001

Ik zit een boek op mijn bed te lezen, thriller boek. Het boek heet : het meisje onder het bed. Het is een erg spannend boek, er is de hele tijd spanning. Ik hou daar namelijk heel erg van. Het gaat over een normaal gezien die verhuizen naar een groot abdij. Een alleenstaande moeder met drie kinderen. Er is namelijk ooit daar iets gebeurd maar niemand weet wat precies. Er bleek al rap iets niet te kloppen aan het huis. Te peuterzoon moest s' nachts vaak wenen om een onbekende reden.
Ik draai mijn blad om en lees snel verder. Op een nacht was het peuter weer aan het wenen, uren aan de stuk. Opeens was de peuter opgehouden met wenen. Het hele gezien was opgelucht maar als ze s'morgens in de kamer van de jongen kijken is hij verdwenen. Ik trek spontaan mijn mond open en begin een beetje op mijn handen te bijten. "Boeeeh" hoor ik iemand achter mij roepen en vliegt op mijn bed. Ik verschiet niet rap, eigenlijk kan niemand mij laten verschieten. Ik leg mijn boek weg en kijk wie er op mijn bed ligt, het is mijn kleine zusje Nora. Mijn gekke kleine zusje toch ze is altijd vrolijk. Ik heb een goede relatie met haar een beetje beter dan mijn oudere zus Amanda. Amanda heeft andere interesses als mij, zij is meer zo een echt meisje die er altijd goed moet uit zien en bij mij maakt het niet uit hoe ik er uit zie. I
Ik pak mijn kleine zusje beet en kietel op haar buik daar kan ze niet tegen. Ze begint dan heel erg hard te giechelen maar ze is sterk ze kan uit mijn armen ontsnappen en loopt mijn kamer uit. Ik loop haar achterna in de gang ze is erg snel. Ze gaat alle kamers door en door. Er komt iemand boos uit haar kamer gelopen "Willen jullie daar mee ophouden, ik ben misschien met iets belangrijks bezig" zegt Amanda. "Met wat dan?" vraag ik. "Dat zijn je zakken niet" zegt ze trots. Ik hoor voetstappen op de trap komen en mama komt naar boven met rode vochtig ogen. We kijken alle drie bezorgd naar mama. Ze probeert niet meer te huilen maar dat lukt niet. "Mama wat is er? " vraag ik "Kom even naar onder meisjes, ik en je vader moeten jullie iets zeggen" zegt mama
We gaan allemaal naar onder en mijn ogen vallen op papa. Hij zit er ook heel triestig bij met zijn handen in zijn haren. We gaan alle drie langs hem zitten en mama komt er ook nog bij zitten. Ze bekomt even en veegt haar tranen weg. Mama probeert het te zeggen maar het lukt haar niet. Ik begin me echt ongerust te maken. Wat is er toch aan de hand. Papa zegt het dan maar" Meisjes jullie Opa van Roemenië is overleden" Ik voel een pijl recht door mijn hart gaan en de tranen volgen al snel erna. Ik kruip tegen mama aan en zij pakt mij stevig vast. We blijven enkele minuten allemaal in elkaars armen. Maar dat komt Amanda aan het woord "Opa heeft een mooi en lang leven gehad, hij is 93 geworden dat is een mooie leeftijd maar je moet we toegeven dat je het niet zag aankomen hij sukkelde al even met zijn gezondheid". Daar moet ik Amanda wel gelijk in geven, ze heeft het ook erg mooi gezegd opeens is mijn verdriet een beetje over en ik kijk rond mij en het lijkt wel bij iedereen. Als we het nieuws een beetje verwerkt hebben bespreken we wat we gaan doen. We hebben besloten dat we naar Roemenië gaan voor de begrafenis te gaan regelen en een week blijven bij oma. We moeten morgen nog naar school en meteen daarna vertrekken we naar Roemenië. Ik heb wel gehoopt om snel naar eens Roemenië te gaan maar niet op zo een manier. Maar ik probeer niet te veel zo na te denken. Ik denk liever na over de mooie momenten met hem. Hij houd ook van die horror dingen, ik mag ook vaak boeken lenen van hem want hij heeft schijnt een grote bib in zijn huis. Ik ben nog nooit naar Roemenië geweest want altijd komen oma en opa naar hier. Ik ben er wel al één keer geweest maar toen was ik een baby en daar kan ik me toch niks meer van herinneren.