A palace of ice

Felicia pov.

Ik viel op iets hards. In de verte hoorde ik iemand mijn naam roepen.
Will kwam op me afgestormd. 'Wat voor ziek grapje heb je nu weer met me uitgehaald?!'
Ik keek hem kwaad aan. 'Jij bent hier wel degene die ons naar die gast heeft gebracht, he!' riep ik. 'Dus vertel jij mij maar waar Bill en Gill zijn!''Ìk was dat?,'vroeg hij verbaasd en tegelijkertijd toch wat geïrriteerd,' Je stomme vriendje heeft dat gedaan, ja. Denk daar eens aan.' Nu werd ik pas echt kwaad: 'Hij deed het niet expres!' Hij rolde met zijn ogen maar keek om zich heen. 'Wat. Waar. Waar zijn ze?' 'Dat zeeeeei ik toch al,'zei ik en probeerde sterk te klinken. Hoewel ik me zorgen maakte. Waar waren ze in hemelsnaam toch? 'Ik. Ik weet het niet,' zei hij en ik zag de ongerustheid in zijn ogen. Hij knielde neer en streek met zijn hand over het gladde ijs. Nu realiseerde ik me pas dat we in een paleis waren, helemaal van ijs. 'Ik vertrouw dit niet,'beet ik hem toe,'Helemaal niet. Ik ben zeker dat jij er wel een beeld van hebt, wijsneus?' Hij keek me aan met zijn neus opgetrokken. Dit zei ik om hem te pesten, ja. 'Ik heb een gevoel dat ik dit ken, ja,'zei hij op zijn arrogant maniertje,' Een paleis van ijs. Ik ken het van ergens, maar ik weet niet waar.' Ik vouwde mijn armen over elkaar. Het was koud, zo'n kasteel van ijs. Ik had mijn eigen kleren aan en voor zulke omstandigheden was het toch te koud. 'Laat je breintjes eens werken. Wàar zijn we?' Ik keek hem verwachtingsvol aan, terwijl hij nadacht tot er een stem onze naam riep. 'Felcia, William. Lievelingen, hier.' Will draaide zich om en zei prompt':'Tilda!'