Hoofdstuk 1

“Dat beloof ik.”
De jongen knielt voor me neer, al zit er wel een aantal meter tussen ons. Ik wou net een stap naar voren doen als het meisje mijn kant op komt lopen. Ik schrik en kruip naar achter.
“Er zit echt iemand! Wat is het?”
“Eel!”
“Sorry...”
Het meisje loopt achteruit, waardoor ik langzaam weer tevoorschijn kom. De jongen steekt een hand naar me uit. Ik staar er aarzelend naar.
“Let maar niet op haar...”
“Hé!” roept het meisje.
Ik grinnik.
“Je kunt me vertrouwen...”
“Dat is echt zo!” beaamt het meisje achter hem. Ik blijf nog even zo staan. Dan loop ik op hem af en pak ik zijn hand.
De jongen loopt naar voren maar blijft staan als hij merkt dat ik niet mee loop. Het meisje kijkt me aan. Dan draait zij zich om en loopt ze naar de uitgang. Ik doe ook een stapje. Daarna nog één, en nog één. Al snel loop ik met de jongen mee alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Pas als het meisje de grot uit stapt en in het licht komt, blijf ik staan. Vol verbazing kijk ik haar aan. Ze heeft lang, blond haar en is iets jonger dan ik ben. Maar dat is niet waar ik naar kijk.
“Gaat het?” vraagt de jongen zachtjes. “Er is niets gevaarlijks daar buiten hoor. Niet dat ik weet.”
Ik zwijg. Waarschijnlijk denkt de jongen dat ik dat niet geloof – wat ik overigens ook niet doe – want hij volgt het meisje al gauw en gaat ook in de zon staan. Hij heeft halflang, zwart haar en lijkt van mijn leeftijd. Hij glimlacht vriendelijk naar me, maar ik blijf staan. Ik blijf maar kijken.
“Kom nou!” roept het meisje. “Ik wil weten hoe je eruitziet... Je ziet haast niets daarbinnen!”
Na een poosje gaat de jongen tegen de ingang aan zitten. Het meisje staart me nog steeds aan.
“Wat is er?” vraagt de jongen met zijn zachte stem.
“Jullie hebben vleugels...” weet ik uiteindelijk uit te brengen.