1964, voorafgaande aan het verhaal: inleiding

1964.

Dit verhaal gaat over Martha. Martha is een jong, arm, maar mooi boerenmeisje. Thuis is ze niet gelukkig, want haar oudere zus krijgt meer aandacht en ze zijn te druk bezig met hun eigen zaak. Ze hebben niet veel geld dus erg makkelijk heeft ze het ook niet. Meestal ontsnapt ze van haar gezin en huis en dan gaat ze naar een plek een beetje buiten het dorp waar ze naar een meer gaat, waarin middenin een eiland ligt waar ze met een zelfgemaakt vlot heen gaat. Het eiland is helemaal overwoekert en te klein en te begroeid om te bebouwen. Hier komt ze om alleen te zijn en uit te huilen over haar problemen.
Verder gaat het over Harold. Hij is een rijke zoon van eigenaren van een groot bedrijf. Hij is erg verwend en kan arrogant zijn, maar hij heeft ook een hele lieve en vriendelijke kant. De sfeer thuis is erg gespannen, omdat het bedrijf op instorten staat en daardoor zijn zijn ouders veel bezig met geld en het werk waardoor hij een beetje vergeten wordt, ook omdat hij enig kind is. Om zijn familie te redden moet hij met een rijk burgermeisje, Constance, trouwen. Zij zou er voor kunnen zorgen dat het financieel weer op orde is bij hem. De ouders van Constance en van Harold kennen elkaar, maar Harold kent haar niet heel goed.
Soms werd het Harold te veel thuis en dan vluchtte hij naar een geheime plek waar alleen hij door middel van een boot kon komen. Op een dag zat hij in zijn boot op weg naar het eiland. Het was rustig weer en de zon glipte tussen de wolken door op het meer. Voorzichtig roeide hij verder en keek tussen de treurwilgen en zag een meisje ineengedoken hoog in een boom zitten. Zachtjes maar snel legde hij aan en beende het strandje op. “Hé! Wat doe jij nou daar?” Riep hij naar boven. Het meisje keek verbaasd en een beetje geschrokken op. Haar wangen waren rood en haar ogen rood en dik van het huilen. Ze veegde snel haar tranen snel af en wilde zich snel uit de boom springen. “Wacht! Je hoeft niet bang te zijn.” Het meisje aarzelde, maar draaide zich naar hem om. “Mijn naam is Harold,” zei hij snel en hij stak beleefd zijn hand uit. Ze keek hem een beetje raar aan. “I-ik… ik heet Martha,” stamelde ze zacht, negerend zijn hand. “Wat doe je hier, zo alleen?” Vroeg hij bezorgd. “Dat kan ik jou ook vragen,” zei ze met een arrogante ondertoon. Hij zuchtte kort. “Ik dacht dat ik de enige was die dit eiland kende,” zei hij. “Ik dus ook…” Martha liet zich in het gras zakken. Harold volgde haar voorbeeld en kwam naast haar zitten. Zo ontmoetten ze elkaar en ze zagen elkaar steeds vaker waardoor er een liefde opbloeide. Maar het mocht niet zo zijn. Om het fortuin van de familie te redden zou Harold met een andere vrouw moeten trouwen, dat was al voorbestemd. Toen Harold en Constance voor het eerst ontmoetten deed Harold alsof hij Constance heel leuk vond maar in het echt vond hij haar niets vergeleken met Martha. Constance vond Harold wel superleuk maar ze voelde dat er een puzzelstukje ontbrak. In de komende weken spraken Harold en Constance vaker af maar iedere keer te laat of erg afwezig naar het afspraakje. Na een tijdje vond Constance het nodig om uit te vinden wat er gaande was. Ze had al verwacht dat hij voor het afspraakje van de betreffende dag weer te laat zou komen en volgde hem tot ze antwoorden zou hebben. Ze volgde hem naar de oever van het Dieperpoelmeer en zag hem in een bootje stappen om vervolgens naar het eiland te varen dat midden in het meer lag. Ze verstopte zich tussen de bomen en wachtte totdat Harold terug kwam. Na een poosje kwam hij terug, maar hij was niet alleen. Samen bij hem in de boot zat een meisje. Omdat de ruimte in het bootje erg schaars was zaten ze dicht op elkaar, Constance keek beter en het zag eruit alsof de twee het helemaal niet erg vonden om zo dicht op elkaar te zitten. Constance werd woedend en verstopte zich weer om het