023.

Ik weet niet wat ik at. Maar het was tenminste lekker...
Na het eten ging ik maar liggen. Het voelde echt heel raar om niet mijzelf meer te zijn. Ik wende er wel vrij snel aan. Misschien omdat ik het al een paar keer eerder was. Ik vond het bijzonder dat ik al heel lang niet meer aan m'n eigen thuis wereld heb gedacht. Maar misschien kwam dat omdat ik eigenlijk daar niet thuis hoorde.
"Wat is je verdere plan met mij?" Vroeg ik toen.
'Je bent de Verlosser,' zei hij alsof het heel voor de hand lag. 'Ze vertrouwen je. En als ze weten dat jij voor mij werkt, vertrouwen ze mij ook. En zo kan ik makkelijker regeren. Maar natuurlijk moet het een beetje geloofwaardig blijven. Jij wordt mijn...' Hij dacht even na. 'Raadsman. Dat is het!'
"Ik denk dat ik daar blij om moet zijn... Ik ben al blij dat ik gewoon mijn eigen taaltje heb... Ondanks dat ik nu zo ben"
"Ja. Daar heb je geluk in. Je had inderdaad ook je taal kunnen verliezen. Maar dat heb je niet. Dus wil ik het ook niet horen." Zei hij op een vriendelijke maar dwingende toon. Hij wilde dus ook dat ik hem te vriend houd. Ik was gewoon aan het twijfelen of hij slecht Schiks of kwaad Schiks. Waarom moest ik nou altijd erop wachten. Nu is het zo saai... Ik legde mijn kop op de grond omdat het gewoon rustig was. Het lag eigenlijk best lekker...