004.

Ik keek verschrikt achter naar de persoon die dat zei. Ik keek bedenkelijk omdat ik het antwoord op die vraag ook niet wist.
"Komt er nog wat van?" Zei ze weer.
'Ik weet niet wat ik hier doe...' Het meisje - ongeveer van mijn leeftijd met blond haar met roze lokken, wat samen zat in twee lange staartjes - keek me streng aan, maar die strenge blik maakte al snel plaats voor een mooie glimlach. Haar ogen, die dezelfde kleur hadden als de lokken in haar haar - een heel raar gezicht -, schitterden. 'Ik ken jou!' riep je enthousiast. 'Jij bent de Verlosser!'
'Ver-verlosser?
"Ja verlosser" Ze keek me aan met een vriendelijk en verbaast gezicht.
Ik snap het niet. Hoe kon ze denken dat ik de verlosser was. Ik wist niet eens waar ik was... 'Wat bedoel je met "de Verlosser?' vroeg ik aan het meisje toen ze me de rug omkeerde om terug verder te gaan met wat ze dan ook van plan was om te doen.
Ze keek me weer aan. En opnieuw verloor ik mezelf bijna in die schitterende ogen. 'Weet je dat dan niet?' vroeg ze verbaasd. Ze zakte neer in het hoge gras en gebaarde dat ik naast haar moest komen. 'Ons land...'