Two ~ Rose Lily Black

| And when i was awake i wished i never woke up |

Ik werd wakker van luid geschreeuw van beneden. Ik sta op maar zak meteen weer in elkaar van de pijn. Overal maar dan ook echt overal deed het pijn. Ik besloot te blijven liggen en goed te luisteren om te proberen het gesprek te volgen. Vaag herkende ik de woorden:
'She is unthankful'
'Wish i never married you'
'I take her with me'
'She is not going enywhere, pack your stuff and go, you're exactly as your daughter'
Daarna hoorde ik een luide bonk en even later vloog mijn deur open.
'YOU! This is all your fault, you little bitch' Siste hij naar me. Waarop een harde trap in mijn maag volgde. Ik kromp in elkaar van de pijn en kreunde pijnlijk. En alweer voelde ik de vreselijke pijn die ik hoopte maar een keer te hoeven aan voelen. Hij ging op mijn buik zitten en hielt mijn handen boven mijn hoofd op de grond.
'This is what you deserve Rose remember it's always your fault i've got a reason to do it. You are fat you are ugly no one loves you not now not in the future. I hope you will feel the pain i feel now because you deserve to die now, you are only alive because it's illegal to kill you'. De deur vloog open en mijn moeder stormde de kamer binnen met twee agenten.
'Get that ashole of of my daughter or i will break his leggs' Siste mijn moeder kwaad. Ik geloof dat ik haar nog nooit zo boos heb gezien. Het volgende moment verlichtte de druk op mijn onderbuik en kan ik weer goed adem halen. Zoute tranen volgen de weg van de andere traan ongestopt uit mijn ogen en belande omdat ik nog steeds lag naast me op de grond. Er kwamen nog meer mannen de kamer binnen met een brancard. En het volgende moment lag in vastgebonden op de brancard. Ik wierp nog een blik op mijn vader die me alleen maar vies aan kon kijken met de lipbewegingen die zich vormde als
'I will Come back, i'm not done with you bitch'
Snel keek ik de andere kant uit naar mijn moeder die mijn "vader" met net nog geen stoom uit haar oren aankeek. Als blikken konden doden... dan was ik al vijf minuten dood en zou mijn vader nu ter plekke zijn gestorven. Mijn moeder keek me ijskoud aan net toen ik wilde vragen wat er was klapte de deuren dicht en reden we met loeiende sirenes naar het ziekenhuis. Alles waaraan ik kon denken was aan de woorden die me vader had uitgesproken. Misschien verdiende ik de pijn ook wel, misschien was het allemaal wel mijn fout en had hij er genoeg redenen voor misschien ben ik wel dik en lelijk, misschien hielt er ook wel niemand van me. En het aller belangrijkste misschien verdiende ik het wel te sterven. Ik bedoel ik heb niets meer.. mijn vader haat me en mijn moeder vast ook door het verpesten van haar huwelijk. Hoe langer ik er over na dacht, Hoe meer ik besefte dat ik het inderdaad verdiende te sterven. Op een dag zou dit gebeuren. Om nou zelfmoord te plegen leek me geen goed idee, ze zouden er alleen maar blij om zijn zoals ik altijd zei. Toon geen zwakte het word alleen maar tegen je gebruikt. . Ik zal ze niet laten winnen. Mijn vader zal me nooit meer aan kunnen raken, die gaat vast ergens heen ver hier vandaan. Met mijn moeder weet ik niet of ze nou aan mijn kant staat of aan die van mijn vader. Like i care? I don't need them. Alles gaat beter worden. Ik maak een nieuwe start met of zonder vrienden.

What i didn't know was that i was totaly wrong..