Nachtmerrie.

De reden dat ik deze ochtend geen goede ochtend vond, kwam door de droom - of, laten we zeggen nachtmerrie - die ik had. En het was niet de eerste keer.
Sinds ik hierheen verhuisd was, leek het alsof er alleen maar rare dingen gebeurden. Alsof er iemand naar me staarde, elke nacht zodra ik in bed lag. Ik had telkens het gevoel dat er ogen op mij gericht waren, en daar kon ik niet tegen. Naast dat, kreeg ik ook steeds vaker dezelfde nachtmerrie, en ik wist niet waar het op sloeg.
Het was een gewone nachtmerrie, stelde eigenlijk weinig voor, maar misschien was het juist daarom zo eng. Elke keer wanneer ik een nachtmerrie had, was de locatie altijd hetzelfde. Een flatgebouw, op de twaalfde en hoogste verdieping. Ik stond midden in de kleine woonkamer, en achter me stond telkens weer mijn vriendin uit London, Cassie. We praatten eerst altijd over onbelangrijke dingen, tot ik spontaan mijn hoofd omdraaide en naar buiten keek. Het raam stond altijd open, maar toch gaf het uitzicht een soort weerspiegeling van de woonkamer. En, wanneer ik dan naar buiten staarde, naar het niets, eigenlijk, zag ik twee ogen. Twee helderblauwe, bijna ijsachtige ogen. Heel diep, en beeldschoon. Het waren vreemde ogen, ogen waarvan ik zeker wist dat ik ze nooit gezien had. Maar toch, leken ze me bekend voor te komen.
Het maakte niet uit, want op de een of andere manier moest ik gewoon naar de het gestalte toe lopen. Zodra ik op het raamvenster stond, staarde ik naar beneden - naar de wegen die kriskras door elkaar heen leken te gaan, naar de stad vol lichten, omdat het altijd 's avonds gebeurde. En toen kwam het gedeelte dat ik me liet vallen.
Gewoon. Zomaar, omdat ik het gedaante wilde volgen dat langzaam naar beneden zweefde. Ik kon niet zweven, zelfs niet in mijn fantasie. Mij lukte het gewoon niet om te zweven zoals die vreemde kon.
Elke keer wanneer ik steeds verder viel, trok de wind in mijn gezicht, het loeide aan alle kanten en het vervaagde Cassie's stem die vanaf de twaalfde verdieping mijn raam riep. ''Jaycee.''