Charpter nine :after the concert.

Bill weer deze kant op kwam, met zijn arm om het meisje heen. Waarom voelde ik een steek van jaloezie?


Het concert was al bijna weer afgelopen en zaten nu aan hun laatste song. Toen ze het podium afliepen en het concert gedaan was begon de zaal langzaam leeg te lopen. ‘’Ga jij niet?’’ vroeg het meisje toen bijna al iedereen bij de uitgang stond. ‘’Euhm…. Nee ik blijf nog even na genieten.’’ ‘’Je word zo toch weg gestuurd.’’ Ik moest hier blijven, anders wisten ze niet meer waar ik was. ‘’Dan zie ik dan wel weer.’’ Zei ik met een fake glimlachje. ‘’Zal ik ook blijven? Alleen is ook zo saai.’’ ‘’Euhm, oké.’’ Zei ik twijfelachtig. Na ongeveer vijf minuten ging mijn nieuwe telefoon af. Ik pakte hem uit mijn zak. ‘’Bill.’’ Stond er. Twijfelachtig nam ik op. ‘’Is de zaal al leeg? Kan ik komen.’’ Wat moest ik zegen? ‘’Nee ben nog niet weg gestuurd, misschien komen ze zo toevallig nog.’’ Ik was nooit goed in liegen geweest. ‘’Ik snap het al, als je naar achteren wilt zeg maar gewoon oké komt wel iemand je halen onder vermomming van een meet and Greet.’’ Verzon hij alles ter plekken? ‘’Ok钒 Zei ik dan maar. ‘’Ik.. Ehm.. Ik heb een Meet And Greet gewonnen, en daar wacht ik eigenlijk op.’’Zei ik met een rood hoofd. ‘’WAT ECHT? Er waren toch geen meet and greets dit keer?’’ Als ik een keer wil liegen word het weer zo moeilijk. ‘’Ja, ik kreeg een mail en daar stond in dat ik wat gewonnen had en dus nu wacht ik.’’ Zei ik met mijn handen achter mijn rug waar ik aan mijn haren aan het pulken was.’’Aha, oké, mag ik je e-mail anders, kun je me zeggen hoe het was?’’ zei ze blij. ‘’Ik heb geen e-mail, maar wel een mobiel nummer!’’ zei ik blij toen ik mijn mobiel weer pakte. ‘’Je zei net dat je via een mailtje die meet and Greet had gewonnen.’’ Shit, ik verraad mezelf gewoon! ‘’Ik dacht al dat Bill wel naar je knipoogde.’’ ‘’Deed hij niet!’’ ‘’Haha, maakt niet uit, je kent me niet waarom zou je alles tegen me moeten vertellen?’’ zei ze lachend. Ik mocht haar wel. ‘’Wat is jouw naam?’’ ‘’Destiney.’’ ‘’Lily.’’ “Een meet and Greet hier?’’ Een body guard die ik vandaag eerder had gezien kwam me halen. ‘’Wacht even.’’ ‘’Laat je ze zomaar wachten?’’ ‘’Je hebt mijn mobiel nummer nog niet.’’ We gaven elkaar snel ons nummer en ik liep achter de body guard aan. ‘’Destiney!” Riep Bill toen ik de kamer in kwam en rende op me af. Ik wou snel weer weg rennen alleen hij had me al in de knuffel – houdgreep. ‘’Ik heb je gemist!’’ ‘’Wat doe jij raar?’’ ‘’Teveel energie van het concert over.’’ Vertelde Gustav aan me terwijl ik me wanhopig los probeerde te wringen. ‘’Hulp zou ik wel fijn vinden?’’ Niemand reageerde. ‘’Waarom knipoogde je naar me! Een meisje weet zowat dat ik niet op meet and Greet ben! Ik kan niet liegen!’’ Zijn greep liet me iets losser. ‘’Oja, wil je me nooit meer zo bang maken, ik dacht echt dat ik moest zingen!’’ ‘’Sorry ik kon het echt niet laten.’’ ‘’Voor deze keer vergeef ik het je.’’ Zei ik lachend. ‘’We gaan zo weer naar het hotel, daarna breng ik je naar huis.’’ Naar huis? Ik wou nog niet naar huis, ik wou niet terug naar mijn ouders, niet terug naar de pijn. ‘’Kun je niet nog een storm laten komen?’’ ‘’Kon ik het maar.’’ Zuchtte Bill.