Opvatting 2: Constance haar geest rust niet voordat ze haar zonden evenaart (2/2)

Honderd meter verderop hoorde Melanie en Daisy het ijselijke geschreeuw van Daniël. Melanie trok Daisy overeind. 'We moeten Daniël helpen,' siste ze met tranen in haar ogen. De twee hoorden Daniël nog een keer gillen en Melanie nam Daisy op haar rug en begon in de richting van het geluid te rennen, wat niet lukte door de extra ballast die ze door het dichte bos mee moest slepen. De gillen werden harder en met steeds meer pijn en steeds minder tussenpozen, alsof Daniël gemarteld werd. Toen Daniëls geschreeuw heel even ophield hoorden ze iemand voldoend lachen...
Constance kon het zich niet permitteren om Daniël te laten ontsnappen, dit was haar enige manier om rust te vinden. Ze vervolgde haar verhaal: ‘De bewakers zeiden dat omdat ik iemand had vermoord die ik absoluut haatte ik ook iemand zou moeten doden waarvan ik hield. Ik was gedoemd om voor eeuwig op dit eiland te blijven rondzwerven tot ik mijn zondes zou evenaren door een offer te brengen.’ Haar ogen glommen. Daniël was doodsbang en had net een bevestiging gehoord dat zijn overgroot oma iemand had vermoord. Constance vloog een stukje van hem af en zweefde naar boven zodat ze als een koningin op haar volk neer kon kijken. Haar gelaatstrekken veranderden en even zag Daniël haar ware uiterlijk, verrot, geel en met rotplekken. Op de plek waar haar ogen zouden moeten zitten zag hij twee lege gaten met haar oogleden als een lapje groen en gehavende huid over de legen kassen hangen. Daniël wendde zich met afschuw af. Constance dacht dat hij probeerde te ontsnappen en onzichtbare ijzeren ketenen wikkelden zich om Daniël heen en trokken hem naar Constance toe. De ketenen sneden in Daniëls huid en de piepkleine naaldjes die Daniël voorheen in zijn huid voelde steken werden door de ketenen er helemaal ingedrukt. Daniël schreeuwde het uit. Constance keek hem met meelijwekkende ogen aan, maar dat verdween snel toen Daniël het zag. Maar het gaf Daniël wel moed. Hij zou haar misschien kunnen overtuigen om het niet te doen. Ze was niet van steen. Niemand kon zomaar iemand waarvan je hield in koele bloede vermoorden. ‘Constance, alstublieft doe dit niet. U heeft een prachtig eiland en uw leven gehad, u was getrouwd met Harold en u heeft geluk gekend. Alstublieft doe dit mij niet aan, ik ben pas 17 en heb nog niet écht geleefd.’ Hij huilde uit volle borst en probeerde zijn stem niet te laten overgaan. Hij snikte en keek haar met rode en betraande ogen aan. Constance verhardde haar blik. ‘De enige manier waarop ik van jou hou is omdat je familie bent. Voor de rest niets. Ik zou je makkelijk kunnen doden. Trouwens,’ ze kreeg een krankzinnige blik in haar ogen, ‘de bewakers zeiden ook hóé ik je moest vermoorden…’ Daniël begon te smeken maar Constance draaide zich van hem af en zweefde weer omlaag, ze trok aan de onzichtbare kettingen en de naalden prikten zich dieper en dieper in Daniëls huid. Haar ware gedaante kwam weer omhoog en Daniël rook de geur van rottend vlees. ‘Ze zeiden dat ik de geliefde op précíés dezelfde manier moest vermoorden als dat ik degene die ik haatte vermoordde.’ Daniëls knieën begaven het en hij zakte op de grond. De naalden staken zich noch dieper in zijn huid en hij kronkelde op de grond van de pijn. Dit maakte het alleen maar erger en Daniël schreeuwde en huilde. Constance zweefde weer naar boven en vervolgde haar verhaal met een sluwe ondertoon, ‘Heeft die snotaap Daisy ook verteld hoe ik Martha heb vermoord?!’ Ze schreeuwde het uit en Daniël besefte dat deze vrouw krankzinnig was en hem nooit zou laten gaan… Daniël knikte licht en de tranen vloeiden over zijn wangen. Constance hing over Daniël en siste: ‘Sta op dan! Het moet precies hetzelfde!’ Daniël stond niet op. Hij begreep dat hij als hij bleef liggen de beste kans had om te overleven. Constance werd panisch en trok aan de ketting. Daniël schreeuwde, kermde en kronkelde in de hoop aan de onmenselijke pijn te ontsnappen. Constance fluisterde in zijn oor: ‘Ik kan je ook gewoon doodmartelen weet je, ik vind wel iemand anders waarmee ik mijn zonde kan evenaren.’ De ondertoon in haar stem zorgde ervoor dat Daniël meteen begreep dat ze het echt meende. Deze zieke vrouw zou hem met líéfde doodmartelen. Hortend, stotend, kermend en huilend stond hij op en wendde zijn gezicht naar Constance, hierdoor werd ze nog bozer. ‘MET JE RUG NAAR ME TOE!’ Vanonder haar stoffige gewaad pakte ze een enorm vleesmes tevoorschijn. De korte blik die Daniël erop kon leggen vertelde dat er bloed aan zat. Dit was het mes waarmee Constance Martha had vermoord. Daniël richtte zich in volle lengte op, stopte met huilen en negeerde de pijn. Als hij zou sterven zou hij dat niet huilend doen. Hij deed zijn ogen open en hoorde de sissende stem van Constance, ‘Nu, probeer te ontsnappen.’ Daniël deed het niet en Constance trok nog eens aan de kettingen. Daniel kronkelde en probeerde automatisch weg te komen. De deur viel open en hij zag Melanie en Daisy in de deuropening staan met een bezorgde blik, maar het was al te laat. Het volgende moment voelde hij een nóg ergere pijn dan hij eerder had gevoeld. En het laatste wat hij zag waren Daisy en Melanie die op hem af kwamen rennen…

Ook dit is volgens sommigen slechts een verzinsel. Anderen zijn er werkelijk van overtuigd dat je in je leven in evenwicht moet zijn en al je zonden goed moet maken. Ook van dit verhaal is de waarheid niet bekent. Maar aan de andere kant, hoe wil je zo'n verhaal volledig uit je duim zuigen. Er moet hoe dan ook een waarheid achter elk verhaal zitten...