Kopa

Ik liep in de ochtend weer op weg naar het verboden land. Kovu kwam aanlopen. "Wat doe jij hier zo vroeg" vroeg hij. "Jullie zoeken, jullie zijn me vrienden" zei ik. Kovu glimlachte. "Vitani is verliefd" zei hij grijnzend. Ik begon te lachen. "Love is in the air. Every time you look around" zong ik. "Ze is op jou" zei Kovu. Mijn glimlach verdween. "Wat!? Is ze serieus verliefd op mij" vroeg ik. Kovu knikte. "Jij toch ook op haar" zei hij plagend. Ik kreeg weer een warm gevoel. "Ik.....euh.....ehm.......ik weet het niet" stamelde ik. "Aah, jij stottert! Jij bent verliefd" zei Kovu grijnzend. "Misschien wel" zei ik. Kovu liep weg. "Veel plezier you two, als ze komt" zei hij. Vitani kwam inderdaad aanlopen. "Hey" zei ze. Ik keek verlegen naar de grond. "Yo" zei ik. "Wat heeft Kovu tegen je gezegd" vroeg Vitani nieuwsgierig. Ik sprong boven op haar en we begonnen te stoeien. We vielen van een heuvel af en mijn neus kwam tegen haar neus aan. Het leek wel alsof we aan het zoenen waren. Vitani begon me te likken. Ik likte terug. "Tsjee! We hebben net gekust" riep ik. "Ssst! Mijn moeder mag het niet horen. Ze vindt me te jong" zei Vitani. Ik lachte en liep met haar naar de Pride-Lands.


Ik liep naar mijn vader toe. "Mag een vriendin van me blijven? Ze heet Vitani" zei ik met puppy-ogen. "Is goed, als ze maar geen problemen maakt" zei Simba. Vitani kwam aanlopen. "We hebben verkering" zei ze enthousiast. "Een intieme relatie" zei ik beschaafd. Simba begon te lachen. "Gefeliciteerd" zei hij. Ik lachte en Sarabi kwam aanlopen. "Wie is dat" vroeg ze. "Dit is Vitani. Vitani, dit is Oma Sarabi" zei ik trots. "Hoi" zei Vitani. "Hallo" zei Sarabi. Ze liep weg. "Kom, ik ga je rondleiden" zei ik. Vitani glimlachte en liep met me mee. Nala zat met Kiara te spelen. "Dat is me moeder en me zusje Kiara" zei ik. "Aww, wat lief" zei Vitani. Ik kreeg een warm gevoel en liep naar het puntje van het koningsrots. "Dit is het uitzicht" zei ik. "Laten we samen brullen" zei Vitani en ik begon met haar te brullen. Simba, die opeens achter ons zat, begon keihard te lachen. "Je moet wel leren om te brullen" lachte hij. Vitani begon ook te lachen. "Ik weet dat ik het moet leren, daarom begin ik er mee" zei ik bijdehand. Vitani stopte met lachen. "Ik moet naar huis" zei ze en ze liep weg. "Dag" zei ik.