar wat ik wilde vragen, heb jij Steph nog gezien? Ik dacht dat ze ondertussen wel zou komen eten?'
Rose haalt haar schouders op. 'Nee, niet meer gezien.'
'Jullie misschien?' Vragend kijk ik van Lorna naar Imke, terwijl een onaangenaam gevoel mijn lichaam binnen kruipt.