8 - POV Anne Mirthe Clark

Het is nu ongeveer half 4 's nachts. De jongens zijn ongeveer een uur geleden naar boven gegaan en we horen nu geen geluiden meer. Ze liggen waarschijnlijk te slapen. Zometeen gaan we Claires ontsnappingsplan uitvoeren. 's Nachts zit de deur sowieso op slot, dus we gaan eerst de sleutel van de deur zoeken.
Waarschijnlijk hebben alle jongens de sleutel, dus we gaan eerst bij de kapstok in alle jassen kijken en als we hem dan niet hebben gevonden gaan we voorzichtig de slaapkamers van de jongens insluipen, wat ik echt doodeng zou vinden, dus ik hoop dat we de sleutel snel vinden.
'Zullen we maar beginnen met het zoeken van de sleutel?' zeg ik zachtjes. 'Ja is goed, heel zachtjes naar beneden sluipen.' We doen de deur van ons kamertje open en lopen zo zacht mogelijk naar beneden. Als we eenmaal beneden zijn kijken we de jassen door, waarna we gelukkig de sleutel in een donkerblauwe jas vinden. Claire doet de sleutel in het slot en draait de sleutel om. De deur is open. M'n hart bonkt echt in mijn keel. We zijn vrij. We stappen de deur uit en doen de deur zachtjes weer dicht. Aangezien het winter of herfst is liggen er veel bladeren op de grond, dus moeten we zachtjes lopen om zo min mogelijk geluid te maken. Als we de oprit uit zijn gelopen kunnen we naar links of naar rechts gaan. We kunnen niet goed zien waar elk pad naartoe gaat, aangezien het pikdonker is en we midden in een bos zitten. 'Welke kant zullen we opgaan?' fluister ik. 'Ummmm, zullen we maar naar rechts gaan?' Ik knik, en samen lopen we de rechterweg op. Als het huis van de jongens niet meer in zicht is beginnen we super hard te rennen. Jammer genoeg heb ik absoluut geen conditie en kracht, dus na een tijdje ben ik helemaal uitgeput en gaan we maar weer lopen.
We hebben inmiddels een uur gewandeld en de weg is uitgelopen in een smal landweggetje. Nog steeds zijn we in de middle of nowhere. Allebei zijn we moe en hebben we honger dus besluiten we even kort te gaan zitten. 'Denk je dat we ooit nog thuis gaan komen?' vraagt Claire aan me. Ik zucht. 'Ik hoop het maar, ik hoop dat deze weg ooit nog in de bewoonde wereld uitkomt, of dat de politie ons ziet' zeg ik. 'Ik hoop het ook Anne.' Even is het stil. 'Zullen we dan maar weer gaan lopen?' Ik antwoord en we beginnen weer te lopen. Het begint al wat lichter te worden, maar nog steeds geen huizen te bekennen. 'Stop is.' zegt Claire opeens geschrokken, en staat opeens stil.
Ik ga ook stilstaan en probeer aandachtig te luisteren. Als ik goed luister hoor ik het geluid van een auto. Wat als het de jongens zijn? Claire en ik kijken elkaar geschrokken aan en we beginnen super hard te rennen. We zijn inmiddels het bos uit en lopen in een soort weiland. We horen de auto steeds dichterbij komen en we duiken allebei achter een struikje die langs de weg staat. We zijn erbij. Claire kijkt voorzichtig boven het struikje uit. Ik zie haar schrikken en ze duikt weer omlaag. 'Shit. Het zijn de jongens.'