4. De tekening

Als de school eindelijk uit ga ik zo snel mogelijk naar de fietsenstalling. Daar aangekomen kan ik mijn fiets niet zo snel vinden dus ik loop maar wat rond tot ik hem eindelijk zie staat. Als ik bij mijn fiets ben aangekomen staat Joëlle achter me en ze glimlacht “Zullen we samen fietsen?” Vraagt ze. Ik schrik van haar plotselinge vraag maar kijk haar daarna weer aan.
“Uhm, woon je dan bij mij in de buurt?” Stom, stom, stom natuurlijk woont ze bij me in de buurt anders was ze toch ook niet bij de winkel te voet.
Ze grinnikt even voor ze me weer aankijkt. “Ik woon een straat verder van de winkel waar we elkaar gister hebben ontmoet.
“O, uhm is goed zullen we maar gaan dan.” Vraag ik zenuwachtig en ik voel dat het bloed naar mijn wangen stijgt.
“Ja, ik pak even mijn fiets zie ik je buiten?” Vraagt ze. Ik knik en snel loopt ze naar haar fiets terwijl ik al langzaam naar buiten loop.
Eenmaal onderweg naar huis praten we over de school en de lessen “Zo vind je het een beetje een leuke klas en school?” Vraagt ze aan me.
“Ik vind de klas wel oke.” Mompel ik tegen haar.
“Nou lekker enthousiast.” Zegt ze en ze glimlacht even naar me voor ze zich weer op de weg concentreert. “Wat had je eigenlijk getekend bij tekenen?” Ik kijk haar snel aan voordat ik antwoord geef.
“Ik wil je het best laten zien maar dan moeten we even stoppen.” Zegt ik tegen haar. Ze glimlacht en rijdt de stoep op waar ze stil blijft staan al snel volg ik haar. Ik maak de tas open en haal de tekening eruit en overhandig die aan haar. “Wow.” zegt ze zacht. “Moet jij dit voorstellen?”
Ik haal mijn schouders op “Ik weet het eigenlijk niet het kwam ineens in me op.” Ze bekijkt de tekening keurend en kijkt dan weer naar mij.
“Hij lijkt wel heel veel op jou, behalve dan de haarkleur en ogen.” Zegt ze terwijl ze me aankijkt. “Apart maar mooi, ken jij iemand met felgroene ogen en zwart haar?” Ik schud mijn hoofd.
“Bestaan die überhaupt wel, ik bedoel ik heb nog nooit iemand gezien die er zo uitziet.” Zeg ik en ik kijk in haar ogen het valt me nu pas op dat ze kastanje bruine ogen heeft maar al snel wendt ik mijn gezicht af.
“Mhh, ik weet niet de ogen zijn misschien iets te fel voor een mens en dat haarkleur is te zwart alsof er geen anderen kleuren inzitten maar toch heeft het iets, iets wat je aantrekt, iets waar je naar moet blijven kijken.” Over haar schouder kijk ik mee naar de tekening.
“Er moet een achtergrond bij.” Mompel ik. “Ook iets aparts maar wel iets wat bij elkaar zou passen, een slaapkamer en in die slaapkamer kijkt ie in de spiegel.” Zeg ik en Joëlle kijkt me verbaasd aan.
“Dat zal er wel mooi bij passen, en misschien nog een tekening maar dan dat hij slaapt waardoor je zijn ogen niet ziet alleen zijn haar.” Ik kijk haar glimlachend aan.
“Dat ga ik doen.” Zeg ik. “Morgen zal ik het af hebben en dan laat ik het je zien.” Ze kijkt me glimlachend aan en geeft me een knuffel. Even ben ik in schok maar voorzichtig leg ik mijn handen op haar rug. Ze kijkt me aan en zegt “Jij bent de eerste die echt naar me luistert in tegenstelling tot anderen jongens.” Ik bloos. “Uhm zullen we dan maar gaan, want het begint al donker te worden.”
Ze knikt en we stappen weer op de fiets op weg naar huis.