Letter 11
It's hard to hear your name when I haven't seen you in so long
Dear you,
Het is vandaag precies één jaar geleden dat ik je voor het laatst zag, één jaar geleden dat je weg ging, één jaar geleden dat mijn hart brak in miljoenen stukjes, één jaar geleden dat ik je voor het laatst kuste. Één jaar geleden alweer. De tijd gaat snel. Zo voelt het niet. Ik kan het nog altijd herinneren als de dag van gisteren.
Vandaag is het ook precies twee maanden geleden dat ik mijn laatste brief aan jouw heb geschreven. Twee maanden geleden dat ik zei dat ik het weer zou gaan proberen. En het lukt! Het gaat niet van harte, maar ik ben op de goede weg. Zo heb ik gesolliciteerd bij vier bedrijven. Bij twee ben ik ook al op gesprek geweest, helaas ben ik niet aangenomen, ‘we denken dat je voor deze baan niet genoeg ervaring hebt’. Maar aanstaande maandag mag ik bij het derde bedrijf op gesprek komen. Hopelijk wordt ik daar wel aangenomen. En anders blijf ik doorgaan totdat ik een baan heb! (klinkt al minder depressief hè)
Ook heb ik er weer een aantal gezellige avonden en dagen gehad met mijn vrienden (en de jouwe). We zijn een avond naar de film geweest, we hebben een avondje gestapt en we zijn een weekend naar lowlands geweest! Allemaal heel gezellig, maar als ze dan je naam noemen nadat ik je een jaar niet gezien heb, doet dat toch nog wat met me. Ik voel niet zozeer pijn, maar ik voel mij ongemakkelijk. Van het ene op het andere moment weet ik gewoon niet meer hoe ik mij moet gedragen.
Weet je trouwens dat ze ongerust zijn? Je hebt al een half jaar niks meer van je laten horen. Ze zijn bij je langs geweest, maar je was er steeds niet. Eerst dachten ze dat je misschien verhuisd was, maar het huis heeft nooit te koop gestaan.
Lieve jij, waar ben je en waarom laat je niks van je horen?
Lots of Love,
Me
Het is vandaag precies één jaar geleden dat ik je voor het laatst zag, één jaar geleden dat je weg ging, één jaar geleden dat mijn hart brak in miljoenen stukjes, één jaar geleden dat ik je voor het laatst kuste. Één jaar geleden alweer. De tijd gaat snel. Zo voelt het niet. Ik kan het nog altijd herinneren als de dag van gisteren.
Vandaag is het ook precies twee maanden geleden dat ik mijn laatste brief aan jouw heb geschreven. Twee maanden geleden dat ik zei dat ik het weer zou gaan proberen. En het lukt! Het gaat niet van harte, maar ik ben op de goede weg. Zo heb ik gesolliciteerd bij vier bedrijven. Bij twee ben ik ook al op gesprek geweest, helaas ben ik niet aangenomen, ‘we denken dat je voor deze baan niet genoeg ervaring hebt’. Maar aanstaande maandag mag ik bij het derde bedrijf op gesprek komen. Hopelijk wordt ik daar wel aangenomen. En anders blijf ik doorgaan totdat ik een baan heb! (klinkt al minder depressief hè)
Ook heb ik er weer een aantal gezellige avonden en dagen gehad met mijn vrienden (en de jouwe). We zijn een avond naar de film geweest, we hebben een avondje gestapt en we zijn een weekend naar lowlands geweest! Allemaal heel gezellig, maar als ze dan je naam noemen nadat ik je een jaar niet gezien heb, doet dat toch nog wat met me. Ik voel niet zozeer pijn, maar ik voel mij ongemakkelijk. Van het ene op het andere moment weet ik gewoon niet meer hoe ik mij moet gedragen.
Weet je trouwens dat ze ongerust zijn? Je hebt al een half jaar niks meer van je laten horen. Ze zijn bij je langs geweest, maar je was er steeds niet. Eerst dachten ze dat je misschien verhuisd was, maar het huis heeft nooit te koop gestaan.
Lieve jij, waar ben je en waarom laat je niks van je horen?
Lots of Love,
Me
Reageer (2)
ONEEEEHH WAT ERGGG
1 decennium geleden'Le petite fille de Monsieur Linh.' Ik kan NIET wachten. Of eigenlijk wel.
1 decennium geleden'The safe house.' Gaat nog wel.
'Geachte heer M.' Uh. Dunno yet.
Joehoe. :'D