Themawedstrijd ~The Hobbit - Opdracht 3

De koeien loeiden al vroeg in de morgen, net nadat de haan gekraaid had, en met dat geluid werd Madoc wakker. Precies zoals het elke morgen ging en hij wist dat zijn plicht riep. Als oudste zoon van een boerengezin was het zijn taak om 's ochtends voor de koeien te zorgen, een taak die hij ondanks het vroege tijdstip in de loop van de tijd steeds meer was gaan waarderen. Dit vanwege het feit dat hij van de rust van de vroege morgen hield, nauwelijks een hobbit te bekennen, alleen maar dieren om zich heen.
In stilte liep hij door het hol dat bewoond werd door zijn ouders, zijn twee zusjes en zijn broertje. Dit omdat hij niemand wakker wilde maken en hij de ochtend liever voor zichzelf had. Voor hij door hun gele ronde voordeur liep, greep hij gauw nog een mantel van de kapstok. De ochtend kon nog behoorlijk koud zijn.
Toen hij eenmaal klaar was met de koeien en deze vredig buiten stonden te grazen, was hij eindelijk pas goed wakker en toen sloeg het nare besef opeens op hem in: zijn grootvader Halfred was ernstig ziek en het zou niet lang duren voor hij zou heengaan. Echter was hij ook bijna jarig. Ergens was Madoc best bang dat hij dat niet eens zou halen.
De komende dagen werden er wel voorbereidingen voor een feest getroffen, maar deze zou erg bescheiden zijn, vergeleken met een normaal verjaardagsfeest. Madoc ging ook vaak bij zijn grootvader langs, onder andere om zaken te regelen voor het feest. De oude man was nog goed genoeg om dingen te regelen, ondanks dat zijn tijd er bijna op zat. Zo zaten ze onder het genot van hun eerste lunch te bespreken welke spullen de oude Halfred weg wilde geven aan de genodigden. Want zoals de traditie was gaf een jarige hobbit cadeaus weg aan familie en vrienden.
'Ga maar in de opslagkamer kijken welke mathom je aan wie wilt geven. Ik vertrouw erop dat je goede keuzes maakt.'
'Natuurlijk grootvader, ik ga meteen aan de slag. Redt u het alleen?'
'Als je me naar mijn bed wilt begeleiden, dan red ik me wel.'
Madoc deed zoals hem werd gevraagd en nadat hij zijn grootvader goed in een rood-groen-geel-geblokte deken had ingepakt, ging hij aan de slag. De kamer met de mathom, wat oude en nutteloze voorwerpen waren die altijd werden weggegeven op verjaardagen, zat bomvol en Madoc vermoedde dat degene die alles in deze kamer zou erven voor de rest van zijn leven niet meer voor mathom hoefde te zorgen. Omdat enkel de naaste familieleden en beste vrienden van Halfred werden uitgenodigd, zo'n 20 man, was Madoc niet erg lang bezig met zijn taak. Nadat hij alle voorwerpen, voorzien van een naamlabel, apart had gelegd ging hij weer terug naar zijn grootvader, die hij slapend aantrof. Hij ging nog even naast de voordeur een pijp roken, hopend dat de oude Halfred zo weer wakker zou worden. Hij wilde hem namelijk niet zomaar alleen laten, maar hij moest wel weer terug naar de boerderij. Naast zijn grootvader hadden ook de dieren hem nodig en de rest van zijn gezin had weer andere taken te verrichten. Toen eenmaal zijn pijp op was, ging hij weer naar binnen. Zijn grootvader sliep nog steeds, dus schreef hij even gauw een briefje dat hij weer weg was, maar dat de verdeling van de mathom geregeld was.

