O9 | Percy Weasley

Ik moest eerlijk toegeven dat ik behoorlijk verbaasd was dat Oliver zijn hulp had aangeboden, al was het waarschijnlijk alleen omdat hij een schuldgevoel had. Het leek me niet vanzelfsprekend dat hij mij uit zichzelf wilde helpen. Als hij de kans had gehad dan had hij vast een leuk meisje gekozen. Hij had zich de hele dag behoorlijk onhandig gedragen en op de een of andere manier steeds een puinhoop van mijn spullen gemaakt. Als er één ding was waar ik niet tegen kon, dan was het puinhoop en rommelige organisatie. Met de stukken perkament die door Oliver eerder uit mijn handen waren gevallen, zat ik nog steeds aan de tafel in de bibliotheek. Ik dacht na. Misschien moest ik maar gewoon blij zijn dat ik hulp kreeg van Oliver. Hij was nota bene wel goed in vliegen en dat viel beslist niet van mij te zeggen. Vliegen en Quidditch waren wel het laatste waar ik me mee bezig hield, maar op een onvoldoende zat ik echt niet te wachten. Dan zou mijn record verloren gaan én was ik weer een stap verder verwijderd van mijn toekomstige baan op het ministerie, die ik koste wat het koste wilde krijgen. Daarom had ik Oliver eigenlijk wel nodig, veel andere keus had ik niet.

Nadat ik de stukken perkament had opgestapeld liep ik de bibliotheek uit. Al het huiswerk wat we al hadden opgekregen had ik afgemaakt, waardoor ik weer meer tijd had om andere dingen te leren. Tenminste, dat zou ik hebben als ik Fred en George niet tegen het lijf was gelopen.
"Hé Percykins!" zei George, die aan de ene kant van me verscheen. Aan de andere kant dook Fred op, die een hand op mijn schouder legde.
"Al een oplossing gevonden voor dat project broertje?" vroeg hij. Ik keek hem aan en zette mijn bril iets rechter op mijn neus.
"Ja, toevallig heb ik een oplossing. En in feite ben ik ouder dan jullie." Fred rolde met zijn ogen, negeerde wat Percy als laatste zei en ging samen met zijn broer voor hem staan.
"Wat mag die geniale oplossing van je dan wel zijn?" vroeg George vervolgens.
"Oliver heeft aangeboden me te helpen." antwoordde ik naar waarheid.
"Oeeeh Oliver hè? Ollie en Percy samen in de bus,-" Ik onderbrak George zijn poëtische gedoe en negeerde Fred die de hele tijd kus-geluiden nabootste.
"Stop daar alsjeblieft mee. Het is puur en alleen zakelijk."
"Ja, dat zeg je nu.. Maar je praat wel anders als hij je beter kust als-"
"Oké, ik heb wel weer genoeg onzin van jullie gehoord. Als jullie me willen excuseren, ik ga naar de leerlingenkamer." zei ik, waarna ik me omdraaide en wegliep van Fred en George, die nu beide kus-geluiden maakten. Soms vroeg ik me af of die twee wel echt familie van me waren en of moeder ons niet iets te vertellen had. Het was gewoon dat ze op heel veel punten niet op me leken. Ik was altijd al anders. Ondanks dat feit en het feit dat ze me op de een of andere manier steeds vernederden hield ik nog evenveel van ze.