Simba

Ik zag hoe Kopa naar Vitani keek en glimlachte. Het was zo schattig. Kopa gaf me opeens veel kopjes en begon te spinnen als een volwassen leeuw. Ik gaf kopjes terug. "Ik hou van jou, pap" zei Kopa. Ik kon me oren niet geloven. Kopa had dat voor het eerst gezegd. "Ik ook van jou" zei ik. "Het is al bijna middag" zei Kopa. Ik knikte. "Wat is daar mee" vroeg ik. Kopa keek me aan. "Dan wilde ik eigenlijk tijd vrij maken voor Kiara. Ik doe heus wel voorzichtig" zei hij. "Ga maar" zei ik. Kopa rende naar Kiara, die weer naar hem toe rende. "Ik laat je het uitzicht zien" zei Kopa. Kiara begon te lachen. Kopa rende met haar naar mij toe. Ik zag hoe Kopa Kiara uitlegde over het uitzicht. Ik glimlachte en liep naar Nala. "Weet je wat Kopa voor het eerst tegen me zei" vroeg ik. Nala keek me nieuwsgierig aan. "Ik hou van jou, pap" zei ik. Nala glimlachte. "Wat lief van hem" zei ze. Ik knikte en likte haar op haar wang. "Ik ga ff pitten" zei Nala. Ik knikte en liep naar buiten. Zazu kwam aanvliegen. "Het is je moeder. Het gaat niet meer zo goed" zei hij. Ik keek hem verbaasd aan. "Wat is er dan" vroeg ik bezorgd. Zazu vloog weg. Ik rende naar Sarabi toe. "Mam" zei ik. Sarabi deed haar ogen open. "Simba" zei ze. "Mam, wat is er met je" vroeg ik. "Simba, ik ben gewoon ziek, maar voor de rest gaat het prima. Eerst doet Rafiki raar en nu overdrijft Zazu" zei Sarabi. Kopa kwam aangerend. "Kiara is bij mama" zei hij. Zijn ogen richtte op Sarabi. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde mijn tranen in te houden. "Oma Sarabi, wat is er" vroeg Kopa. "Het is gewoon mijn tijd" zei Sarabi. Kopa keek bezorgd. "Voor wat" vroeg hij. Sarabi keek hem aan. "Om te sterven" zei ze. "Maar.......nee. Nee, je mag niet sterven. Je hoort bij ons" zei Kopa angstig. "Iedereen sterft een keer. Mijn moeder zei wel eens dat je geboren bent om te sterven. Ik ga gewoon dood. Dat kun je niet veranderen" zei Sarabi. Kopa barstte in tranen uit. "En nu" snikte hij. Sarabi deed haar ogen dicht. "Wachten tot je oud wordt" zei ze. Kopa rende weg naar het puntje van de koningsrots. Ik rende achter hem aan. "Kopa, ik weet hoe jij je voelt" zei ik somber. Ik duwde Kopa tegen me aan. "Wanneer sterft ze dan? Ik heb nog zoveel vragen. Ik wil niet dat ze sterft" snikte Kopa. "Ik kan het niet tegenhouden" zei ik. Kopa keek me aan. "Wat nu" vroeg hij. "Verdergaan en niet piekeren. Het zal misschien eventjes duren, maar voor de rest komt het goed" zei ik geruststellend. Kopa knikte en liep naar Nala toe. Ik ging met hem mee.


In de avond was ik vastbesloten om het te vertellen. "Nala, ik moet je iets vervelends vertellen" zei ik. Nala keek me aan. "Sarabi is dood" zei Rafiki, die opeens achter me stond. "Ik wou ze net vertellen dat ze ziek was" zei ik. "Nu is ze er niet meer" zei Rafiki met zijn logica. Kopa keek met hangende oren naar de grond. Kiara keek me aan. "Pappie, wat is er" vroeg ze met haar baby-stemmetje. "Je oma is weggegaan" zei ik. "Komt ze nog terug" vroeg Kiara. Ik voelde een brok in mijn keel. "Nee, misschien pas als je heel oud wordt" zei ik somber. Kiara keek me aan. "Dan is ze dood" zei ze. "Ooit zul je het wel begrijpen" zei Nala. Ik ging liggen en probeerde te ontspannen. Kopa kwam bij me liggen en viel in slaap. Ik viel ook in slaap.