meisje te volgen. Even later toen de twee uit het bootje stapten gaf Harold haar een kus en namen ze afscheid. Constance was jaloers want Harold had dit nog nooit bij haar gedaan. Constance verafschuwde het meisje door haar manier van doen en het inpikken van haar toekomstige man, waarvan zij hield. Ze kwam erachter dat het meisje, Martha, arm en kwetsbaar was. Niet moeilijk om uit de weg te ruimen. Toen Constance en Harold deze middag afspraken vroeg ze wat hij vanochtend had gedaan, ze had gehoopt dat Harold eerlijk zou zijn, maar dat was hij niet. Hij loog glashard in haar gezicht. Constance was woedend en teleurgesteld. Ze gaf de schuld van haar ontrouwe toekomstige man aan Martha en begon een plan te beramen om ervoor te zorgen dat Martha uit de weg zou worden geruimd, dan kon Harold niet meer van haar houden en zou hij zich wel op haar richtten. Martha moest en zou uit zijn leven verdwijnen en dat kon maar op een manier… Constance begreep heel goed dat zij absoluut niet voor deze moord zou mogen opdraaien want dan zou ze Harold voor eens en voor altijd verliezen. Ze besefte dat ze het lijk niet op een plek zou kunnen dumpen waar iedereen het zou zien want dan zouden ze misschien de waarheid uitvinden. Constance bedacht al snel haar idee. Een week later ging ze ’s ochtends vroeg naar de oever van het vaste land en gebruikte Harolds boot om naar het eiland te komen. Daar verstopte ze zich in de bosjes en wachtte met een moordend geduld af totdat Martha op kwam dagen voor het dagelijkse afspraakje met ‘Harold’. Alleen deze keer zou Harold niet op haar wachten, maar een jaloerse vriendin met haar mes…
En inderdaad, 2 uur later kwam Martha opdagen. Ze meerde aan en liep over het eiland naar een grote boom waar ze over twee initialen die in de boom gekrast waren wreef. Haar gezicht straalde van het geluk. Constance’s woede nam haar over. Langzaam liep ze van achteren op Martha af. “Hallo Martha.” Martha schrok zich wild en draaide zich vliegensvlug om. Toen ze Constance met het enorme mes achter zich zag staan werd ze bang. Constance vervolgde haar verhaal, “heeft Harold het wel eens over mij gehad? Vast niet, dat ontrouwe varken hield blijkbaar alleen maar van jou. En IK ben zijn toekomstige verloofde! IK! JIJ NIET! ” De tranen braken haar uit en ze begon met het mes te zwaaien. Martha maakte dat ze weg kwam, dit gekke meisje valt niet om te praten. Martha rende over haar hele eiland, waar zij gelukkig de weg kende. Constance verloor haar oog op Martha en Martha greep haar kans. Ze rende naar haar vlot en maakte het los van de boom. Maar ze was te laat, achter zich hoorde ze gehijg in haar nek en een fluisterende stem die haar kippenvel gaf. “Hallo Martha…” Het volgende moment voelde ze de ergste pijn die ze ooit had gevoeld. Constance had het mes in haar hart gestoken en fluisterde de laatste woorden die Martha ooit zou horen “Nu heb jij een gebroken hart, net zoals ik…”

Dit is een verhaal. Waargebeurd zeggen mensen. Het is goed mogelijk. Het eiland bestaat echt en heet Vogelskamp. De locatie en omschrijving komt ook precies overeen met de realiteit. Alleen dit was niet het volledige verhaal. Het volledige verhaal vraagt nog om een einde of vervolg. Over dit verhaal zijn meerdere opvattingen bekend, maar in de loop van de jaren is wel gebleken dat er een vrouwelijke geest rondzwerft op het eiland. Wie het is, is voor sommigen een raadsel. Sommigen zeggen dat het Martha is die nog niet klaar is om te sterven en nog op wraak doelde voor de familie van Constance. Anderen zeggen weer dat Constance daar leeft als geest die uit ouderdom gestorven is en door haar zonden als straf op dat eiland moet ronddolen totdat haar zonden in evenwicht zijn door een van haar geliefden tot sterven te brengen, want dan zou haar ziel weer rein zijn door een offer te brengen. Kortom, het is niet helemaal duidelijk hoe dit verhaal eindigt.