O38 • Let me go...

Een rood lichtstraal schoot voor mijn ogen langs, gevolgd door een schelle, vrouwelijke lach die het korenveld vulde. Er klonk geritsel van achter mij en toen ik mij omdraaide zag ik Harry in het korenveld staan, schichtig om zich heen kijkend.
Een nieuwe lichtstraal schoot voor mijn ogen langs, gevolgd door een mannelijke stem die schreeuwde: 'Harry! Ginny!'
Ik keek weer terug naar Harry, maar hij leek niet te reageren op het geschreeuw van de man, hij leek zich te concentreren op het lachen van de vrouw.
'Harry, wat ben je in hemelsnaam allemaal aan het doen?' vroeg ik hem, maar hij leek mij niet te horen. Met gefronste voorhoofd liep ik naar hem toe en wilde ik mijn hand op zijn schouder plaatsen, maar ik ging recht door hem heen.
'Harry?!' Ditmaal klonk de stem van een meisje. Ook hier leek Harry niet op te reageren, want in plaats van naar de stem toe te rennen, rende hij er juist vanaf. Ik volgde hem vlug door het korenveld en kwam uit in een opening waar hij even in stil bleef staan zodat hij goed om zich heen kon kijken.
Opnieuw schoot er een rode lichtstraal langs mij heen, maar ditmaal zag ik van wie die afkomstig was. Bellatrix Lestrange.
'Jij!' siste Harry woedend die zijn toverstaf hief en hem naar haar uitstak. Er klonk opnieuw geritsel vanuit het korenveld en ditmaal verschenen Ginny en Remus. Ze hadden allebei hun toverstaf uitgestoken en richtte deze direct op Bellatrix die nog hysterischer begon te lachen.
Remus vuurde een spreuk op haar af, maar Bellatrix was sneller en verdween in een zwarte mist die opsteeg en ervandoor suisde richting het Nest. De mist schoot door de bovenste verdieping van het huis en schoot vervolgens door een verdieping daar onder. Het huis vatte vlam en stortte langzaam in elkaar.

Trillend stapte ik de leerlingenkamer binnen. Het was nog ontzettend vroeg voor een zaterdag ochtend en zoals verwacht was er ook nog niemand wakker. Ik liet mij langzaam op de sofa voor het haard neer ploffen en probeerde mijn trillende handen in bedwang te houden. Ik wist het zeker. Wat ik vannacht had gedroomd was een visioen. Ik herkende er één direct wanneer ik ze had. Ik wilde uiteraard ook niets anders doen dan naar Harry toe rennen en het hem vertellen, net als Ron en Ginny. Helaas kon ik dat niet, want als ze op tijd het huis wisten te verlaten of voldoende te beschermen dan wist de de Heer dat ik er achter zat. Dan zou hij mijn ouders vermoorden én Draco.
'Waarom ben jij zo vroeg wakker?' Blaise kwam de trap op gelopen terwijl hij geeuwend in zijn ogen wreef.
'Ik kon niet slapen.' glimlachte ik naar de jongen. 'Jij?'
Hij kwam naast mij zitten en schudde zijn hoofd. 'Ik kon ook niet slapen, te zenuwachtig voor de wedstrijd.'
Ik grinnikte. 'Je zult het vast goed doen, ik weet zeker dat Draco blij is dat jij zijn plaats hebt vervangen.'
'Ik hoop het. Ik wil het echt niet verpesten voor het team.' mompelde hij. 'Je komt ons toch wel aanmoedigen?'
'Natuurlijk!'
Blaise keek mij onderzoekend aan. 'En hoe zit het met Gryffindor? Ga je hun niet aanmoedigen dit jaar?'
Ik keek hem betrapt aan. 'Ik weet het niet Blaise, ik zal natuurlijk Slytherin aanmoedigen, maar ik zal tegelijk ook blij zijn als Gryffindor wint.'
Blaise knikte. 'Ik begrijp het.'
'Echt waar?' vroeg ik hem met een verbaasde blik.
Hij grinnikte. 'Natuurlijk. Het zijn je vrienden, die moedig je altijd aan.' Verbazend genoeg klonk er niets spottends in zijn stem.
'Ik ben blij dat je het zo goed opvat.' glimlachte ik dankbaar.
'Audrey, kom op, we zijn vrienden. Ook al mag ik de Gryffindors nog steeds niet, als het jouw vrienden zijn dan accepteer ik dat. Dat is wat vriendschap is.'
'Blaise, je bent geweldig.' Ik sloeg mijn armen om hem heen en knuffelde hem. 'Tenminste nog iemand van hier die mij waardeert voor wie ik ben.'