005.

Ik liep met nog steeds dezelfde brandende gevoel op m'n lichaam naar haar toe.
"Je zei ons land. maar..." Ik stopte met praten. Als ik nu zou gaan zeggen dat ik deze plek nooit had gezien, dan zou ik misschien haar verdriet doen maar...
"Maar? Wat is er?" Ik keek haar aan omdat ik niks wist te zeggen.
"Ik heb deze plek nooit gezien.... Ik ben denk hier nooit eerder geweest..."
"Nonsens. Ik heb je vaker in je ware vorm op deze plek gezien. Ik zie het aan je kleerscheuren. Jij moet het wel zijn. Misschien is het beter dat je mee komt. Voor wat nieuwe kleding." Ze glimlachte en stak een hand naar mij uit om het aan pakken.
Terwijl ze me minder verwoeste kleren - echt mooie kleren waren het niet, maar men moet roeien met de riemen die men heeft - aangaf, vertelde ze me het hele verhaal. We waren in het Verloren Land, een planeet in een van de verste uithoeken van dit universum. Jaren geleden waren de Fulgex, een vijandig volk, afgedwaald naar deze planeet. Ze hadden de inwoners onderdanig gesteld door de eerstgeborene van ieder gezin mee te nemen om te laten zien hoe machtig ze waren. Niemand zag die eerstgeborene ooit nog terug. En zo ging het jaren, misschien wel eeuwen, door. Totdat de Ouderen van dit dorp, een soort van magiërs voor zover ik het begreep, drie jaar geleden een voorspelling deden. Er zou een verlosser komen. Met de kracht van de Fulgex en de ziel van een Luxis.
"En ik moet dat geloven omdat? Sorry... Maar... Nee sorry zo had ik niet moeten reageren. Ik weet niet wat er allemaal van mij verwacht wordt. Maar ik als verlosser?"
"Ik kan het zien in je ogen. Er zit een glinstering in je ogen een glinstering van een hele bijzondere kracht. Je zal later vast wel jezelf zien in je ware vorm. Wat jij nu bent is de schild. Een schild om je te beschermen zodat je niet vermoord word. Totdat de kracht volgroeid zou zijn. Je ware ik zou volgroeid zijn. Ik voel me zo vereerd om je te zien. Echt waar."
Ik keek haar aan alsof het een grap was. Het is onmogelijk dat ik een verlosser zou zijn. Ja... Ik wist het, ik had een geheim. Elk wondje was verdwenen binnen enkele seconden. Had dat met dit te maken? Had dat te maken met wie ik echt was? Maar... Wat moet ik nu? Wat moet ik met de oude wereld? Kom ik daar dan nog wel?
"Maar ik kom van een andere wereld wat moet ik daar?"
"Je kan daar natuurlijk wel terug gaan, maar de wezens daar zullen niet blij met je zijn. Daar ben je juist de verwoester van levens."
'Ik heb nog nooit iemand kwaad gedaan,' gaf ik als tegenargument. 'Ik hoor hier niet. Ik ben geen Lugis...'
'Luxis,' verbeterde ze me.
'Geen Luxis,' zei ik boos.
'Nee,' zei ze en ik begon haar echt irritant te vinden. 'Je legt de nadruk verkeerd...'
'Wat maakt het uit,' bromde ik. Ik trok een bloes aan en bleef haar boos aanstaren. 'Ik ben hier niet om jouw volk te bevrijden van die Fulgexdinges! Je hebt het honderden jaren uitgehouden, dan hou je het vast nog eens honderd jaar uit,' snauwde ik. Ik besefte pas hoe grof dat was toen de woorden mijn mond hadden verlaten.
Ik schudde mijn hoofd om het schuldgevoel van me af te zetten en liep net naar de deur - op zoek naar een uitweg uit deze gestoorde wereld - toen het meisje met een trillende stem zei: 'Ze hebben m'n broer...'