Prologue

Vallery duwt me weg voor de spiegel.
"Hey, ik was m'n make-up aan het checken!"
"Is niet nodig, het zit fantastisch. Maar we moeten nu echt gaan of we komen nog te laat voor onze eerste werkdag!" Vallery duwt me mijn jas in de handen en trekt me mee de deur uit.

Val en ik hebben ons opgegeven voor ons eerste vakantie-baantje: bandcoaches. We houden allebei heel erg van mensen helpen, dus gaan we een aantal bands helpen met het samenspelen en -werken. Het is een raar baantje voor een stel 16-jarigen, maar waarschijnlijk staat het beter op ons cv dan een baantje bij de Mac.

We plaatsen onze fietsen in het fietsenrek en lopen via de personeelsingang het enorme gebouw in. We kennen de weg al, aangezien we een korte cursus gedaan hebben voor we werden aangenomen. We lopen zo de kantine in waar we iedereen groeten en onze jassen aan de kapstok hangen. Net op het moment dat we willen gaan zitten, komt onze leidinggevende binnen.

"Meiden, daar zijn jullie. Precies op tijd, daar houd ik van!" Patrick heeft een brede glimlach op zijn smalle gezicht. Wat er overigens enorm raar uitziet.
"Goedemorgen Patrick!" zeggen Vallery en ik tegelijkertijd.
"Jullie mogen meteen met me meekomen. Jullie kijken de eerste ronde met iemand mee en na de pauze gaan jullie zelf aan de slag. Vandaag loop ik nog met jullie mee om hier en daar wat op- en aanmerkingen te geven."
Vallery en ik stoppen onze spullen in één kluisje en lopen dan achter Patrick aan. We stappen in de lift en zoeven naar de derde verdieping. De verdieping van de bandcoaching.

Er worden meerdere soorten coaching en therapie gegeven in het gebouw. Bijvoorbeeld relatietherapie en dat soort dingen.

2 uur later

Vallery zit tegenover me in de kantine. We zitten aan een tafel samen met Caitlin en Patrick. Caitlin heeft net een band gecoacht, terwijl wij toekeken. Onze notitieboekjes liggen voor ons op de tafel. Met z'n vieren lopen we de notities nog eens door.
"Nou, ik denk dat jullie er wel klaar voor zijn. Wat denk jij Caitlin?" Patrick kijkt trots naar zijn collega.
"Ja, dat denk ik ook wel!" Caitlin knikt ons bemoedigend toe.
"Caitlin? Blijf jij er ook nog bij dadelijk?" vraagt Vallery.
"Ja, Patrick en ik zullen er allebei bij zijn. Ik help jullie daar waar het nodig is!"
We zuchten opgelucht en ruimen onze boterhammentrommels op.
"Hier hebben jullie allebei een klapper," zegt Patrick, terwijl hij de klappers uit zijn tas haalt. "Er zit al een pen in. Ook zitten er een aantal formulieren in, die Caitlin jullie net heeft laten zien."

Op de formulieren staan punten waar we op moet letten als we band observeren en de vragen die we de bandleden moeten stellen. Voor het beantwoorden van alle vragen krijgen we drie kwartier met de band. Dan hebben we een kwartiertje om alles wat we gezien hebben te bespreken. Als laatste krijgen we een uur om met de band aan de kritiekpunten te werken.

De bandleden komen tegelijk door de deur naar binnen. Allemaal krijgen ze van Caitlin een sticker met hun naam erop.
"Hoi, ik ben Lotte Thoren en dit is Vallery den Boden."
"Jullie zijn de eerste groep waar Lotte en Vallery mee gaan werken. Daarom zijn Caitlin en ik, Patrick, er nog bij. Maar wij hebben alle vertrouwen in ze, dus jullie zijn in goede handen." Patrick neemt nog even het woord en gaat dan achter ons in het lokaal zitten.
"Mag ik nog iets vragen?" vraagt een jongen, die volgens mij de leadzanger is.
"Ja, hoor," zegt Vallery.
"Mijn vader heeft ons gebracht en hij zit op de gang te wachten. Vinden jullie het erg als hij ook meekijkt?" Zijn blik gaat van Vallery naar mij en weer terug naar Vallery. Die kijkt even om naar Patrick, die zijn wenkbrauwen optrekt en daarmee ons het besluit laat nemen.
"Van mij wel. Heb jij er een probleem mee?" Vallery kijkt naar mij.
"Nope, als jullie er ook geen probleem mee hebben?" op mijn beurt kijk ik naar de bandleden.
Die halen allemaal hun schouders op. De jongen, die Marc heet, vindt dat het teken om naar de gang te lopen en naar zijn vader te roepen. "Pap, je mag meekijken!" Met een glimlachje komt hij terug het lokaal in.
Als Vallery en ik zien wie er achter hem binnenkomt, vallen onze monden open.