007.

"Dat vind jij... Ook goed... Moet je zelf weten. Maar ik kan het echt niet doen. Kijk naar me. Ik ben er niet geschikt voor. Lichamelijk niet en geestelijk niet." Zei ik fel terug. Het was moeilijk om dat tegen haar te zeggen. Haar ogen stond vol van de tranen. De tranen rolde over haar wangen en druppel voor druppel viel het op de grond.
"ALS JE ONS NIET WILT HELPEN KAN JE BETER DOOD GAAN!!!" Zei ze boos en verdrietig en rende weer terug op haar plek. En ik bleef op m'n plek staan... Enkele seconden maar. Daarna rende ik naar buiten, maar ik kon het niet laten om steeds achter me te kijken. Daardoor lette ik niet meer op de weg voor me en knalde ik opeens ergens tegenaan. Beter gezegd: ik knalde tegen iemand aan... Ik keek hem aan en hij bleef naar mij kijken. Hij was een ander soort wezen dan dat meisje en hij keek heel bedenkelijk naar mij.
"Ehm.... Sorry meneer..." Hij gniffelde op een valse manier en ik liep om hem heen... Maar hij ging toen achter mij aan lopen. Ik lette er niet echt op... Totdat.... Hij me bij mijn schouder greep en me dwong om recht in zijn zwarte ogen te kijken. Er ging een huivering door me heen voordat ik als een lappenpop op de grond viel en niet meer in staat was om terug recht te komen. Ik was verlamd. Hij pakte me op alsof ik een handdoek was en nam me mee naar een heel ander soort huisje, in eerste instantie leek het niet ruig te gaan. Maar eenmaal binnen in het huis gooide hij me in een hoek... Wat wilde die gast.... Ik volgde hem met mijn ogen en zag dat hij een mes nam. Met zware passen liep hij op me af en tilde mijn hoofd op. 'Jij gaat eraan...'