Hoofdstuk 7

Die jongens landde ook een stukje verderop. Ze kwamen aanlopen en een van de twee zei 'Waar heb jij leren vliegen?!' Ik scheurde mijn blik los van die van Peter en keek hem aan. 'Ow ehm, nergens. Dat klinkt vast raar hè?' Zei ik. Peter en de jongens knikten instemmend. Ik lachte. 'Peter ik kreeg toch een rondleiding?' Zei ik. 'Ow ja!' Zei Peter 'Kom maar mee, en trouwens dit zijn Teun en Ron.' 'Hoi ik ben Emma.' Zei ik tegen Teun en Ron. 'Nou tot zo!' Zei Peter en hij liep verder. Toen ik langs Ron liep fluisterde hij 'Volgens mij vind hij je leuk.' Ik lachte naar ze en rende gauw verder zodat ze niet konden zien dat ik bloosde. Toen ik naast Peter liep zei hij 'Ik ga je eerst de school laten zien.' 'Hebben we school dan?' Vroeg ik verbaasd. Peter lachte 'Ja helaas wel.' Zei hij. We liepen naar een klein gebouw toe. 'We kunnen niet naar binnen want het is voor als je het niet wist zaterdag. Ik denk toch niet dat het veel uitmaakt want er zijn maar vijf lokalen.' Zei Peter. Waarschijnlijk keek ik weer verbaasd want Peter grijnsde naar me. 'Kom.' Zei Peter en hij stak zijn hand uit. Ik pakte die en hij trok me mee naar een raam in het gebouwtje. Ik keek naar binnen. Het leek op een gewoon school lokaal alleen dan wat groter. 'In dit lokaal worden bijna alle lessen gegeven. Omdat we maar met z'n negenen nu tienen zijn. De leraren wisselen gewoon na de lessen' ik knikte en zei 'Dat is handig zeg' Peter knikte ook en zei 'Kom dan laat ik je zien waar we trainen.' Ik volgde hem, mijn hand lag nog steeds in de zijne. Na een stukje lopen kwamen we bij een soort atletiekveld. Daar waren twee meisjes vechtoefenigen aan het doen. We bleven een tijdje kijken totdat Peter zei 'Kom dan laat ik je nu zien waar je slaapt.' We vertrokken weer. Deze keer liepen we naar een groot huis. Peter ging naarbinnen en hij trok me mee aan mijn hand. We stonden in een woonkamer, er was niemand. 'Die is de woonkamer, daar' Peter wees naar een blauwe deur' is de keuken.' Weer trok Peter me mee aan mijn hand. Nu liepen we de trap op, die kwamen op een overloop daar waren twee deuren Peter opende de rechter daardoor kwamen we weer op een overloop met vijf deuren, op een van de deuren was met sierlijke letters geschreven:
Emma de dochter van de duivel.
Langzaam liep ik ernaartoe. Mijn hand gleed uit die van Peter. Nu stond ik vlak voor de deur ik streek met mijn vingers over de letters op de deur. Ik ademde diep in en ging naarbinnen. Ik kwam in een ruime kamer met aan een kant een groot raam. Onder het raam stond een bureau, en tegen de linkermuur stond een bed. Op het bureau lag een foto van een man in het zwart en mijn moeder. Ze keken lachend in de camera. Ik pakte hem op en plofte op het bed. Dat was dus mijn vader de duivel. Er rolde een traan over mijn gezicht. Peter kwam binnen hij ging naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Ik drukte mijn gezicht tegen zijn schouder. Hij sloeg zijn andere arm ook om me heen en drukte me tegen hem aan. Toen ik uitgehuild was keek ik hem aan. Hij lachte naar me en ik lachte waterig terug. 'Sorry dat je schouder nat is.' Zei ik en hij kreeg de slappe lach na een tijdje lachte ik mee.