012.

'Je bent veranderd,' zei Rho verwonderd. Ik keek haar aan en hoewel haar blik me nog steeds deed denken aan de sterren aan de hemel, was er iets mis. Ik moest een hele tijd nadenken voordat ik besefte: hé, ik zie alles in zwart-wit. "Dat hoort bij je ware ik. Je went er waarschijnlijk wel aan. Ieder geval dat hoop ik voor je."
"Ik kan wel verder kijken dan daarvoor..."
"Dat is heel begrijpelijk. Je hebt je zicht heel erg nodig bij sommige handelingen." Zei Pi.
"Maar ik heb nog een vraag." Begon ik. "Wat ben ik nu? En alsjeblieft op een manier dat ik het kan begrijpen..." Rho staarde naar Pi en Pi staarde terug naar mij alsof hij verwachtte dat ik het zelf wel zou kunnen raden. Uit zijn binnenzak haalde hij een kleine spiegel die hij me voorhield. Ik zag... Ik wist niet echt wat ik zag. Maar als ik het moest beschrijven, dan zou ik zeggen... "Draak... Ben ik een draak?" Ik keek in de spiegel en daarna ging ik naar mijzelf kijken zover het mogelijk was. Ik moest namelijk nog wennen aan de branderige gevoel van m'n lichaam... Ik zag het waarschijnlijk goed... maar kon het niet geloven. Op m'n echte wereld. Of oude wereld of... Is het een fantasy beest. Sommige noemde het opgeblazen hagedis... Vanwege omdat het een te groot gegroeide hagedis was.. "Ben ik een draak?" Zei ik weer. 'Niet echt,' zei Pi. 'Maar die beschrijving komt er wel het dichts bij in de buurt. Maar hoe dan ook, zelfs in je normale vorm - die van een Luxis, degene die je aan zult nemen zodra je weer terug veranderd - ben je veel meer dan zomaar een draak. Je zult in staat zijn tot veel dingen. Zoals bijvoorbeeld... "Telekinesis, Teleport. En je kan beschikken van veel duistere en verboden krachten. Er staan boeken binnen wat je kan leren als je wilt."
"Ehm Ik ben niet zo'n snelle leerling..." Zei ik terug...
"Vast wel." Pi liep na ar binnen en kwam naar buiten met een redelijk oud boek. "Ik heb het nooit kunnen lezen maar misschien jij wel. Je bent als het goed is enige in je soort misschien ben jij dan ook de enige die het kan lezen." Zei Pi.
Ik begon met lezen. En zoals hij zei ik kon het lezen... Het boek leek nu wel heel klein... Ben ik gegroeid? Het boek was eigenlijk meer een dagboek, voor zover ik het begreep. Een dagboek, van iemand die net als mij een Dralucisginges was. Ik kon veel, mijn gaven reikten verder dan ik ooit had durven dromen. Maar er waren gevaren. En niet een beetje... Degene die het schreef had waarschijnlijk een heel boek kunnen schrijven over alle vijanden die ik nu wel niet had. Ik bladerde het door alsof het een strip was. Maar ik las elk woord. uiteindelijk deed ik het boek dicht en keek Pi me met een openstaande mond. - een soort verbaasde blik - mij aan.