Proloog.

Voorzichtig gooide ik de rode roos op de zwart glimmende kist. Een traan baande zich een weg over mijn wang maar ik veegde hem niet weg. Ik voelde hoe twee armen zich om mijn middel sloten en snel verborg ik mijn gezicht in mijn beste vriend zijn trui. Na een tijdje keek ik omhoog, zijn groene ogen stonden net als de mijne vol met tranen. Huilend klampte ik me vast aan Ashton, ik wist dat hij zich sterk probeerde te houden maar zijn onderlip trilde en niet veel later voelde ik zijn warme tranen op mijn schouder vallen.

‘Alles komt goed Ali, het is beter zo,’ fluisterde hij zacht waarna hij mijn voorhoofd kuste.

Hij pakte mijn hand vast en trok me mee naar de rest van mijn familie. Mijn vader nam me gelijk in zijn armen en samen huilde we. Al een paar jaar was mijn moeder depressief, blijkbaar kon ze het niet meer aan want een paar dagen gelden pleegde ze zelfmoord door een overdosis aan pillen te slikken. De pijn die ik voelde was onbeschrijfelijk, waarom liet ze ons achter? Een luide snik ontsnapte uit mijn mond en trillend zakte ik door mijn knieën. Niemand zei iets, het was stil, het enige wat je hoorde was mijn haperende ademhaling en af en toe een luide snik die ik niet binnen kon houden. Ashton liet zichzelf naast me op de grond zakken. Hij pakte mijn gezicht vast en veegde met zijn duimen de tranen van mijn wangen.

‘Luister naar me Alison, de pijn die je nu voelt is normaal en het gaat niet weg totdat je accepteert dat ze weg is en door gaat met je leven. Ze zal voor altijd bij je zijn, in je hart. De pijn zal nooit helemaal verdwijnen maar het word beter, dat beloof ik je. De aankomende weken gaan moeilijk voor je worden maar je bent niet alleen Ali. Ik zal er altijd voor je zijn hoor je me? Altijd.’

Nieuwe tranen stroomde over mijn wangen maar ik knikte en liet me door hem overeind trekken. Voor de laatste keer draaide ik me om naar haar graf.

‘Dag mama’

----
Let me know what you think (: xxx