030.

Verdomme! Dacht ik bij me zelf. Gelukkig kwamen we net aan de andere kant. River sprong van me af voordat we bij de rand waren. Daardoor voelde ik mij zelf lichtelijk naar beneden gaan. Ik hing nu aan de rand. Aan de rand van de andere kant. Waar is River nou.... Ik voelde overal pijn. Ik kon dit niet lang volhouden. nog even en ik zou naar beneden vallen. Ik keek per ongeluk naar beneden. Wat je dus nooit moet doen boven een klif. En dat laatste dat meen ik serieus. Ik keek weer omhoog. Maar ik zag River nergens... Waar zit hij toch... Mijn handen verloren hun grip en ik gleed naar beneden. Gelukkig kon River - die opeens verschenen was - me nog op tijd beet nemen en omhoog trekken. Ik keek naar hem en vroeg me af waarom het zo lang duurde voordat hij bij me kon komen. En toen zag ik het. Een open beenbreuk... Ik lag eindelijk naast hem boven aan de klif.
"We moeten naar iemand toe die je kan helpen. Zo verlies je teveel bloed." Ik zei het wanhopig omdat deze half onbekende man de enige man is die ik kon vertrouwen.
"Nee. Ik kan niet naar het ziekenhuis dan gaan ze jouw vinden. En verlies je waarschijnlijk weer dat lichaam. Ik laat dat niet gebeuren."
"Maar zo kan je ook niks..." 'Nee, zo kan ik niks. Maar jij kunt me helpen! Jij bent de verlosser!' Ja, door al dat gedoe zou ik het bijna vergeten. Ik was vergeten dat ik nog kon genezen. Het werkte bij Pi ook meerdere malen. Dus moet het bij River ook lukken.
Ik legde mijn hand op z'n been. - Geloof me het bloed was niet fijn om te voelen - En m'n hand gaf wit licht af op de plekken waar m'n aderen liepen. Na de hand lichtshow haalde ik m'n hand weg. Het was weer een normaal been.
'Bedankt,' zei River terwijl ik hem recht trok.
'En wat nu,' vroeg ik.
'Nu gaan we verder,' zei River alsof er niks gebeurd was. Hij wilde weer verder lopen, maar net op dat moment braken de donkere wolken en begon het te regenen. Niet veel later kwam het onweer. Bliksem en donder inbegrepen. River keek bang om zich heen.
'Wat?' vroeg ik.
'Dit heb ik nog nooit gezien,' zei hij.
'Wat?' vroeg ik bang. 'Het onweer?'
River keek me vragend aan. 'Het wat?'
"Onweer. Dit is gewoon normaal Onweer hoor. Als 2 verschillende luchtstromen tegen elkaar komen. Komt er wrijving los en dan krijg je soort schokjes." Merkte ik heel slim op.
"Onweer? Dat moet me denken aan niet weer."
"Zo heet het gewoon.. Kom we moeten verder voordat het bliksem nog ons raakt"
"Gebeurt dat vaak" Opeens kwam eer een bliksemflits heel dichtbij ons de grond raken. River en ik schrokken en vielen ervandaan.
"Ehm... Normaal gesproken niet..."
'Ik heb nog nooit van niet-weer gehoord,' zei River terwijl we door de regen verder liepen. We vonden een grot en hielden ons daar schuil.
'Onweer,' corrigeerde ik hem.
'Ja, datte,' zei hij terwijl hij door zijn natte haren ging en naar het onweer buiten staarde. 'Het ziet er onheilspellend uit,' zei hij vervolgens.
'Weet ik.'
'Volgens mij is er iets aan de hand,' zei River en net op dat moment verscheen Pi's geest naast me. ik schrok me bijna letterlijk dood door zijn plotse verschijning...
River keek me raar aan terwijl ik opsprong en Pi met grote ogen aanstaarde. 'Je moet hier weg!' zei hij. 'Lux valt de stad aan met gemuteerde monsters! We hebben geen idee hoe we ze moeten verslaan! Dat kun alleen jij!'
Ik alleen ik? Ik voelde me vereerd en angstig tegelijk... Het is een beetje eng dat ik alleen de enige ben die kan helpen... Ik las toen opeens in m'n boek in m'n hoofd. Wat ik eerst niet kon in m'n mensen vorm. Maar nu wel. Ik las een ander boek dan die spreuken. Dit waren meer voorspellingen en wat ik er tegen moest gaan doen. Ik kwam eindelijk op een zinnetje wat me heel erg verder zou kunnen helpen. Bij het verslaan van de nieuwe soort mutanten.
Arrera Leoris kannin... Het zorgde voor een straal wat... wat uit me kwam? Ik las dat deel even terug. Yup. Een straal dat uit m'n mond zal komen als ik in m'n andere vorm zat. Oke... Dat lijkt me nogal creepy. Maar het was effectief. Heel effectief zelfs.
"We moeten in aanval komen. Anders is het verloren werk." Zei ik toen.
'Tegen wie heb je het?' vroeg River.
Ik keek naar Pi die bijna op de grond rolde van het lachen.
'Je praatte in jezelf,' zei River met rollende ogen.
Oké, ja, dat moest er nog even bij. M'n partner die dacht dat ik gek was... Waarom ook niet.
'Maar oké,' zei River toen. 'Je wilt aanvallen. Goed, ik sta aan jou kant!'