7 POV - Anne Mirthe Clark

Ik hoorde net wat Liam tegen me zei. Ik wil dit echt niet doen. Dit is echt ziek. Ik zie dat Zayn alweer hier heen komt lopen met de slagroom.
Ik zie dat Claire me geschrokken en medelevend aankijkt. De jongens kijken me alleen maar met een rot grijns aan. Ik ben diep aan het bedenken hoe ik hier onderuit kan komen en het niet hoef te doen. Ik zou snel naar boven kunnen rennen, maar dan kan ik toch nergens heen, of ik ren als een gek naar de voordeur op de hoop dat de deur open is. Alleen is er maar een kleine kans dat ik zou kunnen ontsnappen, aangezien hier 9 jongens zitten. En als het niet zou lukken zou ik echt de pineut zijn, vooral nu ook de vrienden van de jongens erbij zijn. Ik word uit mijn gedachte geschud als Liam tegen me begint te praten. Ik hoor hem zeggen dat ik mijn kleren uit moet trekken. Ik negeer hem en blijf gewoon op de grond zitten. 'Als je het nu niet doet doe ik het voor je' hoor ik Liam roepen.
Ik besluit het maar gewoon te doen en trek langzaam mijn bh, string en kousen uit. Alle blikken zijn op mij gericht. Ik ga op de grond liggen.
Ik zie dat Zayn met de slagroom naar me toe komt lopen en hij spuit wat op mijn lichaam. Een traan loopt langs mijn wangen, ik wil gewoon naar huis toe.
'En wie kies je?' vraagt Liam aan me. Ik blijf maar stil. 'Als je nu niet kiest doen we het wel met z'n alle.' Liam en Zayn zou ik sowieso niet kiezen. Ook zijn vrienden niet, aangezien ik hun nieteens ken. Ik denk dat Niall het voorzichtigste zou zijn, dus besluit ik Niall te kiezen. Ik zie dat Niall op me af komt lopen en naast me op zijn knieën gaat zitten. Ik sluit mijn ogen. Ik voel dat Niall langzaam alles van me af likt. Als ik mijn ogen open zie ik hoe alle ogen op mij gericht zijn en hoe aandachtig iedereen naar me zit te kijken. Als Niall eindelijk klaar is doe ik mijn kleren weer aan en ga ik op de bank zitten.
Ik zie hoe Claire nu weer aan de beurt is.


Als we weer klaar zijn met het spel is het inmiddels al na middernacht en zijn de vrienden van de jongens al weer weg.
'Jullie hebben het goed gedaan.' zegt Liam tegen ons. Claire en ik besluiten maar naar boven te lopen, naar onze kamer, aangezien we best moe zijn en geen zin hebben om hier bij de jongens te blijven. Als we richting de trap lopen fluistert Liam nog wat in mijn oor. 'Je zag er echt geil uit met die slagroom op je lichaam, jammer dat je mij niet koos, sletje van me.' Ik kijk Liam bang aan en loop dat snel verder de trap op, naar de kamer van mij en Claire.
We gaan allebei op een matras zitten en beginnen wat te praten. 'Vandaag was echt verschrikkelijk, we moeten hier echt weg' begint Claire. 'Inderdaad, maar hoe gaan we dat ooit doen?' vraag ik. 'Ik heb misschien wel een plan.' zegt Claire zachtjes. Een glimlach komt op haar gezicht tevoorschijn. 'Vertel.'

We gaan op de matrassen liggen en ik sluit mijn ogen. Over een paar uur gaan we proberen te ontsnappen. Ik ben best zenuwachtig, als het mislukt worden de jongens sowieso super boos en dat wil ik niet meemaken. Stel dat het lukt, misschien zie ik zelfs mijn ouders weer. Een paar tranen rollen langs mijn wangen. Dit moét lukken.