De kudde

Verstijfd bleef Roos staan. Voor haar strekte zich een lange kale vlakte uit met in het midden een heel groot meer. In de verte zag ze een grot.
Maar wat stond er daar op de vlakte bij het meer, nog geen honderd meter van Roos vandaan?
"Een kudde wilde paarden," fluisterde Roos.
Daarom is het dus verboden. Waarschijnlijk weet alleen de gemeente hier vanaf. En die oude, 'gekke' vrouw waar Jessey over vertelden, die is dus helemaal niet gek! Ze had al die tijd gelijk! Niemand geloofde haar, maar Roos ziet nu met eigen ogen dat er wél een kudde is!
Een paar paarden kijken op. Ze snuiven onrustig, stampen op de grond, en lopen meteen een heel stuk verder weg. De leider van de kudde (meestal een wat oudere merrie, ook in dit geval) drijft zenuwachtig hinnikend de kudde bij elkaar.
Roos blijft staan. Tranen springen in haar ogen. Die ene merrie... Die aan de buitenkant van de kudde staat. Die met die bruine vacht en die dikke zwarte manen... Die lijkt zoveel op haar Bella! Roos zakt neer in het gras, en slaat haar handen voor haar gezicht. Ze begint hartverscheurend te huilen.
Na een tijdje kalmeert ze. De kudde is blijven staan. Sommige zijn zelfs rustig wat gaan eten en drinken. Een paar jonge veulens rennen achter elkaar aan over de vlakte en happen speels naar elkaars benen.
Als Roos opkijkt staat ze oog in oog met de merrie die zoveel op Bella lijkt. Roos schrikt maar blijft stil staan. Straks maakt ze het arme dier aan het schrikken. De merrie strekt haar hals en snuffelt nieuwsgierig aan Roos haar haren.
De merrie blijft maar snuffelen. Roos grijpt al haar moed bij elkaar en steekt langzaam haar hand naar de merrie uit. Die trekt zenuwachtig snuivend haar hoofd terug.
"Je lijkt echt op Bella," fluistert Roos zachtjes.
De merrie briest, en duwt haar zachte neus tegen de hand van Roos.
Roos haalt even diep adem. Bijna moet ze weer huilen. Dit is zó bijzonder!
De leider van de kudde vind het wel weer mooi genoeg geweest. Ze hinnikt hard naar de merrie die zo op Bella lijkt. Die briest even, schud met haar hoofd, werpt nog een laatste blik op Roos, en draaft dan terug naar de kudde.
Roos zucht bewonderend.

Helemaal in de war, maar ook heel blij, fiets Roos weer terug naar huis. Ze kan het niet geloven! Het liefste wil ze het zo uitschreeuwen; 'er woont een wilde kudde in het verboden deel van het natuurpark, en ik heb er contact mee gehad! Die oude vrouw die in het dorp woont is helemaal niet gek!'
Maar Roos laat het wel uit haar hoofd. Als ze dat zegt dan heeft de kudde helemaal geen rust meer! Dan komen er allemaak journalisten enzo! Ze zegt het ook niet tegen haar vader en Jessey.
Haar vader zou haar verbieden om er nog naartoe te gaan, omdat hij het gevaarlijk vind (aan de ene kant ook wel te begrijpen), en misschien is het ook niet zo slim om het aan Jessey te vertellen. Ze vertrouwt Jessey wel alleen ze moet eerst zelf het vertrouwen winnen van de kudde.
De enige die haar zowieso helemaal zou begrijpen is Ellie, haar moeder...
Roos wordt ruw uit haar gedachten gehaald door een auto, die luid toetert. Roos schrikt en geeft een ruk aan het stuur van haar fiets. Ze was zo aan het dromen dat ze gewoon bijna aangereden was! Ze zit wel vaker te dromen op haar fiets. Moet ze niet meer doen. Er komt een keer dat het mis gaat...

Tien minuten later parkeert ze haar fiets in de voortuin. Ze loopt de veranda op en doet zachtjes de
voordeur open, en weer achter haar dicht. Dat heeft ze nog snel gedaan. Het is pas half tien.
"Zo, en waar kom jij vandaan?"