Twee

Mijn vader, moeder en ik zitten bij het restaurant te eten als ik de jongen weer zie lopen. Ik heb hem de hele middag niet uit mijn hoofd kunnen krijgen en ook mijn ouders beginnen het op te merken.
"Is er iets Yaar?" vraagt papa dan.
"Nee niks," antwoord ik. Ik ga eten en probeer niet meer te kijken of ik die jongen ook nog zie. Het eten is zoals altijd hier weer super goed, ik heb gekozen voor een visgerecht met meerdere soorten vis, heerlijk, maar erg veel trek heb ik niet.
"Ken je die jongen?" vraagt m'n moeder dan.
"Welke?" vraag ik een klein beetje geschrokken, zo doorzichtig ben ik nou toch ook weer niet?
"Die blonde, die schuin achter je zit, hij kijkt steeds naar je." Het zal toch niet hém zijn? Ik durf niet goed te kijken maar draai mijn hoofd toch een beetje naar de kant waar mijn moeder het over had. Mijn hart slaat een slag over als ik recht in de ogen van die jongen kijk, ik draai snel mijn hoofd weer weg.
"Zag je hem?" vroeg mijn moeder toen.
"Eh, je bedoelt die blonde?" stamel ik. Ze knikt en lacht, "hij kijkt weer hoor!"
"Nee, die ken ik niet," zeg ik dan, ik ken hem namelijk ook niet, al zou ik het graag willen. Ik schuif mijn stoel naar achteren en sta op, als reactie op mijn ouders hun vragende gezichten zeg ik dat ik naar de wc ga. Bij de wc's bekijk ik mezelf even in de spiegel, ik zie er best goed uit vandaag, constateer ik. Als ik de wc's weer uit wil lopen, loop ik bijna tegen iemand aan, niet zomaar iemand blijkt.
"Oh hey," zeg ik een klein beetje geschrokken.
"Hoi, liet ik je schrikken?" vraagt de jongen, ik bekijk hem nog eens goed en merk dat het gevoel weer ontstaat in mijn buik.
"Een beetje." Hij kijkt me lief aan en weer sta ik met mijn mond vol tanden, wat ben ik toch ook een verschrikkelijke held op sokken.
"Ik zocht je, of nou ja, ik ben je eigenlijk achterna gelopen naar de wc's... Ik wilde je graag vragen of je het leuk zou vinden om morgen wat af te spreken, als goedmakertje voor mijn stomme actie van vanmiddag." Hij kijkt me verwachtingsvol aan en mijn hart maakt een sprongetje.
"Ja, is goed, dat lijkt me leuk!" zeg ik enthousiast, misschien wel iets tè enthousiast. Hij glimlacht en stelt voor dat we morgen om 2 uur afspreken bij de bar waar we elkaar vanochtend tegenkwamen.
"Trouwens, wat is je naam eigenlijk?" vraag ik hem als hij weg wil lopen. Hij denkt even na maar zegt dan dat hij Viktor heet.
"Ik heet Yara."
"Tot morgen Yara," zegt hij zacht, nog nooit heeft iemand mijn naam zo mooi uitgesproken! Met mijn hoofd in de wolken loop ik terug naar ons tafeltje.
"We zouden net het dessert bestellen, wat was je lang weg zeg," zegt mijn vader op een manier waarbij hij eigenlijk een verklaring van mijn kant verwacht, nou, die kan hij vergeten.
"Gelukkig ben ik dan toch nog net op tijd voor het dessert," zeg ik met een grote lach op mijn gezicht. Even later zijn we onderweg naar ons kamer en besluit ik vroeg op bed te gaan, des te sneller is het morgen!

Tevreden bekijk ik mezelf de volgende dag in de spiegel, ik heb een vrolijk gekleurde maxidress aan en mijn lange blonde haren zitten vandaag goed. Wat zouden we gaan doen? Ik trek mijn sandaaltjes met goudkleurige bandjes aan en loop dan richting de bar. Een beetje zenuwachtig ben ik wel, mijn ouders waren gelukkig al weggegaan dus daaraan hoefde ik niet uit te leggen wat ik zou gaan doen. De bar verscheen al tussen de palmbomen en hoe dichterbij ik kwam, hoe sneller mijn hart ging kloppen. Ik had thuis op zich wel eens wat afspraakjes met verschillende jongens, maar het kwam zelden voor dat ik zo zenuwachtig was. Ik weet ook niet waarom, ik ken deze jongen amper, weet niet wie hij is, wat hij doet of waar hij vandaan komt, hij spreekt dan wel Nederlands maar heeft een voor mij onbekend accentje. Misschien is het juist wel dat onbekende wat mij zo zenuwachtig maakt. Bij de bar aangekomen zie ik Viktor nog nergens, ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik ook tien minuten te vroeg ben, dat is ook nieuw voor mij. Meestal kwam ik te laat, had ik ongeveer twee uren nodig om te bepalen wat ik aan zou doen en daar kwam dan de tijd voor haar en make-up nog bovenop, nu was het niet zo. Ik had in totaal een uurtje nodig gehad, zomerkleding vind ik dan vaak ook wel wat makkelijker en die trek je in Nederland nou eenmaal wat minder vaak aan.
