26. Stilte

Lia POV

Fleur en ik hebben ons net geïnstalleerd op de bank bij het raam, als ik mijn mobiel hoor. Ik pak mijn tas erbij, maar mijn Iphone is nergens te bekennen. Graaiend in mijn tas kijk ik naar de klok. 20 minuten. Eindelijk heb ik 'm gevonden, en neem op.
'Hi, met Cristiano.' Huh?!
'Hi, moet jij je nu niet gaan focussen op de wedstrijd?' Ik hoor hem lachen door de telefoon.
'Jawel, maar ik vroeg me af waar je was. Iedereen wordt hier succes gewenst door zijn familie en ik sta hier helemaal alleen.' zegt hij quasi-zielig. Ik speel het spelletje mee.
'Oh gosh, wat nu? Ik kom eraan.' Fleur kijkt me vreemd aan, maar ik vind het niet erg. Bijna niemand snapt onze 'relatie'. Een relatie kun je het namelijk niet echt noemen na een dronken nacht en een paar zoenen hier en daar.

Inmiddels ben ik aangekomen bij de catacomben, waar de spelers al klaar staan. Ik loop naar Cristiano toe, en zie dat alle camera's op ons gericht zijn. Great.
Hij ziet me aankomen, en knipoogt naar me. Hij omhelst me, en we lachen.
'Veel succes!'
'Thanks' Hij friemelt aan zijn aanvoedersband, waaruit ik kan opmaken dat hij zenuwachtig is. Ik kus hem snel, wens de rest ook succes en verdwijn. Bij zo'n hoeveelheid gestresste mannen kun je maar beter uit de buurt blijven.

Edit:
Ik beschrijf de wedstrijd en rust niet, omdat het niet belangrijk is voor het verhaal en ik hem niet gezien heb

Na de wedstrijd is het akelig stil in de catacomben van het stadion. Iedereen loopt met een grote boog om de deur van de Portugese kleedkamer heen. Heel verstandig. Vaag is Bento te horen, die zijn preek vol overgave laat horen. Fleur is als de dood voor hem en gaat terug naar het hotel. Ik blijf wachten in de gang, en de paar mensen die snel langslopen kijken me aan alsof ik gek ben. Zelfs de spelersvrouwen durven de gang niet in te lopen, en vertrekken ook richting het hotel.

Na een halfuur komt iedereen gewassen en wel de kleedkamer uit, met gezichten die op onweer staan. Niet goed. Dapper sta ik op, en loop naar ze toe. Samen met 10 anderen blijft Cristiano staan.
'Ik wil het er niet over hebben' zegt hij als ik bij ze ben.
'Dat is ook niet de bedoeling. We gaan wat leuks doen om het te vergeten, nabespreken en trainen kan morgen wel.' Goedkeurend wordt er geknikt. De jongens die niet zijn blijven staan roepen dat ze samen met de crew gaan eten in een nabijgelegen restaurant, omdat volgens hen de catering in het stadion 'suckt'. Right, verwende nesten. Een van de assistent-coaches besluit bij ons te blijven, omdat hij geen zin heeft om in de negatieve sfeer te blijven. Met z'n twaalven lopen we naar het VIP restaurant van het stadion, waar we uitgebreid lunchen.

Daarna vertrekken we vanuit Salvador terug naar het hotel. Daar aangekomen zien we niemand van het Portugese team of de crew. Zal wel moe zijn, wordt er gelachen. Ik kan het gevoel in mijn onderbuik niet helemaal plaatsen, maar toch heb ik het idee dat er iets niet klopt.

Maar wat?

Oeeh, wat zou er zijn?