Enkele dagen later was het zo ver, de 112de verjaardag van Halfred Hayward. Tot groot geluk van iedereen leefde hij toen nog, maar zijn gezondheid was nog verder achteruit gegaan. Op het feest was veel eten, drank en tabak aanwezig, Halfred wilde dat zijn gasten niets tekort zouden komen, maar de sfeer was wat geforceerd. Alles wat in voorraad was, werd wel genuttigd, maar een feest was het niet echt. De hobbits stonden wat bij elkaar, één vertrek in het vrij grote hol was groot genoeg voor alle aanwezigen, en zij spraken over de jarige. Hij was zeer geliefd onder zijn vrienden en familie en werd als een eerbiedwaardige hobbit gezien. Vele goede woorden werden die middag aan hem gewijd.
Na een tijd kwam de oude Halfred nog even tevoorschijn, ondersteund door Madoc. Zijn gezicht was bleek en ingevallen, maar een klein glimlachje was op zijn gezicht aanwezig toen hij zijn gasten zag.
'Welkom, welkom,' sprak hij met zachte stem, maar iedereen hoorde hem, omdat er een stilte was gevallen toen hij binnenkwam. 'Gelukkig heb ik nog genoeg energie weten te verzamelen om ieder van jullie een geschenk namens mij te geven. Madoc, zou je dat voor me willen doen?' De jonge hobbit knikte en leidde zijn grootvader naar zijn gemakkelijke stoel, waarna hij wegliep om de geschenken te pakken. Aan ieder deelde hij deze uit met de gedachte in zijn achterhoofd dat de meeste dingen hiervan wel weer in de mathom verzameling van een ander terecht zou komen.
Echter ging de oude Halfred weer na enkele minuten terug naar zijn bed, het kostte hem teveel energie om nog langer aanwezig te zijn op het feest. Na zijn vertrek bleef er nog even een stilte hangen in het vertrek. Ook daarna bleef de sfeer minder dan hij was geweest en het duurde niet lang voordat de eerste gasten weer terug naar huis gingen. Uiteindelijk bleef Madoc alleen met zijn vader achter. Uit automatisme was Madoc begonnen spullen op te ruimen, tot zijn vader een hand op zijn schouder legde.
'Ga jij maar lekker naar huis, je hebt al genoeg gedaan,' zei hij, zijn zoon lichtelijk naar buiten dwingend. 'Ik regel de laatste dingen wel.' Madoc kon weinig anders dan gehoorzamen en vertrok met een droevig gevoel naar huis. Halfred leek blij te zijn geweest door het feest, maar Madoc had er weinig aan gevonden. Het idee dat hij binnen vrij korte tijd zijn grootvader zou verliezen vond hij gewoon totaal geen fijn idee. Van al zijn familie was Halfred hem wel het meest dierbaar en om dan zo iemand te moeten verliezen.
Tot de dag dat Halfred Hayward stierf, bleef Madoc erg onrustig. Elke dag kwam hij langs, elke dag zag hij hoe het steeds slechter met hem ging. Hoe groot het optimisme en de onbezorgdheid bij Madoc ook altijd waren, nu waren ze bijna tot het nulpunt gedaald.
Uiteindelijk was hij ook aanwezig toen zijn grootvader stierf, het ging toch verrassend snel naar zijn mening, iets waar hij blij om was. Beter een snelle dood dan een langzame, waarin hij onnodig zou lijden. Ook zijn vader was erbij en even later gaf hij een stuk papier aan Madoc.
'Hierin heeft je grootvader zijn erfenis opgesteld. Kijk maar, hij heeft ook jou wat nagelaten.' Terwijl hij het las, kon hij zijn ogen niet geloven. Hij zou het hele hobbithol erven! Ruim de helft van de spullen zou verdeeld worden onder familie en vrienden, maar het grootste deel van het meubilair zou in het hol blijven en dus van Madoc worden.
'Je was zijn favoriete kleinzoon en gezien alles wat je voor hem gedaan hebt, heb je dit ook echt verdiend,' sprak zijn vader hem bemoedigend toe. Madoc kon weinig anders dan zich gelukkig voelen, ondanks zijn verdriet.