Letter 13
I remember the day you told me you were leaving
Dear you,
Eindelijk weer een brief. Ik heb weer wat bedacht. Ik ga je vanaf nu herinneringen schrijven, net zoals de eerste twee of drie brieven. In de eerste brieven schreef ik over de avonden die we samen doorbrachten met wijn en de herinnering aan onze laatste kus. Nu komen er herinneringen aan andere momenten die we samen hadden, de leuke en de minder leuke. En de herinneringen aan de kleine dingen waarvan je niet door hebt dat ze veel voor je beteken, totdat ze er niet meer zijn.
En deze brief vertel ik over de dag dat je weg ging. Ik heb al een aantal keer gezegd dat ik het mij nog goed kan herinneren maar nooit heb ik het op papier gezet. Nu ga ik het toch doen.
Ik weet nog precies hoe je binnenkwam. Je kwam via de voordeur, het eerste wat niet klopte. Je kwam altijd achterom, altijd al, vanaf dag één. Maar nu dus niet, je belde aan. Ik opende de deur en ik zag je daar staan, nog net zo mooi als de eerste keer dat ik je zag. Je lange blonde haren hingen losjes over je schouders. Je droeg het jurkje dat ik aan je had gegeven met Valentijnsdag, het witte jurkje met de kleine rode rozen. Ik keek eerst even naar je voordat ik me naar je toe boog en je een kus gaf, het tweede wat niet klopte die avond, maar dat heb je al verteld. Daarna nam ik je mee naar de achtertuin waar ik het kleed al had klaarliggen. We gingen samen zitten en ik schonk de wijn in. Ik gaf jou het ene glas en hield het andere zelf. Ik hief mijn glas ,zoals wij altijd deden, en zei ‘op ons’. Maar jij deed niet hetzelfde. Jij keek in je glas. Net toen ik wilde vragen wat er was, keek je op, recht in mijn ogen (tot dusver had je mijn ogen juist ontweken) en zei ‘Ik kan het niet meer’. Ik keek je verbaasd aan. Wat bedoelde je daarmee? Wat kan je niet meer? En dat is dan ook wat ik vroeg.
Je keek van ogen en zei daarna zachtjes ‘Dit, ons.’
Lots of Love,
Me
Eindelijk weer een brief. Ik heb weer wat bedacht. Ik ga je vanaf nu herinneringen schrijven, net zoals de eerste twee of drie brieven. In de eerste brieven schreef ik over de avonden die we samen doorbrachten met wijn en de herinnering aan onze laatste kus. Nu komen er herinneringen aan andere momenten die we samen hadden, de leuke en de minder leuke. En de herinneringen aan de kleine dingen waarvan je niet door hebt dat ze veel voor je beteken, totdat ze er niet meer zijn.
En deze brief vertel ik over de dag dat je weg ging. Ik heb al een aantal keer gezegd dat ik het mij nog goed kan herinneren maar nooit heb ik het op papier gezet. Nu ga ik het toch doen.
Ik weet nog precies hoe je binnenkwam. Je kwam via de voordeur, het eerste wat niet klopte. Je kwam altijd achterom, altijd al, vanaf dag één. Maar nu dus niet, je belde aan. Ik opende de deur en ik zag je daar staan, nog net zo mooi als de eerste keer dat ik je zag. Je lange blonde haren hingen losjes over je schouders. Je droeg het jurkje dat ik aan je had gegeven met Valentijnsdag, het witte jurkje met de kleine rode rozen. Ik keek eerst even naar je voordat ik me naar je toe boog en je een kus gaf, het tweede wat niet klopte die avond, maar dat heb je al verteld. Daarna nam ik je mee naar de achtertuin waar ik het kleed al had klaarliggen. We gingen samen zitten en ik schonk de wijn in. Ik gaf jou het ene glas en hield het andere zelf. Ik hief mijn glas ,zoals wij altijd deden, en zei ‘op ons’. Maar jij deed niet hetzelfde. Jij keek in je glas. Net toen ik wilde vragen wat er was, keek je op, recht in mijn ogen (tot dusver had je mijn ogen juist ontweken) en zei ‘Ik kan het niet meer’. Ik keek je verbaasd aan. Wat bedoelde je daarmee? Wat kan je niet meer? En dat is dan ook wat ik vroeg.
Je keek van ogen en zei daarna zachtjes ‘Dit, ons.’
Lots of Love,
Me
Reageer (4)
;-;
1 decennium geleden*Krak*
1 decennium geledenHoorde je dat? Dat was mn hart.
Omg. Merel. Bitch. Don't do this to me.
1 decennium geledenAhww
1 decennium geleden