15 - Louis Tomlinson

Louis stond op van de grond en liet zichzelf op de bank zakken. Liam en Harry liepen beide de woonkamer in. Liam had een tas met Louis' kleding in zijn hand, die hij voorzichtig op de grond zette. Aan zijn gezicht te zien, voelde hij zich misschien ietwat ongemakkelijk, maar ook redelijk bezorgd. Louis zette een glimlach op.
‘We hebben het goedgemaakt’, zei hij. Liam knikte begrijpelijk.
‘Lou, doe je voorzichtig?’, vroeg Liam zorgelijk. Harry ging voor Liam staan en keek hem vijandig aan.
‘Wat wil je daarmee zeggen?’.
‘Je verandert nogal snel van gedrag en ik zal je ook gewoon zeggen dat ik je niet vertrouw. Je hebt hem in elkaar geslagen en ik zal je in de gaten houden’, zei Liam, tot Louis' én Harry's verbazing.
‘Fouten worden gemaakt, Liam. Ik houd van hem en hij houdt van mij’, antwoordde Harry.
‘Als je hem iets doet, kom je er dit keer niet mee weg’, dreigde Liam. Louis stond op en keek de jongens geïrriteerd aan.
‘Godverdomme! Ik zit hier gewoon, hoor. Ik kan mijn eigen keuzes wel maken. Ik ben geen hond! Liam, je hebt hier niks mee te maken en Harry, doe gewoon normaal en trek alsjeblieft een broek aan’, snauwde hij.
‘Net dacht je daar nog anders over’, grinnikte Harry terwijl hij naar zijn boxer liep. Liam wreef ongemakkelijk door zijn haar.
‘Ik ga maar weer naar huis... Als je me nodig hebt kun je me bellen’, zei hij. Louis knikte en glimlachte. Liam gaf Louis een snelle knuffel en liep richting de deur. Toen ze de deur dicht hoorden slaan, begon Harry te lachen.
‘Wat een klootzak’, zei Harry minachtend. Louis schudde zijn hoofd geërgerd. Het begon buiten al te schemeren.
‘Kook jij?’, vroeg Harry.
‘Wat moet ik maken? Heb je boodschappen gedaan?’. Louis keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Nee, waarom zou ik boodschappen gedaan moeten hebben? Je was hier toch niet’, antwoordde Harry.
‘Dan kan ik ook niet koken’, zei Louis.
‘Je kunt ook gewoon naar de supermarkt gaan, Louis’, zei Harry ongeduldig.
‘Ga lekker zelf’. Harry kreeg weer een bepaalde blik in zijn ogen.
‘Wat is er? Ga je weer slaan? Ik ben niet bang voor je, Harry’, zei Louis. Hij was hartstikke bang, maar hoopte dat het zou werken. Harry schudde zijn hoofd onbegrijpelijk.
‘Weet je wat? Ik zie je morgenochtend wel weer. Ik heb geen zin in je humeur’, zei hij, terwijl hij al zijn kleren weer aantrok.
‘Sorry, ik was gewoon boos’, probeerde Louis het goed te praten. Hij wilde niet dat Harry wegging.
‘Tot morgen’, zei Harry bot. Hij liep boos het huis uit. Louis liet zich teleurgesteld op de bank vallen. Hij was doodop. Met spijt dat hij zo tegen Harry deed, sloot hij langzaam zijn ogen.

Door een harde knal werd Louis uit zijn slaap gerukt. Snel ging hij rechtop zitten. Hij duwde zichzelf van de bank en liep langzaam richting de gang, waar het geluid vandaan kwam. Hij knipte het licht aan en zag Harry zijn tong in de mond van een knappe getinte jongen duwen. Zijn ogen werden groot en hij wist niet precies wat hij moest denken of voelen. Beide jongens stopten toen ze doorhadden dat Louis ze daar stond aan te gapen.
‘Louis! Dit is een vriend. Zayn’, zei Harry met een glimlach. Zayn gaf een ongemakkelijke knik.
‘Dit is je vriend?’, vroeg hij aan Harry, die trots knikte.
‘Nou, Louis. Je hebt geluk met deze vent. Hij is zeker goed in bed’, lachte Zayn. Louis kon er niet om lachen. Hoe meer Zayn ook maar bewoog, hoe bozer Louis werd.
‘Ik ga maar weer, volgens mij is je prinsesje niet helemaal in de stemming’, zei hij, terwijl hij Harry aankeek. Hij wilde hem een kus geven, maar voordat hij ook maar in de buurt kwam van Harry, vloog Louis hem aan. Het duurde niet lang voordat Zayn op Louis zat en hem een paar rake klappen gaf. Hij had niet bedacht dat Zayn misschien wel veel sterker was. Hij probeerde Zayn's vuisten te stoppen, maar hij was er te zwak voor. De laatste klap kwam hard tegen zijn neus. Zayn stond op en keek hem aan.
‘Niet meer doen’, zei hij. Louis stond met moeite op. Tranen welden op in zijn ogen. Hij keek Harry aan, die helemaal geen emotie toonde.
‘Klootzak’, fluisterde hij en rende snel de deur uit. Het was pikkedonker, maar hij bleef doorrennen. Twee armen werden vanachter om hem heen geslagen en lieten zijn lichaam geen meter verder komen. Hij draaide zich om en zag Harry met spijt in zijn ogen staan. Doordat hij worstelde om uit de greep te komen vielen ze allebei op de grond. Harry hield hem stevig vast en probeerde hem te kalmeren door kleine kusjes op zijn kruin te drukken.
‘Het spijt me, Lou. Het spijt me’, fluisterde hij. Louis kon zijn tranen niet meer in bedwang houden en barstte in huilen uit.
‘Het spijt je niet’, jankte hij. Harry liet een diepe zucht gaan.
‘Hij had je niet aan mogen raken. Ik heb te veel op, daarom deed ik niks. Echt, Louis. Het spijt me’, legde hij uit.
‘Ik haat je’, snikte Louis, maar hij hield Harry zo stevig vast als hij kon.
‘Ik houd van je’, antwoordde Harry. Hij gaf Louis een kus en glimlachte voorzichtig.