"Hey!" Ik schrik op uit min gedachten en draai me om, daar staat hij, gelijk voel ik weer de kriebels in mijn buik.
"Hoi," zeg ik terwijl ik een blik op zijn outfit werp, leuk, hij heeft wel smaak.
"Je ziet er mooi uit," zegt hij met een grote lach op zijn gezicht. Mooi! Hij zegt mooi! Hij zegt niet eens leuk, maar mooi! Inmiddels zijn de kriebels in mijn buik alleen maar erger geworden.
"Dankjewel," zeg ik zacht, "wat gaan we eigenlijk doen?"
"Het leek mij wel leuk om een stukje te wandelen over het strand, tenzij jij graag iets anders doet?"
"Nee, prima hoor," antwoord ik. We lopen samen het paadje af richting het strand, het is stil, een beetje ongemakkelijk. Yara, wat is er met je, zo ben je nooit, zeg ik in mijn gedachten tegen mezelf.
"Waar kom je vandaan?" vraagt Viktor dan. Ik vertel dat ik uit Noordwijk kom en kom er al snel achter dat hij in Amsterdam woont. Het gesprek begint ook eindelijk een beetje losser te worden en voel me steeds meer op mijn gemak bij hem.
"Je hebt wel een beetje een accent, spreek je ook nog een andere taal?" vraag ik hem.
"Ik kom uit Denemarken maar ben naar Nederland verhuisd. Vandaar mijn accent, jij geboren en getogen in Noordwijk?" Ik merk dat hij niet echt veel over Denemarken wil vertellen terwijl ik daar juist wel nieuwsgierig naar ben, hoe zo zou hij verhuisd zijn?
"Ja, ik woon mijn hele leven al in Noordwijk, wel fijn, lekker bij het strand maar ook niet te ver weg van Amsterdam."
"Kom je veel in Amsterdam?"
"Ja, heb daar ook op school gezeten. Ga meestal ook uit in Amsterdam," antwoord ik. Ik voel de zon op mijn rug branden, ik verbrand best snel dus ik vraag Viktor of we in de schaduw kunnen gaan lopen. Al snel komen we aan bij een strandje waar we nagenoeg alleen zijn, er staat een parasol en er staan een paar ligbedden, een mooi plekje, maar waarschijnlijk omdat het zo ver van het hotel is komen hier niet zoveel mensen.
"Zullen we hier even gaan zitten?" stelt Viktor voor terwijl hij wijst op het ligbed dat in de schaduw staat. Ik knik en ga zitten, Viktor komt naast me zitten.
"Mooi hier hè?" vraagt hij dan. Ik werp een blik op de oneindige blauwe zee, prachtig, het heet natuurlijk ook niet voor niets Paradise Island.
"Heel erg mooi, kende je dit plekje al?"
"Ja, een paar dagen geleden ben ik met de jongens een stuk gaan lopen, toen kwamen we hier ook langs. Heerlijk rustig hier." Ik maak met mijn voet figuurtjes in het zand terwijl ik me afvraag waarom hij in Nederland is gaan wonen.
"Waarom ben je eigenlijk naar Nederland verhuisd?" vraag ik voorzichtig.
"Voor mijn werk, hier was er meer toekomst voor mij," antwoordt hij, ik wil doorvragen maar doe het niet. We praten nog wat en ik merk dat ik steeds vaker om hem moet lachen, ook hij lacht veel, eigenlijk gaat alles gewoon perfect, ik voel me fijn bij hem. Eigenlijk alsof ik hem al tijden ken maar ondertussen ook weer niet, omdat ik zo weinig weet over hem, een beetje mysterieus is hij eigenlijk.
Als we weer bij het hotel zijn aangekomen is het een uur of zes, een aantal mensen zijn al gaan eten maar de meesten liggen nog lekker bij het zwembad of op het strand.
"Ik vond het gezellig," zegt Viktor, hij kijkt me recht in mijn ogen aan en ik voel dat ik een beetje begin te blozen.
"Ik ook," antwoord ik, stiekem hoop ik dat hij me vraagt of ik zin heb om snel weer af te spreken, zelf durf ik dat natuurlijk niet, de lefgozer die ik ben.
"Uhm," Viktor schraapt zijn keel en slaat zijn ogen even neer voordat hij zijn zin vervolgt, "heb je misschien zin om vanavond nog wat te gaan drinken?" Yes! Mijn hart klopt zo snel en de kriebels in mijn buik zijn zo erg dat ik er bijna een beetje misselijk van word.
"Ja, lijkt me heel erg leuk!" Ik schenk hem een brede glimlach en ik denk een soort opluchting te zien in zijn gezicht.
"9 uur, hier weer?"
"Ja, tot dan," antwoord ik, hij kijkt me nog even aan en loopt dan weg.