7 - Rosalie van der Velde

"Ik heb kaartjes gekregen om de trainingen bij te wonen. Lijkt je dat niet leuk?" had mijn moeder verteld. Nee, ik wilde niet opnieuw hetzelfde tafereel dat voor mijn neus af zou spelen. Eigenlijk wilde ik het nooit meer. Haar donkere blauwe ogen staarden mij diep in de ogen aan. "Oké, maar ik ga wel alleen," perste ik moeizaam uit mijn mond. Het klonk als een hele moeizame bevestiging, ik ging het tenminste proberen. Ik zuchtte diep. Soms had ik zin om tegen mijn gevoel in te gaan, maar lukte dat dan niet. Niets was minder waar, trouwens. Ik kon niet tegen mijn gevoelens ingaan. Ik begreep mezelf niet meer. We zouden hier tot het einde van het WK voetbal blijven. Dezelfde dag als dat de grande finale zou zijn, 13 juli.
Tot dat moment moest ik mezelf overeind zien te houden. Voorop liep mijn moeder met grote tassen vol met nieuw gekochte kleding en accesoires.
Ik had alleen maar een klein tasje met een nieuw paar oorbellen erin. In dat opzicht verschil ik veel met mijn moeder. Zij is de uitbundigste van ons twee.
Ik hield er niet zo van, winkelen. Ja, als het om de gezelligheid was, dan wel. Maar dat was dan ook de enige reden geweest dat ik mee zou gaan.
Ik sloeg, door een enorme windvlaag, mijn jas om me heen. Ook al was het zomer, het kon nog flink waaien. De tijden veranderden hier heel snel.
We liepen de straat verder uit en we zagen daardoor het hotel op een paar honderd meter afstand alweer staan. Ik werd blij aan de gedachte dat ik straks een heerlijk bad kon nemen, wegzakkend tussen al dat schuim. Even relaxen, dat had ik nodig. Gauw wandelde ik een stuk sneller vooruit, zodat ik eerder in het hotel was dan mijn moeder. daar sloeg ik de wel bekende hal in. De drukte sloeg meteen in als een bom. Bijna in haast voor ogen kon ik niks meer zien.
"Maak alsjeblieft plaats, er moeten mensen doorheen passen," werd er luid geroepen. Vast één of andere man die de manager was van dit belachelijk dure hotel. Ik probeerde me door de menigte heen te wurmen en me te laten leiden naar een andere hal waar de liften zich begaven. Na een paar smalle bochten te hebben genomen tussen de mensen door, was het me eindelijk gelukt. Een klein groepje kinderen juichden luid mee met een liedje dat was opgezet om de drukte te verminderen. Dan kon ik ongezien dit halletje verlaten, zonder omgestoten te worden. Ik hoorde een paar gillende fans die op de voet gevolgd werden door andere fans. Een treurig gevoel overspoelde me. Het liep langzaam over mijn hele lichaam heen. Ik liep gehaast weer verder en stopte bij de lift. Langzaam verplaatste ik me van de ene kant naar de andere kant - in de lift. Er werd van mij verwacht dat ik die training bij zou wonen. Ik ging het doen ook. Ik moest weten wat ik nog voor Robin voelde. Het puntje van mijn neus raakte net niet de liftdeuren, en ik liet een trillerige zucht over mijn lippen rollen.
Wat hield 'houden van' precies in? Dat je verliefd op diegene was, waar je lief en leed mee kon delen? Dat je elkaar vertrouwde en dat je meer dan honderd procent voor hem of haar zou gaan? Zoiets werd het namelijk wel. Nadat ik mezelf uit mijn gedachten moest halen, greep ik mijn tasje net iets steviger vast.
Het rook hier enorm naar.. Aftershave. Stapje voor stapje schuifelde ik weg van de geur. "Dat is haar!" werd er vlak achter me gefluisterd. Ik verstijfde.
Ik zou haast gedacht hebben dat die stem van Dirk was. Wat ook niet zo vreemd was geweest, natuurlijk, want ze logeerden in dit hotel. Mijn ogen blikten als pijlen richting een uitweg. Ik wist dat die er niet was, voordat de deuren zich zouden openen. Ik vroeg me af of er iemand bij hem was, die aan zijn zijde stond. Voor hetzelfde geldt is Robin hier ook. Opnieuw bloeide er gevoelens in me op die ik niet wilde voelen. Fijne gevoelens, precies dezelfde als die ik voelde toen ik net verliefd op hem was geworden. Maar toch moest ik hier weg. En snel.

De laatste reclamefolders mikte ik zorgvuldig in de prullenbak naast me. Ik hield mijn hoofd koel, ook al miste het soms wat lucht daarboven. Ik gaf geen enkele aandacht eraan, omdat het simpelweg niet nodig was. Dat deed ik vanavond wel weer, want dan was de eerste training die ik ging zien.
Het eerste wat door mijn hoofd spookte, was of hij me nog wel zou herkennen, na al die jaren van wantrouwend gedrag en elkaar niet meer gezien te hebben na die tijd. Weet je, in de tijd deed het me nog wat. Na een klein poosje heb ik me erover heen durven te zetten. Vanwege al de opkomende stress wist ik niet wat ik er verder mee aan zou moeten. Toen had ik regelrecht besloten dat ik er vrede mee moest hebben. De gedachten proberend van me af te schudden.
"Denk je wel op tijd aan de training, lieverd," verduidelijkte mijn moeder nog eens. "Ja, mam." Ik wist het zeker dat ik er voor de volle honderd procent heen wilde. Daarnaast zag ik vreselijk tegen het moment op dat mijn ogen Robin zouden vinden, in de tegenstelling dat hij mij ook zou vinden.
En dat idee al maakte dat mijn hart sneller ging kloppen. Hopelijk kreeg ik niet het gevoel dat ik er wat mee zou gaan doen, want ik wist het gewoon nog niet. Enigszins geïnteresseerd staarde ik naar het blaadje waarop de tijden stonden getypt waar en wanneer de trainingen plaats zouden vinden. Het was gelukkig hier niet ver vandaan, en hoefde ik ook niet lang meer te wachten totdat het moment daar was. Aarzelen had geen zin meer.
Evenementen in deze tijd konden nu wel eens beter uit gaan pakken dan ik dacht.

----

Sneller dan verwacht! Ik had wat inspiratie opgedaan en ik wist meteen wat ik neer wilde zetten. Hierna zal er weer een hoofdstuk met Robin gaan volgen. Zal Robin dan nu wel haar gaan zien? En wat is zijn reactie? ^^