6 - Robin van Persie

Voor mij was één ding zeker: de rust zou niet terugkeren voordat ik wist of het waar was wat Dirk zei. Nog nooit heeft mij zoiets stil doen laten staan. Talloze, eindeloze herinneringen vlogen door mijn hoofd. Mijn ogen scanden bij ieder meisje dat ze zagen af, maar er was geen spoor te bekennen. Pas toen ik het hotel weer naderde kon ik een zucht over mijn lippen laten rollen. Waarom heeft het zoveel impact op me? Ik zou er totaal niet mee bezig moeten zijn.
"En? Heb je gevonden wat je zocht?" vraagt Dirk, als hij vlakbij me kwam staan. Ik schudde voor een seconde mijn hoofd. "Nope."
Hij legde een hand op mijn schouder ten teken dat hij begreep waar ik mee bezig was. Vanaf het aller eerste moment begreep ik het al niet.
Mijn wereld stond alweer even stil. Al die dingen die ik wilde doen, waren verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik wilde nu meer dan ooit bij haar zijn.
"Kom, volgens mij weet ik wel iets wat je kan afleiden," zei Dirk. Hij trok me tegen zich aan, door een arm om mij heen te slaan. Zo liepen we richting een halletje waar twee liften stonden. We leken op dat punt erg op elkaar, ondanks de vele verschillen die we kenden van elkaar. We zouden er precies hetzelfde mee omgaan als altijd. De lift kwam op hetzelfde moment toen we aan kwamen lopen aan.
"Ik weet dat je het moeilijk vindt, maar je moet er toch even doorheen bijten. Als het moet, help ik je daar graag mee." Ik was druk bezig om de knop in te drukken, wanneer ik deze woorden tot me door liet dringen. "Weet ik toch," zei ik en knijp bemoedigend in zijn schouder. Dirk glimlachte en hij draaide zijn lichaam naar de spiegel toe. Het tegenover gestelde van hoe ik stond. Ik zei een paar mensen gedag die de lift ook instapten, waarna ik me weer naar Dirk toekeerde. Toen ik naar zijn gezicht keek, kon ik niet plaatsen wat voor uitdrukking het voor moest stellen. "Dat is haar!" fluisterde hij gehaast in mijn oor.
"Wanneer is de laatste training, weet je dat?" begon ik het gesprek over een andere broeg te gooien. Gelukkig ging niet veel daarna de liftdeur open en stapten alle mensen eruit. Ik heb mezelf al eens vaker moeten redden in dit soort gesprekken, maar het lukte meestal wel.
"Hoe heb je dit voor elkaar gekregen?" grinnikte hij vermakelijk toen de deuren weer sloten. "Tja, ik heb geen idee." En dat was ook zo. Werkelijk waar niet.

Uiteindelijk keerden we beiden terug in onze gezamenlijke hotelkamer. Dirk trok de houten deur van de kamer open, en mijn blik viel meteen op Arjen.
Hij zat op het grote kingsize bed die iedereen op zijn kamer had staan. Ik herkende dit gedrag uit duizenden, het was precies hetzelfde als wat hij altijd deed als er iets aan de hand was wat niet goed zat. En iets vwat niet goed zat, daar kwam hij altijd wel achter. "Arjen," zei ik op verdacht kalme toon.
"Ze is hier, hé?" vroeg hij. Dirk en ik keken elkaar aan. We konden hier niet zomaar over zwijgen. En ik wilde Arjen het liefst niet teleurstellen. Dus er was maar één oplossing dat voor de hand liggend was. Dirk draaide zich acuut om toen onze laatste oogcontact verdween, en liep de deur uit.
"Ja, ze is hier," begon ik. "Dirk dacht haar gezien te hebben in de lift, net." Arjen mompelde wat onverstaanbaars. Ik draaide er verder niet omheen.
"Weet je wat dit betekent? Je kans is aangebroken om een nieuw leven te beginnen," deelde hij mee. Kritiek leveren kon hij als de beste, maar dit had ik nog nooit eerder gehoord. Het leek alsof hij ieder woord meende van wat hij zei. Dat hij echt wilde dat ik gelukkig zou worden. Sinds zijn gedrag akelig snel veranderde - en dat was mijn mening - is hij een stuk begaander geworden met het team. Zo zag ik hem graag. Ik heb mijn beste vriend weer terug.
Hij was weer de oude. De oude Arjen Robben. Voor enkele seconden staarde Arjen glazig naar me. Ik wist wat hij wilde zeggen. "Je kan door met je leven. Ik bedoel, verder leven dan alleen maar een spelletje voetbal spelen is voor jou niet genoeg, dat weet ik. Jij wilde altijd meer. En nu zul je het krijgen," zei hij met een trotse blik in zijn ogen. Ik keek mijn beste vriend meteen weer aan en ik liet merken dat ik weldegelijk aan het luisteren was. Het waren, tot nu toe, één van de mooiste woorden die ik gehoord had. Die waren uitgesproken door een heel bijzonder persoon.

----

Yes yes yes! We zijn door naar de halve finale. Wie had ooit gedacht dat we zover zouden kunnen komen? Nou, ik niet. Laten we eerst nou maar eens Argentinië verslaan woensdag. Wie hebben er allemaal gekeken? En wat vonden jullie het spannendste moment?