015.

Uiteindelijk onderweg. Zei ik.
"Ik heb het gevoel een ander persoonlijkheid te krijgen."
"Hoezo? Wat bedoel je?" Vroeg Rho.
"Ik was aan de andere kant van de zee. En eerste instantie dacht ik, ik moet ze uitroeien. Ze moeten dood. Maar... Maar ik ben niet zo'n soort persoon."
"Dat kan misschien komen door je ware ik. Wezens zoals dat zijn roekeloos maar wel bedachtzaam. Daarom zijn die wezens denk ook gevreesd bij jullie." 'Het is vrij logisch dat je veranderd,' voegde Pi er nog aan toe. 'Je maakt van alles mee en je bent ook geen mens meer... Wij hebben een andere manier van denken. Meestal zijn we vreedzaam, maar als het erop aankomt, zullen we alles doen om ons volk te beschermen...'

'Hoe ver is het nog?' klaagde ik na een tijdje.
'Niet ver meer,' zei Rho. Ik had het gevoel dat ze nog verder wilde gaan, maar opeens werd het heel stil en bleven we stokstijf staan... Rho zei toen met een hele zwakke stem zodat ik het alleen kon horen. "Misschien is het beter als je ons even helpt..." Ik keek naar voren en er waren duizenden wezens voor ons... De vijand stond voor ons met een groot mega leger. Hoe kan ik helpen. Ik kan die spreuken alleen uitspreken in m'n andere vorm. - dat had ik namelijk al is geprobeerd om een spreuk uit te spreken hoe ik nu ben maar dat werkte toen niet - Ik wist niet hoe ik naar m'n andere vorm kon komen... De vorige keer lukte het alleen omdat ik heel erg boos was. En Stopte omdat ik denk gekalmeerd was... Hoe moet ik het dit keer doen... 'Wat moet ik doen?' vroeg ik wanhopig aan Pi.
'Tijd om te showen wat je kunt,' zei hij lachend. En hij duwde me zodat ik vooruit viel, van een hoge rots. Ik kneep mijn ogen samen. Als ik nu niet verander, val ik te pletter, dacht ik paniekerig... Ik concentreerde me nadat ik zo paniekerig deed als ik in paniek was. Zou het ook niet werken...
Grr.... Als ik hier nog levend vandaan kom doe ik Pi nog is wat... Ik maakte mijzelf gewoon woedend omdat ik niet dood wilde. Maar op een of andere voelde ik me niet goed en gebeurde dezelfde dingen als 2 keer eerder... De botten die kraakten, mijn lichaam dat zich vervormde, het kwam me allemaal bekend voor... En toen zat ik weer in m'n andere gedaante en kon ik nog net met m'n vleugels slaan, voordat ik dood ging door de val. Mijn landing was beroerd, maar ik leefde nog... Maar voor hoe lang? De enge wezens kwamen met honderden tegelijk op me af... Ik begon weer boeken in m'n gedachtes door te lezen op een super rap tempo. Maar ik kon nog steeds niks vinden. Ieder geval ik moest de lucht in voordat ze letterlijk op me komen. Ik sloeg met m'n vleugels op en neer en kwam redelijk hoog genoeg. Hoewel ik een aantal steken voelde van de belabberde landing.
Ik begon weer met m'n gedachten boeken te lezen... Terwijl ze probeerde mij neer te krijgen door middel van speren die ze in de lucht gooide. Ik vloog nog een beetje hoger en had eindelijk te juiste spreuk gevonden. Maar net voor ik 'm uit kon spreken, vloog er opeens een pijlenregen in mijn richting. Ik probeerde ze te ontwijken, maar ik was een te groot doelwit. Mijn vleugels werden geperforeerd en er belande zelfs een pijl in mijn maag.
Was dit het einde?