25. Hoogpolig tapijt, schoenen en haast.

Lia POV

Ik wordt wakker van de zon die in mijn gezicht schijnt, en glimlach. Het ligt zo lekker dat ik niet van plan ben op te staan, maar dan wordt er op de deur geklopt. Met een zucht ga ik overeind zitten en roep ik dat ik eraan kom. Cristiano heeft een briefje op zijn kussen gelegd, waarop staat dat hij naar de sportruimte in het hotel is en daarna meteen doorgaat naar de training.
Bij de deur aangekomen zie ik door het spionnetje dat het Fleur is, die gestresst om zich heen kijkt. Zodra ik de deur opendoe begint ze met praten.
'We hebben een groot probleem. De FIFA is erachter gekomen en wil dat het opgelost is voordat de wedstrijd Portugal-Duitsland begint!'

Oh. My. God. Dit is niet goed. NIET GOED. Snel kijk ik op de klok. Shit, al half 10. Ik pak snel mijn laptop en andere spullen, en geef ze aan Fleur.
'Ga maar alvast, dan kleed ik me snel even aan oké?' Ze knikt en loopt op hoog tempo de gang naar de lift door, waarbij ze om de haverklap tegen iemand opbotst. Ik ren de suite door naar de badkamer, en gooi mijn pyjama uit. Ik pak een skinny jeans en Portugal Jersey en spring onder de straal. Mijn hand gaat naar de shampoofles, maar net op tijd flitst er door mijn hoofd dat ik daar absoluut geen tijd voor heb. Wel is mijn haar nat geworden. Ik droog me af, en mijn fijne haar begint langzaam op te drogen. Geen tijd voor föhnen, dan maar pluizig haar. Ik gooi mascara en eyeliner in mijn tas en ren naar de deur. 10 uur al!

De paniek slaat toe. Hoe ga ik in 2 uur dit allemaal regelen? Ik trek de deur achter me dicht en hol over het hoogpolige tapijt van de gang naar de lift. Verwoed druk ik op het knopje, maar de lift werkt niet mee. Damn, dan de trap maar.

In het trappenhuis kom ik Robin van Persie tegen, die een gesprek met me wilt aanknopen, maar ik snoer hem de mond.
'Luister, ik wil heel, heel graag met je praten, maar ik heb werkelijk geen tijd. Ik moet in 8 uur compleet nieuwe schema's maken en een persoonlijke agenda in elkaar draaien voor meer dan 23 mensen!'
Verbaasd kijkt hij me aan.'Oke, ik begrijp het. Ik spreek je wel als je tijd hebt oke?.' Ik ben blij dat hij het begrijpt, maar ik denk dat dat vooral door mijn haast wanhopige blik komt. Ik wil doorlopen, maar hij houdt me tegen.
'Je bent wel iets vergeten.' zegt hij. NOOOO, wat nu weer? Fleur heeft al mijn spullen. Kamersleutel? In mijn tas. Autosleutel? In mijn tas. Hetzelfde geldt voor mijn telefoon en portomoneé. Eindelijk geeft hij een beetje aarzelend en lachend het verlossende woord. 'Je schoenen.' en met een knipoog loopt hij weg.

Tot mijn schrik zie ik dat hij gelijk heeft. Hoe kan ik zo stom zijn?! Ik heb natuurlijk niks gemerkt omdat overal tapijt ligt. Dan wijst mijn horloge me erop dat het al 10.15 is. Ik leen wel slippers van iemand ofzo.
Hijgend kom ik aan bij de conferentiezaal, waar gelukkig maar een paar mensen zijn, die zich allemaal verscholen hebben achter zijn/haar laptop. Ik voeg me bij hen, en begin te typen als een bezetene.

Om iets voor 12 zijn Fleur en ik eindelijk klaar met alles, en samen zakken we onderuit op onze stoelen. De hele dag zijn we met niks anders bezig geweest dan de agenda's, schema's en de beveiliging van de databases. Fleur merkt nu pas op dat ik geen schoenen aanheb, en haalt lachend haar slippers uit haar tas. Ze is op dit moment mijn reddende engel, en ik knuffel haar. Snel pakken we alle spullen in, en rijden we in haar auto snel naar het stadion. Net op tijd voor de aftrap komen we aan in de VIP ruimte. We bestellen allebei een Cola en bekijken de wedstrijd.

Edit: Ik heb de NL tijd gebruikt voor de wedstrijd, maar dat klopt dus niet. Heb het even aangepast