033.

Grote logge beesten zijn slecht in behendigheid. Misschien kan ik hem daar mee afschudden.
Ik vloog dus omhoog en waarschuwde dat River me heel erg vast moest gaan houden als hij wilde blijven leven. En hij hield me vast. Een beetje op een pijnlijke manier... Maar ik moest er maar mee door komen. Ik vloog nu boven het grote mutant wezen. en ging op de grote mutant wezen zitten. De enige manier om mij dood te krijgen moest hij me afschudden. Maar hier had ik even tijd om te denken over een spreuk...
Maar ik vond geen spreuk en het wezen begon te slingeren waardoor ik me echt heel stevig vast moest houden. Voor mij ging het wel; ik had namelijk veel spierkracht. Maar River... Zijn grip verzwakte. Ik schreeuwde dat hij me vast moet houden, maar het was te laat. River viel naar benenden.
Waarom moeten andere het werk altijd moeilijker maken. Zei ik in mijzelf. Ik sprong van de mutant af en vloog stijl naar beneden richting River. Waarbij ik word bekogeld met lazerstraaltjes die de mutant maakte. Ik ving River eindelijk op en zette hem op de grond.
"Beter om even beneden te blijven... Ehgehm..." Zei ik tegen hem en vloog weer omhoog... Nu de mutanten op de aardbodem weg waren was River veilig ieder geval dat hoopte ik... Ik vloog richting de mutant af en gebruikte spreuken om die laserstralen naar het wezen terug te gooien in de hoop dat het andere wezen eraan bezwijkt en dood gaat.
Maar het lukte niet. De stralen kaatsten gewoon af op zijn ondoordringbare huid. Ik zag maar een mogelijkheid. Waarschijnlijk zou ik dit zelf niet overleven. Maar ik moest het doen, voor mijn volk.
Zo'n wezen kon je enkel van binnenuit vernietigen... De enige mogelijkheid om daar naar binnen te gaan is door de bek. Ik moest me laten opgegeten worden en hopen niet vermoord te worden.
Ik vloog recht op het wezen af en ik kwam dichterbij. Het wezen had puur zwarte ogen. Als ik iemand anders was. Zou ik nu bang weg vluchten alleen al door die ogen. Ik kwam dichterbij het wezen en toen... Zat ik in het wezen...
Ik gleed door zijn slokdarm - wat had ik een geluk dat hij niet kauwde! - en kwam zo in zijn maag terecht. Het maagzuur brandde op m'n huid. Het brandde door me heen. Het deed zo'n pijn. Als ik niet opschoot, dan was ik al dood nog voor ik iets kon doen. Ik probeerde me te concentreren en vond al snel de spreuk. Heel stilletjes sprak ik hem uit en ik voelde hoe mijn huid openbrak en duizenden witte stralen de maag van het wezen doorboorde.
Eerst een hevige pijn.
En toen helemaal niks meer.
Laat de vrede wederkeren, was het laatste wat ik dacht...