Hoofdstuk 5

Een ziekenhuisachige geur drong mijn neusgaten binnen. Ik lag in een zacht bed in een grote zaal. Ik probeerde te gaan zitten maar stopte meteen met bewegen door de stekende pijn tussen mijn schouderbladen. Niet allen mijn rug deed pijn mijn hoofd ook. Ik tastte tussen mijn rug af. Opzoek naar mijn vleugels. Mijn vleuges waren het bewijs dat ik niet gek was. Mijn handen vonden mijn vleugels en ik herinnerde me alles weer. Het monster, de reis en Charlotte. Charlotte! Waar was ze? Lag ze nog in het bos onder een struik? Helemal alleen? Ik keek om me heen. Vorzover dat kon. Nu ik toch weer kon nadenken zonder dat het voelde alsof iemand met een bijl mijn hoofd doormidden probeerde te hakken. Charlotte lag in het bed naast me! Ik hoorde voetstappen mijn kant opkomen en gauw ging ik weer liggen en deed mijn ogen dicht. 'Doe maar niet alsof je slaapt ik zag dat je wakker was.' zei een zachte jongensstem. Ik opende mijn ogen en keek hem aan. Hij was knap maar hij was niet iemand waar is snel verliefd op zou worden. 'Kun je het zien?' vroeg de jongen 'Um, ja' zei ik zonder dat het me van mijn stuk bracht. 'Heb je goed geslapen Emma?' vroeg hij 'Ja,maar hoe weet jij mijn naam?! Ik heb helemaal niet gezegd hoe ik heet!' riep ik 'Ow rustig maar, je vriendin zei het toen we haar vonden.' zei hij sussend. 'Wat heeft ze?' vroeg ik terwijl ik met tranen in mijn ogen naar Charlotte keek. 'Ze heeft een lichte hersenschudding, een gekneusde pols en een paar schrammen. Het komt wel goed jij was er veel erger aan toe. Die wond op je rug was heel groot dus had je veel bloed verloren, en je had het uiteinde van je linkervleugel gebroken. Maar gelukkig hebben we twee menen met genezende krachten hiero dus dat zit wel goed.' somde hij op. Tranen stroomden inmiddels over mij wangen. Het was mijn schuld dat Charlotte gewond was geraakt! Ik was te moe geweest om verder te vliegen! Wacht eens vliegen? Had die jongen het nou net over mijn vleugels gehad?! 'Wat zei je net?' vroeg ik snikkend hij begon zijn hele zin opnieuw. 'nee,nee dat bedoelde ik niet wat zei je net over vleugels?' vroeg ik terwijl ik nog strak naar Charlotte staarde. 'Hoe weet je van mijn vleugels?' zei ik kwaad 'Nou we kwamen erachter toen Teun je droeg hiernaartoe ze gleden onder je vest en jasje uit.' zei hij. 'Ow vinden jullie me nu raar?' vroeg ik bang dat ze me als een dier zouden opsluiten ofzo. 'Ben je gek?! Wel meer mensen hier hebben vleugels. Voor ons is het normaal.' zei hij lachend. Ik lachte nu ook en keek hem aan. Zijn gezicht betrok toen hij zag dat ik gehuild had. Met zijn duim veegde hij mijn tranen weg. 'Dankje' fluisterde ik. Weer lachte hij naar me. 'Wie ben je eigenlijk?' vroeg ik toen 'Ow ik ben Peter.' zei hij. 'Er ligt kleding voor je in het nachtkastje dan kun je je omkleden en ik wacht buiten op je.' zei Peter 'Oke!' zei ik en hij liep weg. Toen hij uit de zaal was kleedde ik me aan en liep achter Peter aan de zaal uit.