23.

Zenuwachtig gooi ik mijn linker, over mijn rechterbeen heen. Alleen omdat mijn rechterbeen onophoudelijk op en neer ging. Het is iets wat ik altijd doe als ik zenuwachtig ben. Ik bijt op mijn nagels, speel met mijn haar of tril met mijn been.
'Ben ik gek aan het worden professor?' In de verte hoor ik leerlingen lopen, en lachen. Schuin achter me hoor ik een klok tikken, seconde na seconde gaat voorbij maar Perkamentus blijft me aanstaren.
'Ik denk dat er iemand achter mee aan zit.' Stilte. Ik ga met mijn hand door mijn haar, en denk aan Draco. Zit hij nu in de geheime kamer? Is hij gefrustreerd omdat het niet lukt?
'Zijn we niet allemaal een beetje gek?' Zegt hij plotseling. Ik haal mijn wenkbrauw op, en hou mijn hoofd een beetje schuin.
'Ik wil dat je hem ontmoet Jasmine.' Mijn kaak verstrakt, en mijn handpalmen zijn zweterig. Mijn gezichtsuitdrukking is blanco, geen emotie te zien.
'Severus is undercover daar, hij heeft me overtuigd dat dit het beste is voor nu.' Ik bijt op de binnenkant van mijn wang tot het begint te bloeden.
'Heb ik een keus?' Ik voel mijn eigen hartkloppingen zo hard, dat ik bang ben dat hij het ook hoort.
'Ja, echter moet ik er wel bij vertellen dat hij zijn hele plan stop heeft gezet om jou te kunnen ontmoeten. Als je niet gaat, zullen er mensen in gevaar lopen.' Oh, dus mijn veiligheid betekent niets?
'Jij loopt het minst gevaar. Sterker nog, na wat je me hebt verteld over wat er vandaag is gebeurd denk ik dat je hier op school meer gevaar loopt dan bij hem.'

Ik zit in elkaar gekropen in een grote comfortabele stoel in de leerlingenkamer. Het boek in mijn handen voelt zwaar aan, en mijn oogleden voelen zwaar aan. Ik kijk op als ik eindelijk de stemmen hoor die ik wil horen. Harry vangt mijn blik op, en hij kijkt me even aan voordat hij naar me toe begint te lopen.
'Hey.' Zegt hij droog.
'Hoi.' Ik klap mijn boek dicht, en ga normaal zitten. Hem recht in de ogen aankijkend.
'Ik moet je even spreken.' Zeg ik, als hij stil valt. Hij kijkt om naar Ron en Hermelien die onze kant opkijken.
'Met hun erbij ja.' Zeg ik, en hij glimlacht flauwtjes.

Het vuur van de open haard is gedoofd, en het word steeds koeler in de lege leerlingenkamer. Leeg op vier leerlingen na.
'Lang verhaal in het kort; je moeder had een relatie met jeweetwel, ze raakte zwanger, ze gingen uit elkaar, jij werd geboren, en een paar jaar daarna overleed je moeder?' Ik speel met mijn haren.
'Je mist mijn punt, het belangrijkste punt. Hij is mijn vader, ik heb zijn bloed door mijn aderen stromen. Ik ben een deel van hem.' Antwoord ik boos tegen Hermelien. Het valt me op dat ze stil zijn, een beetje te stil.
'Heb ik jullie bang gemaakt?' Stilte.
'Natuurlijk niet.' Antwoord Hermelien uiteindelijk.
'We hebben door de jaren heen zo veel meegemaakt dankzij Harry dat dit maar een toevoeging is. We oordelen niet anders over je nu, beloofd.' Ik glimlach dankzij haar lieve woorden.
'Ik vind het toch wel vreemd.' Zegt Ron dan weer.
'Je lijkt helemaal niet op hem qua karakter. Hij was duivels, en jij bent.. nou ja'
'Niet zoals hem.' Maakt Harry zijn zin af,
'Helemaal niet zelfs. En ik vind het moedig van je dat je met de kerstvakantie daarheen gaat, maar is het niet gevaarlijk?' Ik denk na, en haal dan mijn schouders op.
'Ik vertrouw Perkamentus. En vroeg of laat zal ik hem toch onder ogen moeten komen. Dan doe ik het liever vrijwillig.' Ik zucht, en leun achterover tegen de poot van de bank.
'Daar zit een groot verschil in weet je. Je kunt een strijd aangaan met trots, en je borst vooruit. Of je kunt in elkaar gedoken, met angst afwachten tot het gaan komen. Je zou denken dat het geen verschil maakt, een strijd is een strijd. Maar het maakt juist alle verschil in de wereld.' Ik sla mijn armen om mijn knieën heen.
'Mijn moeder vluchtte voor hem weg, net als Arielle. Het wordt tijd dat iemand hem een keer laat weten dat hij niet de baas over me is. Over mijn familie, of over mijn toekomst.'
Dan besef ik me opeens dat ik tegen mezelf zat te praten, want ze kijken me alle drie met glazige ogen aan.
'Zo denk ik er ook over.' Zegt Harry dan.
'En we zullen je steunen hierin, kun je niet als je klaar bent daar naar ons toe komen bij mij thuis?' Zegt Ron. Ik frons. Ik heb niet veel keus, aangezien ik geen familie heb, en ik niet de hele kerstvakantie gezellig bij Voldemort wil zitten.
'Ik denk erover na.' Hermelien klapt in haar handen, en staat op.
'Laten we morgen verder praten, ik ben doodop en ik heb morgen een toets voorspellend rekenen.'
Ze pakt mijn hand vast, en trekt me mee naar boven. Op naar een lange, rusteloze nacht.