O4O • Let me go...

Toen Draco en ik terug keerde naar de leerlingenkamer waren de meeste al weer vertrokken. Iedereen was op weg naar het zwerkbalveld voor de wedstrijd van vandaag. Slytherin tegen Gryffindor.
'Ik denk dat ik deze gelegenheid gebruik om verder te werken aan de verdwijnkast.' zei Draco die mij ongemakkelijk aankeek.
Ik dacht even na. 'Wil je dat ik met je mee ga?' vroeg ik hem twijfelend. De sneeuwblonde jongen glimlachte bij mijn verzoek.
'Nee, ga jij maar lekker van de wedstrijd genieten. Dit kan ik wel alleen af.' Hij stapte iets dichter naar mij toe en drukte een kus op mijn voorhoofd. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen en glimlachte verlegen terug. Het was zo raar om Draco nu weer zo lief te zien. Ik wist enkel niet of dit weer een act was of dat hij het meende. Draco was te onvoorspelbaar.
We keken elkaar voor een lange tijd enkel aan. Met de seconde versterkte mijn verlangen om hem opnieuw te zoenen, maar ik weerhield mijzelf ervan. Wanneer ik Draco toe liet was ik zwak. Ik kon mijzelf niet weer zwak opstellen in zijn bijzijn. Het was te gevaarlijk. Ik kende zijn intenties niet, hij kon nu gemakkelijk weer een spelletje met mij aan het spelen zijn. Maar ondanks dat ik donders goed wist dat dit hoogstwaarschijnlijk een spel was, liet ik het toe. Ik liet hem zijn spel spelen en ik deed er gewoon in mee. Ik was zwak. Alweer.
'Oké, ik denk dat ik maar vast richting het veld ga.' verbrak ik de stilte waarnaar ik een stap bij de blonde jongen vandaan zette. Hij knikte enkel zonder enige uitdrukking op zijn gezicht. Hij merkte mijn plotselinge afstandelijkheid op. Ik kon het aan hem voelen.
Ik draaide mij om om aanstalten te maken richting de uitgang maar hield abrupt halt toen de gedaante van een jongen was verschenen. Ik schatte hem rond de negentien, met zwart haar en grijze ogen. Er was een ontzettende jaap in zijn keel waar nog vers bloed uit leek te komen. Zijn geur begon langzaam mijn neusgaten binnen te dringen en ik moest moeite doen niet te gaan kokhalzen bij het ruiken van de geur van de dood. Ik was zo druk bezig geweest met Draco dat ik de aanwezigheid van de duisternis niet op tijd had aangevoeld.
'Audrey, wat is er?' Ik voelde Draco zijn hand op mijn linker schouder en ik keek met een gekwelde blik naar hem op.
'De duisternis.' mompelde ik schor terwijl ik weer terug keek naar de jongen. Hij had een grijns rond zijn lippen en kantelde zijn hoofd lichtjes naar rechts. Een rilling trok over mijn rug en ik wist even niet wat te doen.
'Dus onze meesteres heeft een vriendje.' Verbaasd knipperde ik een paar keer met mijn ogen. Dit was de eerste keer dat de duisternis tegen mij sprak zonder te vragen: Laat ons moorden. 'Het zou zonde zijn als hem iets zou overkomen, niet waar?'
Ik deed uitdagend een stap in de jongen zijn richting. 'Jij zult hem niets doen.' zei ik vastberaden.
'Daar heb je helaas gelijk in, hij is één van hun.'
'Wie is hun?'
De jongen zijn grijns werd breder. Als hij niet zo had gestonken en er zo dood uit had gezien had hij wel lichtelijk knap geweest. 'De volgelingen van de Heer van het Duister.'
'Audrey, je moet niet met ze praten.' zei Draco resoluut toen hij opmerkte dat wij in een gesprek verwikkeld waren. Hij kneep in mijn schouder om mijn aandacht te trekken maar ik negeerde het.
'Dus jullie hebben al besloten om aan zijn kant te staan.' concludeerde ik.
'Correct.' De jongen deed een stap in mijn richting. 'Wanneer de Heer van het Duister aan de macht is kunnen wij eindelijk wraak nemen en onze rust vinden.'
'Wraak op onschuldige lost niets op.' probeerde ik hem te overtuigen.
'Wat kan ons het schelen wie onschuldig zijn en wie niet. Wij waren ooit ook onschuldig en vervolgens komen wij ook nog eens hier terecht.' De jongen klonk boos. 'Jij weet niet hoe het is om vermoord te worden en vervolgens voor eeuwig rond te dwalen in de leegte, smachtend naar wraak.'
Ik zuchtte. 'Nee, dat weet ik inderdaad niet. Maar alleen zij die verlangen naar de dood van een ander komen hier terecht. Jij was altijd al een slecht mens en nu ben je enkel een slechte verschijning, net als de rest die hier nu beland zijn. Ik stel mij dit voor als een hel voor wraakzuchtige. Monsters die opgesloten moeten worden en gestraft voor hun moordlustige plannen.'
De jongen deed nog een stap in mijn richting en stond nu vlak voor mij. Hij begon opnieuw te grijnzen waardoor zijn rottende tanden zichtbaar werden. 'Vergeet niet dat je je al bij ons hebt aangesloten. Of het nou vrijwillig of onder dwang moet, wij zullen uiteindelijk vrij komen en onze wraak krijgen. En als jij besluit ons blijft tegen te werken, zal ik jou persoonlijk vermoorden.'
Ik keek de jongen woedend aan. 'Jullie zullen nooit vrij komen.' siste ik.
De jongen begon te lachen. Een lach zo kil en vreugdeloos dat ik er rillingen van kreeg. 'Het is al te laat. Dat merkteken op jouw onderarm heeft er al voor gezorgd dat onze kansen in het voordeel zijn. De Heer van het Duister begint langzaam de macht over ons te krijgen en er is niets dat jij nog kunt doen om hem te stoppen.'