Dag 11: 08-07-2014

‘Hoe vaak moet ik het nu nog zeggen? Je zet het kopje ónder het koffiezetapparaat. Zo!’
De Crimson Chin staarde met een verongelijkt gezicht naar het voorwerp op het tafeltje voor hem. ‘Sorry.’
Bedrijfsleider Theo slaakte een zucht en klopte hem op de rug – hij was niet lang genoeg om bij de schouder van de Chin te komen.
‘Dus, Theo,’ zei hij en hij boog zich naar de man toe, zodat hij de Chrimson Chin goed aan kon kijken, ‘wat is de bedoeling van vandaag?’
‘U bent hier natuurlijk als vrijwilliger,’ vertelde bedrijfsleider Theo zakelijk. Hij leek wat geïntimideerd door de grootte van de Crimson Chin en deed een pas achteruit, zodat hij tegen het aanrechtje in de personeelskamer opliep en daarbij een kopje omstootte. De Crimson Chin reageerde direct en ving het kopje snel en behendig op.
‘Wat hadden we nou afgesproken?’ vroeg Theo geërgerd. ‘Zo gaan we het niet doen. Jij komt gewoon een dagje op kantoor werken. Je brengt wat koffie rond, deelt de post uit en lacht smakelijk om de grappen van de baas tijdens de lunch, oké?’
De Chrimson Chin knikte als een klein kind dat snoep was beloofd na het uitvoeren van een vervelend klusje.
‘En je naam is nu niet Chrimson Chin, maar Mark.’
Opnieuw knikte hij, bang dat deze dag helemaal verkeerd zou aflopen.
‘Goed,’ zei Theo. ‘Laten we opnieuw beginnen. Je bent hier vanwege de Nationale Help een Handje Mee-Dag en komt koffie, broodjes en post rondbrengen.’
‘Gesnopen.’
‘Mooi, Márk,’ vervolgde Theo, die zijn bril recht zette en weer naar het koffiezetapparaat wees. ‘Laat eens zien hoe je deze gebruikt.’