Z&S 27

“Dat zou ook mijn eerste reactie zijn, als de rollen omgekeerd waren”, zei Tansy. “Vertel eens, wat vond je van die boeien?”
“Vreselijk! Hoe kun je…”
“Je moest het weten.” Tansy legde uit hoe de boeien uitgevonden en gebruikt waren, tot Sybelle hen over de marteling vertelde. “Andere gevangenen gingen er waarschijnlijk van uit dat we het wisten, ze hadden geen reden het te zeggen. Maar wees gerust, Lilou heeft ze nooit moeten voelen.”
“Laat haar gaan, ze is nog een kind”, smeekte Yvon.
“Ik geloof dat ik je zwakke plek ken, Yvon”, zei Tansy. Ze keek hem recht aan. “Je spreekt vast niet als we jou martelen, maar je zusje is een heel ander verhaal.” Ze wilde het meisje liever niets aandoen, ze was erg op haar gesteld geraakt en ze wist ook dat ze alles zou doen om het te vermijden. Maar als het niet anders kon, zou ze het doen.
“Nee, alsjeblieft, laat haar met rust, ik smeek je.”
“Ik ben niet zo wreed als jullie, Yvon. Je zus is veilig zolang jij gehoorzaamt. Ze is hier veiliger dan thuis.”
“Wat bedoel je? Ik wil haar zien!” Tansy stond op en liep naar de deur. Lilou hem alles zelf laten vertellen zou prins Yvon veel sneller overtuigen. Ze vroeg Sybelle om haar te halen, samen met een wachter. Daarna ging ze weer tegenover Yvon zitten. “Wat ik bedoel, heb je haar angst dan niet gezien toen je vader haar opeiste? Trouwens, over je vader gesproken, hij is dood.”
“Wat?” Yvon keek haar geschrokken aan.
“Morsdood, ja”, zei Tansy hard. Haar eigen verdriet drukte ze weg. “Gesneuveld tijdens de strijd. Wat betekent dat Viholi zonder leider zit, of kan je moeder de soldaten aanvoeren, denk je?” Yvon schudde traag zijn hoofd.
“Vader”, fluisterde hij. Tansy voelde dat hij haar geloofde.
“Jij bent de koning van Viholi nu”, zei ze. “Een gevangen koning. De overwinning voor Siipi ligt binnen handbereik. En jij gaat ons helpen.”
“Vergeet het!” Yvon sprong op. “Nooit!”