Letter 14
I remember the makeup running down your face
Dear you,
Vandaag ga ik verder met de herinnering aan de dag dat wij uit elkaar gingen. Je dacht misschien aan het eind van de vorige brief dat de brief nog niet af was, maar ik heb het expres zo gelaten. Ik wilde je laten nadenken over dat moment. Kijken of jij het ook nog weet, wat daarna gebeurde. En ook omdat het even te veel voor mij werd. Maar nu ga ik weer verder vanwaar ik gebleven was, het moment dat je had gezegd dat je het niet meer kon, ‘ons’.
Ik bleef je aankijken, wachtend tot er meer kwam. Er heerste een lange stilte, het enige wat je hoorde was de wind door de bomen. Even dacht ik dat je niks meer ging zeggen, dat het bleef bij ‘dit, ons’. Maar er kwam meer en ik quote letterlijk wat je heb gezegd:
‘Het spijt me, ik... ik heb een ander gevonden. En ik hou van hem. Natuurlijk ook van jou, maar minder, denk ik. Het spijt me echt heel erg, maar…’
Hier hiel je even op met praten. Ik keek je nog steeds aan, maar jij keek niet meer terug. Je had je ogen op het kleed gericht. Na een aantal tellen van stilte keek je weer op, ik zag hoe je ogen vochtig waren en hoe de eerste traan je ooghoek verliet. Ik hoorde hoe je diep adem haalde en hoe je verder ging met je verhaal.
‘ Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet hoe ik dit aardig kan zeggen. Hoe ik dit kan zeggen zonder dat je me gaat haten. Ik denk gewoon niet dat dat kan. Je gaat me toch wel haten, hoe ik het ook zeg. En ik geef je groot gelijk. Ik zou jou ook haten als je me kwam vertellen dat je een ander had. Maar weet dat het niet mijn bedoeling is om jou pijn te doen. Het spijt me, maar het is over.’
En met deze woorden stond je op en liep je weg, de tranen stroomde over je gezicht. En ik, ik bleef verbijsterd achter.
Lots of Love,
Me
Vandaag ga ik verder met de herinnering aan de dag dat wij uit elkaar gingen. Je dacht misschien aan het eind van de vorige brief dat de brief nog niet af was, maar ik heb het expres zo gelaten. Ik wilde je laten nadenken over dat moment. Kijken of jij het ook nog weet, wat daarna gebeurde. En ook omdat het even te veel voor mij werd. Maar nu ga ik weer verder vanwaar ik gebleven was, het moment dat je had gezegd dat je het niet meer kon, ‘ons’.
Ik bleef je aankijken, wachtend tot er meer kwam. Er heerste een lange stilte, het enige wat je hoorde was de wind door de bomen. Even dacht ik dat je niks meer ging zeggen, dat het bleef bij ‘dit, ons’. Maar er kwam meer en ik quote letterlijk wat je heb gezegd:
‘Het spijt me, ik... ik heb een ander gevonden. En ik hou van hem. Natuurlijk ook van jou, maar minder, denk ik. Het spijt me echt heel erg, maar…’
Hier hiel je even op met praten. Ik keek je nog steeds aan, maar jij keek niet meer terug. Je had je ogen op het kleed gericht. Na een aantal tellen van stilte keek je weer op, ik zag hoe je ogen vochtig waren en hoe de eerste traan je ooghoek verliet. Ik hoorde hoe je diep adem haalde en hoe je verder ging met je verhaal.
‘ Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet hoe ik dit aardig kan zeggen. Hoe ik dit kan zeggen zonder dat je me gaat haten. Ik denk gewoon niet dat dat kan. Je gaat me toch wel haten, hoe ik het ook zeg. En ik geef je groot gelijk. Ik zou jou ook haten als je me kwam vertellen dat je een ander had. Maar weet dat het niet mijn bedoeling is om jou pijn te doen. Het spijt me, maar het is over.’
En met deze woorden stond je op en liep je weg, de tranen stroomde over je gezicht. En ik, ik bleef verbijsterd achter.
Lots of Love,
Me
Reageer (2)
fuck zeg
1 decennium geledenik moet steeds janken om jouw hoofdstukken
zo mooi steeds
HOE KAN JE DIT VERZINNEN
stiekem ben jij gewoon die bitch die al deze brieven heeft gekregen en stiekem dit allemaal aan het overtypen is.
NEE ECHT HOE VERZIN JE HET?
uhgg :'(
YOURE BACK MUAHAHA.
1 decennium geledenmorgen naar de italiaan whoooopI love it. c;