Hoofdstuk 2

Nouvelle was klaar met eten en praatte een beetje losjes met een meisje dat een jaar lager zat. Die voeg zich natuurlijk af waar Lauren was. "Heeft ze straf?" Nouvelle schudde haar hoofd. "Is ze ziek dan?" Nouvelle schudde haar hoofd voor de tweede maal. "Wát dan?" Drong het meisje aan. Nouvelle zuchtte. "Bemoei je met je eigen zaken." Snauwde ze naar het meisje. Daarna sloeg ze haar blonde haar over haar schouder en stond op. Ze draaide zich woest om en stapte op de voet van een jongen uit Ravenclaw, die ook net op was gestaan. De jongen trok een pijnlijk gezicht. Nouvelle duwde hem aan de kant. "Uit de weg, Farrow." Siste ze. Maar Matthew dacht daar anders over. "Hooo maar!" Hij hield haar tegen met zijn arm. "Niet zo uit de hoogte, Lacroix." Spotte hij. "Blijf met je vuile poten van me af." Nouvelle keek hem woest aan. Haar lichtblauwe ogen kleuren langzaam naar donkerblauw en leken elk moment blauwe vlammen te kunnen spuwen. Matthew staarde zijn tegenstander een paar seconden aan, maar trok toen toch zijn arm terug. "Dacht ik ook al." En met die woorden beende Nouvelle de zaal uit. Ze ging Lauren zoeken. Dat kind stelde zich ongelooflijk aan. Maar veel zoeken moest ze niet eens doen. Lauren zat al die tijd gewoon de Daily Prophet te lezen in de leerlingenkamer. "Lauren, stel je niet aan." Zuchtte Nouvelle toen ze haar vriendin daar zo zag zitten. Haar ogen waren rood en opgezwollen, ze had dus duidelijk gehuild. "Ik had toch gelijk?" Vroeg Nouvelle ongeduldig. Ze hield er niet van als mensen gingen huilen. Toch niet haar vriendin. Lauren knikte. En toen rolde er weer een nieuwe traan over haar wang. "Wat is er?" Nouvelle geloofde niet dat Lauren zomaar aan het huilen was dor wat zij gezegd had. Zo was Lauren niet. "Nou," Lauren wreef de traan weg met de mouw van haar gewaad. "Ik denk niet dat zelfs maar één van die twee me zou vragen. Ik denk niet dat ook maar iemand me gaat vragen!" En toen kwamen er weer een heleboel snikjes. Nouvelle zuchtte. "Maar natuurlijk wel." Suste ze haar vriendin. Waarom gaf ze nou ook zo veel om dat stomme kerstbal? Er was niks aan. "Trouwens, als je je zo de hele tijd gaat gedragen, zullen ze je zeker niet vragen. Denk eens aan je waardigheid?" Niet echt de meest succesvolle woorden om iemand te troosten, maar ach. Ze probeerde tenminste. Gek genoeg hielp het nog ook. Lauren lachte door haar tranen heen. "Je hebt zó gelijk." Nouvelle grijnsde trots. Natuurlijk had ze gelijk. "Kom op, ga je klaarmaken voor Geschiedenis van de Toverkunst."